Gamereview: is het speelgoed dat tot leven komt in ‘Starlink: Battle for Atlas’ zijn geld waard?

Starlink: Battle for Atlas speelt zich af in de ruimte als een vrij klassiek verhaal van de goeien tegen de slechten. De slechteriken kidnappen kapitein Victor St. Grand van ruimteschip Equinox, waarna jij deel uitmaakt van het team dat hem gaat redden. Die queeste brengt je naar zeven planeten in sterrenstelsel Atlas vol vrienden en vijanden, mysterieuze technologie en fascinerende dieren. Een soort Star Wars meets No Man’s Sky, zeg maar.

Het verhaal wordt heel verzorgd verteld, met mooie filmpjes waarop weinig aan te merken valt. Aangezien de game mikt op kinderen zijn menu’s en stemmen beschikbaar in het Nederlands, of beter gezegd Hollands. De stemacteurs doen het gezien het doelpubliek prima, al laten hun personages nu ook weer geen onuitwisbare indruk na. De vele Engelse namen - Mason, Victor St. Grand, Chase - klinken soms wel nogal lullig tussen dat Nederlands. Sommige zinnen zijn ook te letterlijk vertaald uit het Engels (‘Let’s go’ wordt ‘Laten we gaan’) en we spotten iets te veel taalfoutjes, maar vergeef ons deze beroepsmisvorming.

Zoals gezegd kan je Starlink: Battle for Atlas spelen met echt speelgoed dat je vlotjes op (een opzetstuk op) je controller klikt. Het gaat dan om piloten, vliegtuigen, vleugels en wapens, allemaal met andere eigenschappen. Echt noodzakelijk zijn de speeltjes voor alle duidelijkheid niet: ze zijn ook allemaal digitaal beschikbaar, en we stonden er aanvankelijk nogal sceptisch tegenover. Gewoon een manier om meer geld uit de zakken van ouders te kloppen, was onze eerste gedachte. Maar tot onze verbazing blijken het speelgoed echt wel tof om mee te spelen - diep vanbinnen blijven alle mannen stiekem toch kleine jongetjes. 

Het is best wel belangrijk om meerdere ruimtetuigen in je bezit te hebben, want ze werken als extra levens. Ga je de pijp uit, dan kan je wisselen van toestel en zo doorgaan waar je gebleven bent, anders moet je een heel eind weg van je sterflocatie herbeginnen. Zeker tijdens een baasgevecht is dat erg vervelend, dus op die manier zetten de makers je zeker onder druk om extra ruimteschepen aan te schaffen.

Het speelgoed klik je heel vlotjes los en vast, dus in plaats van in het menu een ander schip te kiezen is het best wel tof om het gewoon in het echt te doen. Het spel laat je ook weten welke wapens het beste werken op verschillende vijanden, dus dan is het handig om snel een andere raketwerper of blaster te monteren. In de ruimtetuigen klik je ook piloten, allemaal vrolijke figuren met verschillende stemmen, achtergrondverhaal én skilltree. Ze hebben ook allemaal een unieke speciale eigenschap. Zo kan Judge de tijd vertragen, roept Mason een laseraanval uit de ruimte op of maakt Levi het schip even onoverwinnelijk. In de Nintendo Switch-versie is trouwens ook Fox McCloud beschikbaar, die een kompaan kan oproepen om even mee te vechten. Zijn Arwing-ruimtetuig kan overigens een laser afschieten als je er geen wapens op monteert.

Het speelgoed is trouwens opvallend stevig, want je moet serieus sleuren om het uit de verpakking te krijgen. Schrik voor winkeldieven, Ubisoft? Het is ook platformonafhankelijk, dus je kan het gebruiken op meerdere consoles. Als je een speeltje activeert bij een vriend, blijft het daar een week digitaal beschikbaar. Heel tof is dat je de game ook in splitscreen kan spelen met een vriend(in).

Iets waar ons innerlijke kind trouwens héél blij van werd, is dat de game je toelaat vleugels op andere vleugels te klikken, tot drie aan elke kant. Voorwaarts, achterwaarts of ondersteboven, het kan allemaal. Zo kan je echt maffe constructies bouwen waarvan je ook alle eigenschappen op elkaar stapelt. Het is trouwens ook mogelijk om wapens achterstevoren te monteren, zoals we tot onze schaamte moesten vaststellen toen we vergeefs zaten te knallen op een robot die maar niet wilde ontploffen.

