Anna Calvi in de Botanique: gevierendeeld op de apenrots
Anna Calvi stond haar alfamannetje in de Botanique. Als een kruising tussen een flamenco-danseres, een vurige wraakgodin en een femme fatale bracht ze een concert dat je ballen tussen een bankschroef stak, en je gemoed in een wurggreep hield.
Wees gerust: zelfs zonder masochistische motieven bleef je een heel optreden lang gekluisterd aan deze Britse gitaarheldin met Italiaanse roots. Met de western noir van ‘Rider to the Sea’ – een song uit haar zeven jaar oude debuut, dat net zo goed op de soundtrack van Twin Peaks kon beland zijn - begon ze haar concert solo en instrumentaal om je dan hijgend en dreigend de keuze te laten tussen ‘Indies or Paradise’. Een verschroeiende gitaarsolo liet je amper tien minuten ver in de set ademloos achter. Wie na die onmeedogende uppercut al bloedeloos in de touwen zou hebben gehangen, was op zijn minst buiten gedragen met de gedachte aan een bezwerend vijfsterrenconcert.
Als opgejaagd wild stond u erbij in de zaal: doodsangst en opwinding waren zelden uit elkaar te houden tijdens deze bovenmenselijke blitzset.
Met even groot gemak dwong ze in de zaal een tumultueus onweer af (de schroeiende Suicide-cover ‘Ghost Rider’), als een zacht lentebriesje (het intimistische ‘Away’). Tijdens de magistrale hymne ‘Don’t Beat the Girl out of my Boy’ speelde ze dan weer een zinderend spel van aantrekken-en-afstoten met haar tweekoppige band. Daarbij zette ze het op een ijselijk krijten als een wraakengel, zeeg ze al eens dramatisch door de knieën, om ook u finaal door de benen te krijgen. En toen moest het dromerige, sensuele ‘Swimming Pool’ nog volgen, waarin je een zweem Scott Walker en Radiohead bespeurde met een streepje spaghettiwestern-chic, en gewillig mee kopje onder ging.
Opgejaagd wild
In ‘Alpha’ stripte ze dat woord dan weer van zijn masculiene connotaties, terwijl ze op eenzame hoogte op haar eigen apenrots leek te gaan staan. De even tengere als timide Anna Calvi maakt dan wel een weinig standvastige indruk in het ware leven, maar op een podium vervelde dit introverte donderwolkje duidelijk tot een bliksemende vamp, die tussendoor van gender een vormeloze term maakte en zich als een meedogenloze seksuele jager opstelde. Begrijpt u meteen ook waarom haar nieuwste plaat Hunter werd genoemd. Als opgejaagd wild stond u erbij in de zaal: doodsangst en opwinding waren zelden uit elkaar te houden tijdens deze bovenmenselijke blitzset.
Of er nu een m/v dan wel x op het podium stond, maakte overigens geen knijt uit. Een journalistieke onverlaat vroeg haar kennelijk ooit hoe het voelde om een fallus-instrument als de gitaar te bespelen. Een vrij debiele vraag aan deze gitaarvirtuoos, al was het maar omdat pakweg Alex Turner van Arctic Monkeys nooit zou moeten antwoorden op die seksistische onzin. In het even dreigende als dramatische ‘As a Man’ leek ze die onbenul toch van repliek te willen dienen: “If I was a man in all but my body/ Oh would I now understand you completely”.
Gevierendeeld en geradbraakt
In de Botanique focuste Calvi zich voornamelijk op haar nieuwste langspeler, al kreeg het grandioze ‘Suzanne & I’ – een gouden oudje – ook nog een opfrisbeurt mee tijdens de bisronde. Het leek wel alsof Shirley Bassey een nieuwe Bond-song uit haar mouw had geschud. Uit datzelfde briljante debuut kwam ook ‘Desire’ voorbij: Siouxie Sioux loerde jaloers om de hoek, terwijl deze goth-rock je laatste, resterende botten verbrijzelde.
Speciale lof overigens voor drummer Alex Thomas, die met precisie de vellen een pandoering van hun leven gaf, terwijl hij zich elders verdienstelijk maar gedekt opstelde. Hetzelfde gold trouwens voor toetsenist Mally Harpaz die Calvi mee flankeerde.
Brian Eno noemde de gitarist en zangeres ooit “the biggest thing since Patti Smith”. Nick Cave nam haar dan weer onder zijn hoede, toen ze haar eerste internationale stappen zette in het tourleven. En Rob Ellis – huisproducer van PJ Harvey – bekommerde zich om haar debuut, nog voor ze in 2011 op de prestigieuze lijst van BBC Sound of... zou belanden. Met een vrij wisselvallige concertreputatie kon ze zoveel prestige nooit helemaal verzilveren. Tot vanavond.
Wat een nacht. Achteraf hoorden we dat Baloji tezelfdertijd het concert van zijn leven had gespeeld in het Depot, MDCIII een grandioze beurt maakt op de Brakke Grond, Black Box Revelation een topbeurt maakte in Milk & Cookies en Bon Iver Vorst liet ontdooien. Als Anna Calvi iets vroeger op de avond had gespeeld, zouden we er ook bij geweest kunnen zijn. Deze gitaargodin liet ons gevierendeeld achter in de Botanique. Topconcert.