Onze politieke commentator overschouwt de verkiezingen: "U had weer groot gelijk: dit was een groene, blauwe, gele, zwarte en oranje zondag. Maar bovenal een bloedrode zondag"

Wat was dit nu? Een Groene Zondag? Absoluut. Een Zwarte Zondag? Onweerlegbaar. Een Blauwe Zondag? Zeker weten. Een Gele Zondag? Vooral in Antwerpen en zeg maar de ruime parking daarrond, van Aalst tot in Hasselt. Een Oranje Zondag? Als vanouds toch weer in West-Vlaanderen en omstreken. Niets dan winnaars in alle mogelijke kleuren, zou je zweren als je de reacties hoorde op verkiezingszondag. Met één grote verliezer: de Vlaamse socialisten. 14/10 was bovenal een Bloedrode Zondag.

Het is klassiek dat na verkiezingen zowat elke partij de overwinning claimt. Ook al heeft ze globaal verloren, altijd valt er wel te juichen om een stuntzege, altijd valt er wel een monsterscore te vieren. Altijd zien partijen wel een lichtpunt, vinden ze een strohalm om zich aan op te trekken. En zelfs in het slechtste geval heet er altijd nog een basis gelegd te zijn om op voort te bouwen, zoals dat heet in speeches van teleurgestelde lijsttrekkers — zie Jinnih Beels. Typisch voor gemeenteraadsverkiezingen is dat. Vlaanderen heeft gestemd zoals dat hoort bij lokale verkiezingen: lokaal, met voor zowat elke partij hemelsbrede verschillen tussen de diverse steden en gemeenten. Partijen als Open Vld, CD&V en N-VA scheren her en der hoge toppen, met kopstukken en burgemeesters die ver boven de concurrentie uitsteken, maar elders boeren ze achteruit, en soms fors. Bart De Wever mag dan glansrijk geslaagd zijn in de lakmoesproef van zes jaar Antwerps stadsbestuur, over heel Vlaanderen bekeken boekt zijn partij verlies. Dat heeft de N-VA sinds haar oprichting nog niet meegemaakt. Het zal haar — de euforie voorbij — tot nadenken stemmen met het oog op de Vlaamse en federale verkiezingen.