De derdepersoonsgameplay is opvallend volwassen voor een titel die mikt op kinderen. De planeten zijn opgebouwd als prachtige vrij te verkennen open werelden, al houden de verschillende opdrachten en missies je wel bij de les. Veel meer dan ‘ga eens naar ginder om dit object te halen’ en ‘versla daar die vijanden’ hoef je niet te verwachten, dus wat meer afwisseling had gemogen. Het minimaal twintig uren durende Starlink: Battle for Atlas is natuurlijk geen Assassin’s Creed of Far Cry.

De besturing van de ruimteschepen verloopt tijdens het vliegen en vechten wel lekker, en de boostknop jaagt je toestel met een rotvaart langs vreemde bloemen, dinoachtige wezens en vergane ruimtebasissen. Met een druk op de knop vlieg je ook hoger, waarbij je zelfs naadloos tot in de ruimte kan om daar wat vervelende aliens aan te pakken. Het precisiewerk waarbij je voor het oplossen van enkele puzzels met een zware lading van gebouw tot gebouw moest ‘springen’, ging ons aanzienlijk minder af. Het zal de leeftijd zijn. 

Het schietsysteem voelt goed aan maar is - althans bij de normale moeilijkheidsgraad - wel heel vergevingsgezind: raketten die je afvuurt in de algemene richting van je doelwit zijn meestal wel raak, wat gezien het doelpubliek wel logisch lijkt. Volwassen gamers die een uitdaging zoeken, schroeven best de moeilijkheidsgraad op om niet op hun honger te blijven zitten.

De vijanden hadden ook wat afwisselender gemogen. Dat neemt niet weg dat de confrontaties wel heel plezant kunnen zijn wanneer je de eigenschappen van alle wapens goed leert kennen. Je kan tonnen oprapen en afvuren, of je projectielen terugkaatsen wanneer je op het juiste moment je schild activeert. Wie écht inventief is, kan zelfs zwaartekrachtvelden creëren om raketten van vijanden rechtsom te doen keren. Meer van dat, alstublieft!

Starlink: Battle for Atlas is beschikbaar in verschillende versies. Een digitale editie met vier ruimtetuigen, zes piloten en twaalf wapens kost 80 euro, terwijl je bij een ‘deluxeversie’ van 100 euro vijf ruimteschepen, negen piloten en vijftien wapens krijgt. Fysieke startpakketten heb je voor 80 euro, goed voor de game, een ruimtetuig, een piloot, drie wapens en een opzetstuk voor je controller. Voor de Switch heb je de voordelige Star Fox-versie met twee piloten, twee wapens én nog een extra digitaal ruimteschip. Pakketten met twee wapens kosten 12 euro, een extra piloot 8 euro.

Is dat veel geld? Ja en nee. De pakketten met de ruimtetuigen lijken niet verkeerd geprijsd als een kind ook echt met die dingen speelt, los van de game. Ze zijn stevig, gedetailleerd en zien er cool uit. De extra wapens en vrij overbodige piloten lijken dan weer eerder aan de dure kant, zeker als je ze allemaal wil. De volledig digitale versie van de game lijkt dan de voordeligste optie, maar voor een download zonder fysiek speelgoed is 80 of 100 euro dan ook weer duur ten opzichte van andere (betere) games.

Qua score geven we Starlink: Battle for Atlas een 7/10 voor volwassenen, maar voor kinderen mag daar nog een puntje bij. Met een kleine gamer in huis zouden we toch eerder geld spenderen aan enkele fysieke speeltjes dan aan de volledig digitale versie. Het is natuurlijk appelen met peren vergelijken, maar het gamen met het speelgoed is verrassend plezant en biedt wel degelijk een meerwaarde. Welke formule je ook kiest, hou er rekening mee dat de game lastig kan worden zonder meerdere ruimteschepen!

Getest op Nintendo Switch met een reeks fysieke ruimteschepen, wapens en piloten ter beschikking gesteld door Ubisoft. De game is ook beschikbaar voor PlayStation 4 en Xbox One.