Op 24 juli 2014 rond 7.15 uur werd het levenloze lichaam van Daisy Vergote aangetroffen op het strand van Zeebrugge. Over haar gezicht lag zand, maar haar geslachtsdelen waren wel zichtbaar. Op het lichaam werden ook drie gebruikte condooms aangetroffen. Achteraf bleken die afkomstig te zijn van de laatste klant die ze als prostituee had ontvangen.

El Sayed Farag, bijgenaamd Mike, kwam diezelfde dag al in het vizier van de speurders. Zijn gewelddadige gedrag tegenover zijn partner had er immers al enkele maanden eerder voor gezorgd dat hij een tijdje in de Nederlandse gevangenis was beland, want in december 2013 had hij geprobeerd om haar te doden met een mes. ‘Mike’ werd de volgende nacht al ingerekend, maar bleef bij hoog en bij laag beweren dat hij met de dood van zijn vriendin niets te maken heeft.

Eerste veroordeling

Toch werd hij in maart 2017 door de rechtbank in Brugge veroordeeld voor doodslag, hij kreeg toen 20 jaar gevangenisstraf en 10 jaar TBS. “Twintig jaar cel voor iets wat ik niet gedaan heb”, riep de man na de uitspraak. “Kijk, de moordenaar rijdt naar buiten”, voegde de rolstoelgebruiker er spottend aan toe. Dus ging de Egyptische Nederlander in beroep tegen die veroordeling.

Het openbaar ministerie bleef echter overtuigd van de schuld van de man. Volgens procureur Frank Demeester legde Farag de condooms van een klant bij het lichaam van Daisy om de speurders te misleiden. “Hij is een gevaarlijke psychopaat die de speurders van meet af aan op een dwaalspoor probeerde te zetten”, stelde hij tijdens de pleidooien. Ook het openbaar ministerie ging bijgevolg in beroep, wat hen eveneens de mogelijkheid gaf om de vordering te herkwalificeren van ‘doodslag’ naar ‘moord’ en een zwaardere straf te eisen.

Administratieve fout?

Ook Pascale Clauw, de openbaar aanklager in beroep, is ervan overtuigd dat Farag de dood van zijn vriendin vakkundig had gepland. “In haar portefeuille zat haar huwelijksakte. Alsof meneer nog eens wou duidelijk maken: ze is van mij!” Dat benadrukte ook Frank Scheerlinck, advocaat van één van de burgerlijke partijen: “Daisy was voor hem een obsessie. Ze mocht niet meer mooi zijn, en dat is ook de reden waarom ze werd teruggevonden met zand op haar gezicht en deels uitgekleed.”

Bovendien werd een fout gemaakt bij het indienen van het beroep: daarbij moet een grievenformulier worden ingevuld waarop je aankruist waarom je in beroep gaat. Bij Farag was alleen de straf aangekruist, maar niet de schuld. Op die manier bekende hij dus formeel schuld. Daarop ontkende de man dat hij het formulier had ingevuld, en diende zijn advocaat een klacht in tegen onbekenden voor valsheid in geschrifte. Onderzoek toonde echter geen schriftvervalsing aan, waardoor de rechtbank enkel nog kon oordelen over zijn straf, en niet langer over de schuldvraag. Tot ergernis van de advocaat van Farag, die niet wilde pleiten over de straf. “Voorzitter, ik zit zwaar in de shit. Mijn cliënt blijft zijn onschuld uitschreeuwen!”

De rechter hechtte echter weinig geloof aan die uitleg. Integendeel, het hof oordeelde dat er wel degelijk sprake is van voorbedachtheid en verzwaarde de straf naar 30 jaar.

“Zijn zus kan nu in vrede rusten”

Advocaten Nina Van Eeckhaut en Raan Colman, die de familie van het slachtoffer bijstonden, reageren opgelucht. “Iemand die zowel voor, tijdens als na de moord dergelijke boosaardigheid heeft vertoond, kan enkel maar de zwaarst mogelijke straf krijgen”, zegt Colman. “Vooral de broer van Daisy zal uit deze uitspraak troost putten dat hij zijn straf niet zal ontlopen. Zijn zus kan nu in vrede rusten en haar nagedachtenis is niet langer besmeurd”, besluit Van Eeckhaut.