Direct naar artikelinhoud
Top 10

De tien beste platen van de week: leve de bastaards!

Georgia Anne MuldrowBeeld rv

De platenoogst smaakt deze week honingzoet, jaagt je de stuipen op het lijf, steekt de middelvinger op en reikt naar de hemellichamen. Met dank aan onder meer Robyn, Thom, NAO, Makaya, Mick en Julia.

1. Robyn ‘Honey’

Robyn onttrekt zich slim aan de tijdgeest op Honey, haar comebackplaat. Door simpelweg Robyn te zijn en niet mee te surfen op de muzikale hypes van vandaag. Door, nog steeds, uitmuntende popsongs te schrijven en ze in een productie te gieten die retro én hedendaags aandoet. Zo blijft ze ver weg van springerige tienerpop van Taylor Swift, Lorde en Ariana Grande.

Ook tekstueel trekt de Zweedse popkoningin de teugels strak aan. Deze keer doen haar personages minder karikaturaal-melodramatisch aan. Haar refreinen zijn simpeler dan ooit maar ze treffen je nog steeds midscheeps. De beats en de synth-texturen sprankelen nog maar zijn voorzichtig met extraversie.  Haar producers – waaronder Joe Mount van Metronomy en Adam Bainbridge van Kindness – vertalen die beteugelde lust op sublieme wijze naar de dansvloer.

“Het is op de slappe koord tussen cheesy ninetiesdance en artpop, op het snijvlak van persiflage en oprecht eerbetoon, dat Robyn opnieuw de metakwaliteit van haar ouder werk vindt”, schreven we. “Robyn plengt nog steeds bittere tranen op de dansvloer. Alleen klinkt ze behoedzamer en brozer dan voorheen.”

Lees hier de volledige recensie.

1. Robyn ‘Honey’
Beeld rv

2. Thom Yorke ‘Suspiria’

Regisseur Luca Guadagnino, bekend van Call Me By Your Name, vroeg Radioheadfrontman Thom Yorke de soundtrack te bedenken bij zijn remake van Suspiria, de horrorklassieker van de Italiaanse huivermeester Dario Argento. Yorke wendde zijn intussen omvangrijke kennis van elektronische muziek aan om een schizofrene plaat te schrijven die het midden houdt tussen een solo-album en een reguliere soundtrack.
 
In zijn muziek voor Suspiria duiken bijgevolg referenties op aan de proto-elektronica uit de sixties, maar ook aan krautrock en, enigszins voorspelbaar, het type minimalistische pianomuziek dat onontbeerlijk lijkt in klassieke horrorfilms. Yorke last ook een handvol reguliere liedjes in zoals de versmachtende, prachtig gezongen wals ‘Suspirium’. En de scheve folktronica van ‘Has Ended’ (met zoon Noah Yorke achter de drums), de tribale doemfolk van ‘Open Again’, het sacrale ‘Unmade’ en het apocalyptische, in echo gedrenkte treurlied ‘The Universe is Different’. Ze horen bij de beste solosongs die de zanger al schreef.

“Als Guadagnino’s film ook maar een béétje deugt, zal het voor een stuk aan deze soundtrack liggen”, besloten we. 

Lees hier de volledige recensie.

Lees 
hier ons interview met Thom Yorke.

2. Thom Yorke ‘Suspiria’
Beeld rv

3. Makaya McCraven - Universal Beings

“In plaats van rigide tegengestelden zien we in de jazz vandaag voortdurend uitwaaierende vertakkingen”, aldus de gerenommeerde New Yorkse muziekcriticus Nate Chinen in Playing Changes, één van de interessantste boeken die u dit jaar over jazz zult lezen. “In plaats van zichzelf een definitie op te dringen en te blijven hangen bij één vastomlijnde stijl, ontbindt de jazz zich in grenzeloze bastaardvormen zonder vaste parameters.”

Of zoals Makaya McCraven het onlangs in Rolling Stone stelde: “Ik moet kokhalzen als iemand me nog eens komt vertellen dat jazz dood is of dringend moet worden gered.” De uit Chicago afkomstige innovator wordt vandaag in één adem genoemd met jonge jazzwolven als Shabaka Hutchings en Kamasi Washington, om de simpele reden dat ook zij een achtergrond in hiphop en r&b hebben.

3. Makaya McCraven - Universal Beings
Beeld rv

Amper drie maanden na zijn vorige plaat Where We Come From, waarop McCraven live-partijen verknipte en met elektronica bewerkte, landt nu Universal Beings. Het album werd opgenomen in New York, L.A., Londen en Chicago, met de jonge topspelers uit de respectievelijke scenes (Shabaka, Nubya Garcia, Jeff Parker ea.). In wezen is het één gigantische opengestoken middelvinger naar de jazzpuristen. 

