Sandra Bekkari openhartig over haar relatiebreuk: “Het is niet meer uitzonderlijk een kind van gescheiden ouders te zijn, maar voor Anna had ik het liever anders gezien”

“Ik was amper zestien toen ik Nathalie verloor, een goede vriendin. We brachten veel tijd samen door: in het weekend gingen we bij elkaar logeren, we sportten samen… En toen werd ze aangereden door een dronken bestuurder. Het was de eerste keer dat ik met de dood geconfronteerd werd, en dat had een grote impact op mij.”

“Ik voelde me machteloos, en het verwerken vroeg tijd. Het was natuurlijk nog veel erger voor haar ouders en familie. Veel later, na een lezing, heb ik haar vader nog eens teruggezien. Het raakte me nog steeds enorm om hem over zijn dochter te horen praten.”

“Ik heb geleerd om dankbaar te zijn. Om het feit dat ik al vijfenveertig ben mogen worden, bijvoorbeeld. Verder kan ik er nog altijd heel kwaad van worden als mensen dronken rijden. Op restaurant hou ik het altijd bij maximaal twee glazen, want na drie voel ik me al tipsy. Ik kan me trouwens ook prima amuseren zónder alcohol.”

“Ik was tweeëndertig toen ik mama werd van Anna. Het moederschap heeft mij als vrouw erg veranderd, omdat ik een nieuw soort liefde heb ontdekt, één die ik niet kan beschrijven.”

“Ik wou er écht zijn voor Anna tijdens haar eerste levensjaren, en lang borstvoeding geven. Tot ze drie was, kwam zij op de allereerste plaats. Ik heb dat nooit als een offer gezien. Ik was toen zelfstandig voedingsconsulent en dat viel redelijk goed te combineren met een baby. Nu zijn mijn dagen veel gevulder. En ook al kan ik mijn (plus)kinderen niet missen, soms heb ik wel behoefte aan een ‘kinderloze’ dag (lacht).”

“Welke mama is dat niet? Ik voel me vooral erg verantwoordelijk. Het is bijvoorbeeld een droom van mij om te leren vliegen, maar ik doe het niet vanwege de risico’s. Stom, want uiteindelijk gebeuren er meer ongelukken in het verkeer. Mocht ik geen (plus)kinderen hebben, dan zou ik het wel gewoon doen. Maar mijn grootste vrees is dat ik Anna moet achterlaten. Ik wil er zijn voor haar, ­tenminste tot ze op eigen benen staat.”

“Soms kan ze inderdaad een echte puber zijn (lacht). Ze is enorm geëvolueerd sinds ze op de middelbare school zit. Zo is ze veel mondiger geworden. In vergelijking met mijn pluskinderen is Anna degene die het meest rebelleert. Pas op, ze is heel lief, maar ze heeft een sterk karakter. Ach, dat zal ze later goed kunnen gebruiken.”

“Toch wel. Anna vertelt thuis waarschijnlijk niet álles, maar wel veel (lacht). Al merk ik ook dat haar vriendinnen steeds belangrijker worden, en dat ik naar de tweede plaats verschuif. Zo probeer ik op woensdagmiddag thuis te zijn voor haar, maar tegenwoordig is ze dan vaak weg, terwijl ze dat vroeger een feest vond. Tja, dat is loslaten.”

“Mijn studies communicatiewetenschappen heb ik niet afgerond, het was mijn ding niet. Op mijn eenentwintigste opende ik een fitnesscentrum in Oostende en ging ik allerlei opleidingen rond voeding en gezondheid volgen,’ vertelt Sandra. ‘In de klassieke voedingsleer, met ­calorieën tellen, kon ik me niet vinden. Dus ontwikkelde ik in 2008 de Sana-methode, een mix van voedingsleren. Twee jaar later schreef ik mijn eerste kookboek, Gezond en slank. Het begin van een nieuw hoofdstuk.”

“Voor de buitenwereld lijkt het alsof dat allemaal snel gegaan is, maar eigenlijk was het een lange weg. Tien jaar geleden kende niemand mij. Maar dankzij heel veel lezingen en signeersessies werden mijn boeken steeds populairder. Ik had nooit gedacht dat ik met kookboeken mijn boterham zou verdienen. Op een bepaald moment vroeg ik me zelfs af of ik niet beter in loondienst kon gaan. Maar ik ben blij dat ik heb doorgezet.”

