Zondag heeft Limburg ook een nieuwe provincieraad verkozen. Dit bestuursniveau mag dan minder bekend en sexy zijn, zonder de sterke provinciebesturen van de voorbije decennia zou Limburg vandaag geen Bokrijk met zijn wereldberoemde fietsen door het water hebben, geen toeristisch fietsroutenetwerk met het WK wielrennen 2002 als grote promomachine, geen Gallo-Romeins Museum en geen universiteit. Ook met het Limburgplan en het SALK-actieplan heeft het provinciebestuur zijn meerwaarde de voorbije decennia ruimschoots bewezen.

Ondertussen is onze maatschappij veranderd. Waar CD&V en Open Vld in de Vlaamse regering hebben beslist om over te gaan naar een kleiner provinciaal niveau met minder bevoegdheden, blijft N-VA voor de volledige afschaffing ervan gaan. Dat uitgerekend deze drie partijen de volgende zes jaar in Limburg de deputatie vormen, is verrassend. In het dubbelinterview in onze dinsdagkrant hebben Wouter Beke en Steven Vandeput alvast aangegeven dat ze een alternatief toekomstplan voor dit niveau klaar willen hebben voordat het debat over de volledige afschaffing ervan, midden volgend jaar bij de vorming van een nieuwe Vlaamse regering, op tafel komt.

Dat dit soort ‘nepverkiezingen’ de kracht en het soortelijk gewicht van het provinciaal niveau mee uithollen, valt te betreuren. Je kan Vlaanderen nu eenmaal geen hand schudden met een gebalde vuist

Toch komen de voorstanders van dit bestuursniveau verzwakt aan de onderhandelingstafel. Daar hebben alle politieke partijen, uitgezonderd Groen, schuld aan. Hoe wil je in godsnaam een provinciebestuur serieus nemen als de provinciale kieslijsten met nepkandidaten worden gevuld. Dat was zondag andermaal het geval want CD&V, N-VA, sp.a, Open Vld en Vlaams Belang vulden hun provinciale kieslijsten met Vlaamse en federale verkozenen die sowieso niet in de provincieraad kunnen/willen zetelen. Nu al weten we dat 15 van de 31 verkozenen net voor nieuwjaar zullen worden opgevolgd door nobele onbekenden zonder veel ervaring.

De reden waarom politieke partijen dit doen, is duidelijk. De provincieraad is het niveau bij uitstek om de onderlinge krachtsverhoudingen in Limburg te bekijken. Ze zetten dus alle middelen in om daar zo veel mogelijk zitjes te bemachtigen. Bovendien blijft deze uitslag de sleutel voor de verdeling van de tientallen mandaten in allerlei intercommunales en andere (semi-)overheidsinstellingen. Dat dit soort ‘nepverkiezingen’ de kracht en het soortelijk gewicht van het provinciaal niveau mee uithollen, valt te betreuren. Je kan Vlaanderen nu eenmaal geen hand schudden met een gebalde vuist.