Johan Boskamp wordt 70, maar dat maakt hem niet minder scherp: “Coucke moet nog veel boterhammetjes eten”

«Ik vóel me 170, hoor.»

(knikt) «Ik zit top in mijn vel, ja. Túúrlijk heb ik wel eens een mindere dag – dan kan ik nauwelijks op mijn poten staan. Maar er zijn ook dagen dat ik zo weer training zou gaan geven. Bij wijze van spreken, hé.»

«Ik ben er totaal niet mee bezig. Ik merk wel dat het een ­gespreksonderwerp is – ook bij de ­Nederlandse pers, dinsdagavond tijdens België-Nederland. (schatert) Wellicht hadden die mannen me niet zo lang gegeven. (zwijgt even) Vieren ga ik sowieso niet doen. Dat doe ik al achttien jaar niet meer – het hóeft niet voor mij.»

«Ja... Ik had met Jenny oud willen ­worden, maar één of andere imbeciel dacht er anders over met die kloteziekte (Jenny overleed aan kanker, red.). Dat is lastig.»

«Neen, dat is niet waar. Ik praat nu voor mezelf: je stopt het gewoon weg. Elke dag denk ik aan Jenny. Dat zal nooit ­veranderen, ook al heb ik nu ook een ­geweldig leuke vriendin – topwijfie.»

«Ik wil zo oud mogelijk worden. In déze toestand dan toch. Als ik als een plant achter het raam moet gaan staan, dan hoeft het niet meer, maar zoals het nu is, kan ik nog wel een tijdje mee. Ik heb een wéreldleven, met dank ook aan mijn vriendin. En nooit heb ik één dag ­gewerkt. Net als jullie.»