McCraven en co. leggen tomeloze, razende composities neer die vaak vooral op klank en effect zijn gericht. ‘t Is woeste, woedende, zinderende, bronstige muziek, nu onweerlegbaar schatplichtig aan funk en hiphop, dan weer ontsporend in loeiende freejazz. Het hokjesdenken wordt sowieso in elke track resoluut buitengeflikkerd. Leve de bastaards!

4. Mick Jenkins - Pieces of a Man

En hop, alweer een uitstekende hiphopplaat die in aanmerking komt voor ons eindejaarslijstje. Pieces of a Man is zowel productioneel als raptechnisch en tekstueel van torenhoog niveau. Jenkins’ flow incorporeert de meest benijdenswaardige troeven van zijn helden: de donkerbruine, sappige tongue-in-cheekstijl van André 3000, de buitenaardse beweeglijkheid van een Busta Rhymes, de wereldwijze assertiviteit van Mos Def. “When vantage points don’t get expanded / They offer you anecdotes based on the man that you were”, klinkt het in ‘Stress Fracture’, More than the men that you plan to be”. Jenkins kijkt over zijn schouder als hij door het leven banjert, zoveel is zeker.

4. Mick Jenkins - Pieces of a Man
Beeld rv

Bovenal stelt hij zijn eigen mannelijkheid en die van zijn homeboys in vraag en onderzoekt hij hoe zijn boys met emoties omgaan. Daarbij toont hij zich niet vies van wat zelfrelativering. “But to clarify, I really just been more focused on me /You can verify these claims with anybody that know me”, rapt hij in ‘Ghost’, “Singing my words nigga, I don’t do karaoke /And define worth to me because I won’t win the trophy”. Die vermakelijke dissecties worden ondersteund door topgasten als Ghostface Killah en Corinne Bailey Rae en beattovenaars Kaytranada, BadBadNotGood en Black Milk die versplinterde downtempofunk voorschotelen.

Pieces of a Man is ook de titel van Gil Scott-Herons soulklassieker uit 1971. Da’s lef hebben, natuurlijk. Jenkins twijfelt dan ook niet aan de impact die hij zal nalaten. “Can’t nobody fuck with me except Kendrick”, beweerde Jenkins een tijdje geleden op Beats 1. Zelfkennis is een wonderlijke eigenschap.

5. Beraadgeslagen - Duizeldorp

Duizeldorp lijkt de meest complexloze en meest ongecompliceerde worp van het duo Lander Gyselinck (oa.STUFF.) en Fulco Ottervanger (oa. De Beren Gieren). De olijke jazzterroristen profileren zich er als dronken funkateers, dan wel van het slag dat je in de Californische club Low End Theory aantreft of dat twintig jaar geleden bij de Soulquarians speelde: heiligschenners, beeldenstormers.

Op die manier horen we in het wobbelende ‘Bikini’ toefjes Rustie terug, in het titelnummer de metalige dubstep van Benga, in ‘Beraadbeat’ de Prince van ‘2 Nigs United 4 West Compton’, in ‘Elektroliefje’ de flowerpowerwaas van Stereolab en in het met dolgedraaide GPS-stemmetjes verfraaide ‘Deinze’ een flardje Vulfpeck. Funky, ja, maar ook behoorlijk van de pot gerukt.

Simpelweg hemels is ‘Isabellade’, een grandioze r&b-sleper die wel een outtake van TLC lijkt.  De fenomenale zangpartij is van Charlotte Adigéry (WWWater). Dat Isabelle A, voor wie de song oorspronkelijk werd geschreven, hier nee tegen zei, is grappig. En een geluk. Wauw.

5. Beraadgeslagen - Duizeldorp
Beeld rv

6. NAO - Saturn

Er kraaide geen haan naar de gé-ni-ale future funk-plaat die de Britse NAO twee jaar geleden uitbracht. For All We Know heette dat pareltje en we zetten het nog steeds op als we zin hebben om door de keuken te moonwalken. Hopelijk slaat de opvolger Saturn wél aan bij het grote publiek want de onvoorstelbaar getalenteerde Neo Jessica Joshua, zoals de zangeres echt heet, verdient de maan en de sterren.

Ze zingt al die hemellichamen de kosmos uit, zowel in ijlhoofdige ballads als ‘Orbit’ en ‘Saturn’ (een duet met Kwabs) als in de vlijmscherpe elektrofunk van ‘Gabriel’ en ‘Love Supreme’. De grooves doen denken aan die van Ben Khan en Kaytranada, de zang schippert dan weer tussen kinderlijk-naïef en warmbloedig-sensueel. NAO switcht moeiteloos van speels heliumstemmetje naar diepe sexy gospelzang. Die keren dat we haar live zagen (op Pukkelpop en in de Botanique), stonden we met open mond aan de grond genageld. Kijk, zo heeft de millenniumgeneratie ook meteen haar Kelis.

