Beach House in de AB: lichtjes sleazy en onbetrouwbaar
Nope, Beach House deed niets nieuws in de AB. Wat dacht u nu? Maar de immer verdwaasde indielievelingen slaagden er wel opnieuw in ons te vertederen.
“Dit is al de vierde keer dat we in de AB spelen”, mijmerde Victoria Legrand een beetje meewarig in Brussel. “We’re old people.” Een oogwenk later, tijdens ‘Drunk in LA’, één van de beste songs uit de nieuwe plaat 7, zong ze “Memory’s a sacred meat / That’s drying all the time / On a hillside I remember / I am losing life”, terwijl op het grote scherm achter het trio een close-up van haar oog tegen een azuurblauwe hemel zweefde.
’t Is gek hoe Beach House de voorbije veertien jaar is opengebloeid en toch altijd het soort timide puber is gebleven dat tijdens een fuif in een donker hoekje naar de verliefde koppeltjes staat te staren. Zijn fragiele kern bleef intact, alleen de outfits werden wat minder grijs. In 2004 verkeerden we nog in de waan dat Beach House nooit zo’n alternatieve household name als het toen eveneens opkomende Grizzly Bear of Animal Collective zou worden. Vandaag geeft het trio uit Baltimore voornoemde bands het nakijken qua output en qua bescheiden commercieel succes.
Eenvormig
Nee, erg drastisch is Beach House in al die jaren niet veranderd. Het concert in de AB, dat als een geslaagd carrière-overzicht kan worden beschouwd, etaleerde keurig de vijftig tinten donkerblauw van de band. Sceptici en al wie de band slechts van ver volgt, zouden wellicht opnieuw hebben geklaagd over de eenvormigheid van deze show en de inwisselbaarheid van veel liedjes. Tja, dat kan men natuurlijk ook over AC/DC beweren. Om u te besparen van nog meer vergezochte vergelijkingen, stellen we voor dat we bij deze onze bek zullen houden over de traag fluctuerende groepssound van Beach House.
Grepen Legrand, gitarist Alex Scally en drummer Daniel Franz ons even meedogenloos bij de strot als tijdens de vorige concerten die we zagen? Vaak genoeg, lijkt ons het meest diplomatische antwoord. De opener ‘Levitation’, uit hun naar ons gevoel ondergewaardeerde plaat Depression Cherry, openbaarde zich als een plots opdoemende hittegolf van vier minuutjes: een verzengende walm tristesse op een gemoedelijk voortsjokkend ritme. Nevelslierten trokken over het podium, bloedrode spots slokten de silhouetten van de groepsleden onverrichterzake op. Verbazend, verdwazend.
Het concert in de AB, dat als een geslaagd carrière-overzicht kan worden beschouwd, etaleerde keurig de vijftig tinten donkerblauw van de band
Jazz?
Bij ‘PPP’ kleurde het videoscherm knaloranje. “Did you see it coming / it happened so fast”, fluisterde Legrand hees, net niet naar adem happend. In haar zwarte latexmantel deed ze ons wat denken aan Emmanuelle Seigner in Polanski’s Bitter Moon: frêle maar ongenaakbaar, lichtjes sleazy en onbetrouwbaar. Toen ze tijdens het in paarse lichtvegen gehulde ‘Lazuli’ woest met de haren schudde, moesten wij eens slikken.
Legrand bekende mijmerend dat ze vanavond “een jazz show speelde”, waarop Scally ‘Master of None’ aankondigde met “Dit is onze versie van ‘Take the A-Train’,” maar de doomy indiepop die volgde had weinig te maken met Duke Ellingtons jazzstandard - gelukkig maar, denken we in dit geval.
Lekker lijzig
Beklijvende momenten? Yep. ‘Myth’, misschien wel dé signature song van Beach House, werd begeleid door duizenden pluimpjes die over het filmscherm dwarrelden terwijl gele en paarse spots elkaar hypnotiserend traag afwisselden. ‘Falling Into Place’, één van hun meest ontroerende liedjes, was ronduit grandioos: vlekkeloos gebracht, met die lekker lijzig over elkaar schuivende instrumentpartijen en Legrands doorleefde vertolking. Hier schitterde ze, elders durfde ze haar stem wel eens verliezen of een handjevol hoge noten overslaan.
Sceptici zouden wellicht opnieuw hebben geklaagd over de inwisselbaarheid van veel liedjes, maar dat kan men natuurlijk ook over AC/DC beweren
“You’re so fun!”, kirde de zangeres bij het aanhoren van de dolenthousiaste fans op de eerste rijen. Zij werden verwend met 'Dark Spring', dat schalks een kushandje wierp naar Gainsbourg en Bardot, met cultfavorieten als 'Gila', 'Space Song' en 'Lemon Glow'. De ultieme beloning heette ‘Dive’, een verraderlijk kabbelende song die in de staart muteerde tot vlammende postrock, daverend op het ritme van de stroboscopen.
Geen idee hoe lang het verrukkelijke kunstje van Beach House nog stand zal houden, maar voorlopig slikken wij zijn illusies nog als zoete koek. Ieder z’n drug, quoi.
Gezien op 13/10 in de AB.