Vader Kompany eerste zwarte burgemeester in België: “Denk maar niet dat ik dit aan Vincent te danken heb”

71 jaar, is hij al. “Maar ik sport nog elke dag”, zegt Pierre Kompany op het terras van Le Gran Duc, een ­taverne op een van de drukste, ­lawaaierigste kruispunten van de Brusselse gemeente Ganshoren, in de schaduw van de basiliek van Koekelberg. Heel het gesprek lang zal hij wuiven, handjes schudden en omhelzingen incasseren van voorbijgangers die hem feliciteren met zijn klinkende verkiezingsoverwinning, waardoor hij de allereerste zwarte burgemeester van het land is.

En dat heeft hij niet enkel te danken aan de kiezers van Congolese origine. “Ik ben verkozen om wat ik doe én gedaan heb voor Ganshoren. Het maakt al die mensen niks uit dat ik de vader van Vincent Kompany ben, of dat ik van Congo kom.”

Toch geeft hij grif toe dat hij fier is op het resultaat dat hij als Congolese politieke vluchteling heeft neergezet. “Hopelijk kan mijn verhaal jongereninspireren om hun best te doen. Wat mij lukte, kan hen ook lukken. Dat verhaal vertel ik ook als ik op een van mijn wandelingen in de straten hier werkloze jongeren tegenkom. Ik ben in 1975 in België toegekomen als politiek vluchteling. Toen had ik niks. En straks sta ik aan het hoofd van een gemeente met 25.000 inwoners. Niks is onmogelijk, maar je moet willen. Zoals ik nog elke dag wil sporten.”

Waarna Pierre Kompany, die voor CDH ook in het Brussels Parlement zetelt, benadrukt dat hij lang voor zijn wereldberoemde zoon tegen een bal kon trappen al politiek actief was. “Ik kwam als jonge kerel in Congo in het verzet tegen dictator Mobutu. Op een gegeven moment ben ik moeten vluchten omdat de entourage van ­Mobutu achter mijn veren zat.”

“In België ben ik dan door een stom toeval op wijlen socialist Karel Van Miert gebotst, die me in contact bracht met Philippe Moureaux (PS). En voor ik het goed besefte, was ik in België alweer met politiek bezig. ’t Is iets dat ik niet kan laten blijkbaar: ik ben graag onder de mensen, ik trek me hun problemen aan, ik zoek mee naar oplossingen.”

Vincent Kompany-effect

En oplossingen heeft hij nu massaal nodig, want Ganshoren staat voor heel wat uitdagingen. “De vorige bestuurders zijn met de oorspronkelijke bevolking van Ganshoren mee verouderd, waardoor er lange tijd te weinig dynamiek van het gemeentebestuur uitging”, aldus Kompany. En dat wreekt zich nu veel jonge gezinnen Ganshoren hebben ontdekt. “Er zijn te weinig ontspanningsmogelijk­heden voor kinderen bijvoorbeeld.” Ook de jeugdwerkloosheid baart hem zorgen. “Ik wil met grote werkgevers ateliers organiseren om jongeren beter voor te bereiden op een job.”

En dan zijn er nog de samenlevingsproblemen, en de kleine groep Brusselse jongeren die radicaliseert. “Dat laatste los je als klein gemeente­bestuur niet in je eentje op. Maar op samenlevingsproblemen willen we wel grip krijgen, door verschillende generaties met elkaar in contact te brengen.”

En, ja, zegt hij met pretoogjes, “Vincent is heel trots op zijn pa, net als zijn jongere broer en mijn dochter. Ze weten alle drie dat politiek mijn leven is.” En hij is toch gecharmeerd door het Vincent Kompany-effect op zijn verkiezingsresultaat. “De Congolese vader van een beroemde voetballer die in het beruchte Brussel de eerste zwarte burgemeester wordt: ik heb er vandaag de Amerikaanse New York Times en de Britse BBC door aan de lijn gehad. (lacht) Zonder Vincent zou me dat wel niet gelukt zijn.”