6. NAO - Saturn
Beeld rv

7. Black Box Revelation - Tatooed Smiles

De wat uitgewoonde bluesrockformule van het Brusselse duo Black Box Revelation wordt op zijn vijfde plaat naar het achterplan verwezen.  Er schemert immers meer in de ziel van zanger-gitarist Jan Paternoster dan het oor voordien bereikte. “Op Tattooed Smiles laat Paternoster zich nu van zijn meest contemplatieve kant zien“, aldus onze recensent Gunter Van Assche. “Op het kruispunt waar tram 30 voorbij dendert, blikt de groep zowel terug (het liefdesverdrietige ‘Yellow Belly’) als vooruit (een existentialistisch ‘Built to Last’).”  

De ene keer klinkt Paternoster als een op hol geslagen liefdesjunkie, daarna word je met zijn rusteloze aard geconfronteerd. Ook leuk: beroemde BBR-fans Seasick Steve en Roméo Elvis doen mee, wat deze plaat alleen maar boeiender en kleurrijker maakt. “Met Tattooed Smiles – persoonlijk lingo voor zuigzoen – verdient het duo een kus van de juf, en schuift het ook een bank vooruit.”

Lees hier de volledige recensie.

Lees hier ons interview met Black Box Revelation.

7. Black Box Revelation - Tatooed Smiles
Beeld rv

8. Georgia Anne Muldrow - Overload

Ah, Georgia Anne Muldrow! In 2011 zagen we haar een scheef maar geïnspireerd concert spelen met ons eigen STUFF. (toen in een proto-versie) op het Brusselse Brosellafestival. Muldrow is een geestesgenote van Erykah Badu en ziet er een beetje uit als een gepimpte Alice Coltrane. Maar de psychedelica die we kenden van cultplaten als Olesi en Seeds wordt voorzichtiger aangewend op Overload, tot nog toe Muldrows meest poppy album, grappig genoeg uitgebracht op het experimentele label Brainfeeder.

Dat wil niet zeggen dat het hier niet freaky aan toe gaat. De Californische is kwistig met kosmische jazz-tics, spacey synthesizers, wonky Dilla-beats, Afrikaanse koorzang en stonede P.funk. Ook haar even knettergekke echtgenoot Dudley Perkins rapt mee en da’s altijd flippen. Maar bij momenten boetseert ze romige, soulvolle popsongs, waar trouwens Aloe Blacc aan meeschreef. Een lekkernij voor fans van pakweg Roy Ayers, The Roots, Sa-Ra en, jazeker, Erykah Badu.

8. Georgia Anne Muldrow - Overload
Beeld rv

9. Styrofoam - We Can Never Go Home

Styrofoam heeft zowaar het lef terug te keren naar de knisperende, krokante instrumentale elektronica die van hem rond de millenniumwissel onze Favoriete Cultheld uit eigen land maakte. Dat Arne Van Petegem, Commandeur in de Grootorde der Belgische Elektronauten, na heel wat muzikale omzwervingen (van elektropop over hiphop tot pop - hij was collaborateur van Milow, Bent Van Looy, The Notwist en Ben Gibbard) terugkeert naar de bron is opmerkelijk en interessant. 

Deze collectie bruisende, heerlijk weemoedige tracks ademt de ontwapenend naïeve romantiek van Styrofoams vroegste platen. De beats zijn knus, soms wat stug, maar steevast vol van geestdrift. De bliepjes dwarrelen als weggeblazen herfstbladeren over oneffen, uitgerokken synth-escapades die zich als hypnotiserende vloedgolven over de groove draperen. Check het industriële gestuiptrek in het puike titelnummer of het wervelende openbloeien van ‘Blind Spot Safety Procedure’. Gloeiende gelukzaligheid, noemt men dat.

9. Styrofoam - We Can Never Go Home
Beeld rv

10. Julia Holter - Aviary

Nee, van Julia Holter verwacht je geenszins een hapklare, meebrulbare hitparadepopsong, maar je fronst toch meermaals bij het consumeren van Aviary, een plaat waarop orkestrale avantgarde en koddige klankspielereien conventionele melodieën en structuren verdringen. Bij momenten lijkt Holter uit te pakken met een heus eerbetoon aan de kakofonie. 

Dat ze op die manier soms doodleuk bij de New Yorkse no wave van bijna veertig jaar geleden aanleunt, is amusant. Het geeft deze muziek toch onverwacht een muziekhistorische basis. En ja, wie wil, ontdekt ook echo’s van Kate Bush, This Mortal Coil en Laurie Anderson. Een belevenis, hoe dan ook.

10. Julia Holter - Aviary
Beeld rv