‘Camping’: kakken boven een zelfgegraven put
Camping, de nieuwe serie van Girls-makers Lena Dunham en Jenni Konner met Jennifer Garner in de hoofdrol, is voor de kijker een haast even uitputtende en tenenkrullende ervaring als voor de kampeerders zelf. We zijn we er nog niet uit of dat een verdienste is.
22 jaar geleden heb ik mijn naam veranderd. Het was geen ingrijpende procedure, slechts een letter weglaten en een stigma ontlopen – meer kon ik op die jonge leeftijd nog niet uit mijn mouw schudden. Toch heeft het kappen van een klinker de rest van mijn levensloop beïnvloed. Namen komen immers met een hele set vooroordelen en verwachtingen, zelfs voor blanke middenklassers als ik. U kent het wel, dat dissonante gevoel wanneer een Dirk plots een Alexander blijkt te zijn. Zo was ik ervan overtuigd dat ik geen échte Katrien was. Ik kon er nooit mijn vinger op leggen waarom ik me niet verbonden voelde met die voornaam tot ik Camping onder ogen kreeg, de nieuwste HBO-worp van schrijversduo Lena Dunham en Jenni Konner. Hoofdrolspeelster Jennifer Garner is een echte Katrien, zij het ietwat anders geschreven.
Geplastificeerde planning
Kathryn Siddell-Bauers is een overbeschermende helikoptermoeder, een controlefreak en een hypochonder met een lichaam waar heel wat aan mankeert sinds ze haar baarmoeder heeft laten verwijderen. Niet bepaald het type dat zich kiplekker voelt in een tentenkamp zonder kussens met memory foam, maar toch is dat de locatie die Kathryn heeft uitgekozen om de 45ste verjaardag van haar man Walt (David Tennant) te vieren. Ook uitgenodigd op de trip: Walt’s beste vriend George (Brett Gelman) en zijn vrouw Nina-Joy (Janicza Bravo), hun studievriend Miguel (Arturo Del Puerto) en Kathryns zus Carleen (Ione Skye).
Het moet een Instagram-waardig weekend worden met een strak schema dat vooral Kathryn rust zal brengen. Wanneer Carleen plots haar partner, die afkickt van verslaving, en zijn mokkende tienerdochter meebrengt, en Miguel zijn vriendin ingeruild blijkt te hebben voor de losbollige aromatherapeute slash dj Jandice (Juliette Lewis) dreigt de trip helemaal anders uit te draaien dan Kathryn had gepland. En die planning was nochtans geplastificeerd.
Camping is een remake van de gelijkaardige Britse serie van Julia Davis. Het origineel is me niet bekend en ik weet dus niet hoeveel van Davis' elementen er behouden werden, maar de Amerikaanse versie draagt duidelijk de stempel van Konner en Dunham, die eerder al de pennen kruisten voor HBO’s successerie Girls.
Gevangenis van dekzeil
Hoewel een kampeertrip voldoende materiaal oplevert voor goedkope situatiehumor wordt in Camping, net als in Girls, het verhaal grotendeels gedragen door de inherente verschillen in karakters tussen de personages. Zo vindt Kathryn het afschuwelijk dat Jandice de groep aanzet tot skinny dipping wanneer ze tijdens het vogelspotten een meer tegenkomen - “Today is not the day for swimming, it’s on the schedule for tomorrrow!” - maar geeft ze geen kik wanneer ze buikloop ontwikkelt en ze zich regelmatig naar een 'toilet' in het midden van het bos moet haasten. De locatie doet enkel dienst als een excuus voor het feit dat de hoofdrolspelers, van wie niet duidelijk is waarom ze überhaupt ooit bevriend waren, elkaar niet (kunnen) ontlopen. Een gevangenis van dekzeil, zo u wil.
Tijdens de eerste vier afleveringen die beschikbaar zijn gesteld voor recensenten werden de stereotiepe personages echter veel te weinig uitgediept, waardoor de serie bij momenten begon aan te voelen als een uitgekauwde scoutsmop: “Een losbol, een controlefreak en een ex-verslaafde wandelen een bar binnen…” Spoiler alert: op een gegeven moment gebéúrt dat ook echt.
Een lichtpuntje in de show zijn de acteerprestaties van Jennifer Garner, die als Kathryn Siddell-Bauers een van de irritantste tv-personages neerzet sinds Hannah Horvath – niet toevallig ook gecreëerd door Lena Dunham. De schrijfster-producer gaat er prat op om zo veel mogelijk van haar neurotische, narcistische trekjes en bijhorende zelfspot in haar personages te verweven en ook voor Kathryn kon Dunham (die onlangs zelfs een hysterectomie onderging na hevige endometriose) een beroep doen op zichzelf. Niet dat anti-heldinnen hun waarde niet hebben, maar het is een stunt die we al iets te vaak van haar gezien hebben, een makkelijk kunstje dat vergelijkbaar is met kakken boven een zelfgegraven put: je kan er zand over blijven doen, tot je op een gegeven moment beseft dat je op een troon van je eigen shit zit.
Te zien op Play More van Telenet.