Bloc Party in Vorst: alarmerend, niet echt stil
“Wij zijn Bloc Party uit London en vanavond nemen we jullie terug naar 2005”, kondigde Kele Okereke aan in Vorst, waarna hij zijn teletijdmachine instelde op het jaar dat Bloc Party even een van de beste gitaargroepjes van het moment was en Silent Alarm integraal speelde.
In 2005 was er nog geen debuut van Arctic Monkeys. In New York was indierock net weer tot leven gewekt door The Strokes, Interpol en Yeah Yeah Yeahs. De Britten snakten naar een eigen sensatie en riepen elke band met twee gitaren en een zanger uit tot de nieuwste hype. Bloc Party kwam op het juiste moment op de juiste plaats met Silent Alarm, een debuutplaat met zóveel weergaloze singles dat Kele en zijn party wel meer dan een eendagsvlieg móésten zijn.
Net als de meesten in Vorst – we hebben de resultaten van het demografisch onderzoek nog niet binnen maar vermoeden dat negen op de tien bezoekers tussen 1985 en 1995 geboren is – was ook ik een verveelde en vervelende tiener toen Bloc Party op het voorplan verscheen. Ik leerde dansen op ‘Helicopter’. Een vriend en ik zwoegden om die gitaarriff van ‘Banquet’ onder de knie te krijgen: hij de hoge noten, ik de lage. En ik schoot vol toen ‘How I Met Your Mother’ een jaar later de song ‘This Modern Love’ gebruikte in de finale van hun eerste seizoen. Onze ouders hadden The Joshua Tree en Born in the USA. Silent Alarm voelde als een plaat van ónze generatie.
Clever van Bloc Party om Silent Alarm achterstevoren te spelen. In Vorst opende het viertal met de gemoedelijke afsluiters van de plaat: ‘Compliments’ en ‘Plan’. De over zichzelf struikelende drumpartij van ‘Luno’ schudde Vorst vervolgens helemaal wakker. “You’ve been lying to me”, leek iedereen mee te schreeuwen. Met z’n sprankelende gitaren en warme baslijn was ‘So Here We Are’ zo heerlijk licht als een zomerbries. ‘Price Of Gasoline’ was dansmuziek voor ADHD’ers. En ‘Pioneers’ was de eerste werkelijk fantastisch gebrachte song van de avond: dreiging van de eerste tot de laatste seconde, als een storm die maar bleef en bleef aanzwellen. “Wooow”, zei Kele achteraf.
En dan moest dat verschroeiende viertal op het eind nog komen: ‘Banquet’, ‘Positive Tension’, ‘Helicopter’ en ‘Like Eating Glass’. De eerste twee werden retestrak gespeeld, waarna Kele: ‘Ik hoop dat jullie je nog hebben ingehouden, Brussel, want de shit zal nu echt cray cray worden.’ ‘Helicopter’ was precies dat, met zijn onvoorspelbare start-stops en onfeilbare gitaarriff. Vorst ontplofte. ‘Like Eating Glass’ was daarna als een penalty nemen nadat je de keeper in zijn ballen hebt getrapt. Jullie zongen élk woord mee. ‘Wooow,’ zuchtten we met z’n allen achteraf.
Maar daarna kwam Bloc Party terug voor een eerste bisronde. Het duurde een minuut voor ik doorhad dat ze ‘Two More Years’, nochtans een persoonlijke favoriet, aan het spelen waren. Al even slap en ongenuanceerd: ‘The Marshals Are Dead’ en ‘Little Thoughts’. Beide songs waren destijds niet goed genoeg om de definitieve tracklist van Silent Alarm te halen, geen idee waarom Bloc Party dacht dat ze nu wel een zaal als Vorst waardig waren. ‘The Prayer’ hield iedereen nog even wakker.
En dan volgde een tweede bisronde, gemikt op de heupen in plaats van het hart. Ik weet, het is verwarrend aangezien het nog steeds Kele is die zingt en de band die daarnet ‘Helicopter’ speelde nog op het podium staat, maar ‘The Love Within’ was niet veel meer dan platte EDM. ‘Octopus’ was al even irritant als de alarmklok op een maandagochtend. Zelfs ‘Flux’, nochtans een wereldsong, kon de boel niet redden: het nummer klonk daar te vluchtig en leeg voor.
De magie van nostalgie was helemaal verdwenen en in de plaats daarvan was daar de realiteit: de Bloc Party van 2005 is niet de Bloc Party van 2018. Vier jaar geleden liet Kele nog optekenen dat verjaardagshows geen optie waren: “Ik krimp altijd een beetje ineen als een artiest op tour gaat met een oude plaat. Als band moet je net vooruitkijken, dat is veel belangrijker dan nostalgie.” Ondertussen is hij de helft van zijn groepsleden kwijt – drummer Matt Tong doet het geweldig bij Algiers (check ‘The Underside of Power’) – en was de laatste plaat uit 2016 geen succes: er zullen wel fans zijn die Hymns oké vinden, maar het is niemands favoriete Bloc Party-plaat. Bloc Party heeft geen andere oude plaat liggen waarmee ze Vorst kunnen doen vollopen, Silent Alarm was hun laatste troef. Dus wat nu? Hopen op een mirakel, zeker?