“Het klinkt cliché, maar zulke lijstjes vind ik onbelangrijk. Als ik volgend jaar niet meer de best verkochte auteur ben, heb ik mijn werk dan niet goed gedaan misschien? Ik wil vooral mensen inspireren. Heerlijk, al die reacties over hoe mijn kookmethode het leven van mensen heeft veranderd. Ik zal niet ongelukkig zijn als mijn boeken minder gaan verkopen.”

“Maar voor mij draait het echt niet om geld. Ik geef wel toe dat het nu financieel makkelijker is. Als voedingsconsulente kwam ik amper rond, dus ik ben heel blij dat mijn succes die moeilijke tijd compenseert. Maar vergis je niet: ik klop veel uren. Het is best pittig.”

“Nee, mijn inspiratie groeit nog elke dag. Ik evolueer zelf ook, en ik word steeds creatiever. Ik ben zelf tevreden over deel één, maar ik hoor vaak dat mijn boeken alleen maar beter worden. Veel van mijn tijd gaat dan ook naar recept­ontwikkeling.”

“De vraag van VTM om een kookprogramma te presenteren kwam totaal onverwacht. Ik was vereerd, maar ik wou trouw blijven aan mijn visie,” zegt Sandra. “Ik wilde geloofwaardig overkomen en met pure producten werken. En VTM koos bewust voor een gezond kookprogramma. Best een gedurfde keuze.”

“Heel jammer. Ach, Sofie kreeg ook de volle laag toen ze Piet Huysentruyt moest vervangen. Ik hoop dat mijn opvolgster het op een dag minder hard te verduren krijgt.”

“Ik heb nooit de pretentie gehad om te zeggen dat ik een chef-kok ben. Er zijn veel fantastische tv-programma’s met chef-koks, maar mijn concept is anders. Ik kook zoals de mensen thuis, op een haalbare manier. De informatie over voeding en gezondheid is mijn sterkte.”

“Zolang ik het zelf leuk vind en de kijkers en VTM me willen. Ik ben voor Open keuken uit mijn comfortzone gekomen, en het is niet makkelijk geweest, maar het geeft me veel voldoening. Ik ben wel blij dat ik daarnaast nog steeds mensen kan begeleiden en lezingen kan geven. Als tv ooit stopt, dan blijf ik doen wat ik altijd al gedaan heb: mensen inspireren en motiveren om gezonder te leven.”

“Het is niet meer uitzonderlijk een kind van gescheiden ouders te zijn, maar voor Anna had ik het liever anders gezien,” bekent Sandra. “Maar een mens evolueert. Twintig jaar geleden was ik een andere persoon. Een vriendin van me is sinds haar zestiende gelukkig samen met haar vriend, maar daar moet je wat geluk in hebben.”

“Ja, ik heb er lang over gedaan om de knoop door te hakken. Zonder kinderen was het misschien makkelijker geweest. Nu was het geen evidente keuze, maar kinderen voelen of je gelukkig bent of niet.”

“We waren niet getrouwd en alles is mooi afgehandeld. We zijn er als volwassenen mee omgegaan. Geen verwijten naar elkaar, en er zijn eigenlijk geen concrete afspraken rond co-ouderschap. We regelen het zoals het uitkomt. In het begin vond ik het wel lastig om Anna achter te laten, ze is altijd een mama’s-kindje geweest. Maar ik weet dat ze in goede handen is, dat is het belangrijkste.”

“Vijf jaar geleden kwam Peter in mijn leven, en dat mag je gerust love at first sight noemen,” vertelt Sandra. “Bij ons eerste gesprek spraken onze blikken boekdelen. We werden pas een koppel toen Peter me uitnodigde op een feestje van vrienden van hem, maar we wisten al van dag één dat we bij elkaar horen (lacht).”

“Omdat ik zielsveel van hem hou. Wij denken hetzelfde. Ik vind het zelf nog steeds heel verrassend in welke mate. Hij is mijn beste vriend. Peter en ik zijn niet getrouwd, maar ik noem hem wel mijn man. Hij steunt me in alles wat ik doe en hij zorgt goed voor ons gezin, hij is een superpapa.”

“Van één naar drie kinderen: natuurlijk was dat even aanpassen. Ik zie mijn pluskinderen dolgraag en ik betrek hen bij alles, maar het is logisch dat de band met mijn eigen kind anders is. Mijn pluskinderen zijn ook al wat ouder dan Anna. Maar het klikte meteen en we zijn al snel samen op vakantie gegaan. Ik kan alleen maar heel dankbaar zijn dat we allemaal zo goed overeenkomen.”

Wil je de HLN Talk van Sandra bijwonen? Koop dan hier je ticket!