"Burn-out? OK, acht weken". Als ik langer ziek ben, ben ik dan een  profiteur, dokter De Block?

Na een carrière van veertig jaar en een lage onderrug die ieder gezinslid beurtelings mocht masseren, is mijn vader uiteindelijk geplooid. Het laatste jaar van zijn loopbaan was er eentje in mineur. Ziekteverlof. Een mentaal zware opdoffer voor het werkpaard dat mijn vader was.

Geen idee wat het Nationale College voor Sociale Verzekeringsgeneeskunde daarvan denkt. Ze krijgen van minister De Block (Open VLD) in ieder geval de opdracht om er een mening over te formuleren.

Lage rugpijn, borstkanker, burn-out, lichte angst en depressie, een knieprothese, een acuut hartinfarct en een aandoening in de schouder of in de pols. Over die acht aandoeningen moeten ze richtlijnen geven over het aantal dagen ziekteverlof waarop patiënten recht hebben.

Volgens de minister is het een hulpmiddel voor jonge huisartsen die niet goed weten hoeveel dagen ziekteverlof ze horen uit te schrijven. Het leven van de huisarts wordt gefaciliteerd. Niet op voorhand kunnen inschatten hoeveel dagen ziekteverlof je aan een patiënt moet geven, het zou de huisarts zowaar nog ernstige stress of een burn-out kunnen bezorgen.

Het wordt in ieder geval gemakkelijker te voorspellen hoe patiënten zullen reageren op het hulpmiddel van de arts, dan op de aandoening waar ze het slachtoffer van zijn. Bijzonder slecht.

De minister blijkt als arts niet door te hebben dat iedere patiënt anders is. Dat de ene chemotherapie de andere niet is. En dat als de tabel van richtlijnen op een accurate manier rekening wilt houden met alle paramaters, het in totaal 11 miljoen vakjes zal tellen.

Van 11 miljoen individuen die ieder totaal anders en totaal onvoorspelbaar reageren op aandoeningen waar ze het slachtoffer van kunnen zijn. Je zou van een liberale minister verwachten dat ze in deze de samenleving bekijkt als een optelsom van individuen en niet als een optelsom van aandoeningen.

Voor professor Mairiaux, voorzitter van het Nationale College voor Sociale Verzekeringsgeneeskunde, wordt het alvast een bijzondere uitdaging om richtlijnen te formuleren die de patiënt niet stigmatiseren of onder druk zetten om weer aan het werk te gaan.

Want ook al zei minister De Block dat de maatregel niet bedoeld is om patiënten met borstkanker of een pijnlijke onderrug sneller aan het werk te krijgen, zo is de boodschap in ieder geval niet bij professor Mairiaux aangekomen. Niet onlogisch, vermits de acht aandoeningen die onderzocht worden, heel vaak tot ziekteverzuim of langdurige afwezigheid leiden.

In meer dan 400.000 gevallen vorig jaar, om precies te zijn. Zoveel mensen bleven toen een volledig jaar thuis. Herstellend van een pijnlijke aandoening waar ze nooit voor gekozen hebben. Herstellend van een ongezonde ratrace samenleving die ons allen van de ene ziekte naar de andere sleurt en stigmatiseert wanneer we even op de pechstrook van het leven belanden.

Het logische gevolg van de richtlijnen, is dat mensen nog meer bestempeld zullen worden als profiteurs indien ze de pechstrook niet op tijd verlaten. “Een burn-out? Ja dat zou volgens onze tabel ongeveer zo’n 8 weken duren.” Succes om in dat geval in alle rust te herstellen.

De enige juiste aanpak, is er eentje die vertrouwen geeft aan de patiënt. Het uitschrijven van ziektedagen is en zal nooit een exacte wetenschap zijn. Er zal altijd rekening gehouden moeten worden met de fysieke klachten van de patiënt.

Wat niet betekent dat een lange periode van ziekteverlof altijd het meest wenselijke is voor het genezingsproces. Wat dan wel de beste optie is, is een verantwoordelijkheid die in handen ligt van artsen en therapeuten die voor iedere patiënt een traject op maat horen uit te stippelen. En waar in bepaalde gevallen en voor bepaalde aandoeningen aangepast werk een betere optie kan zijn dan platte rust.

Ondertussen kan de minister misschien helpen om de grondoorzaken aan te pakken. We werken ons kapot in bureaustoelen die sluipende herniakwekers zijn en versturen dagelijks evenveel mails als we antidepressiva slikken.

Deze generatie gaat gebukt onder een druk die voor velen niet langer houdbaar is. De enige richtlijnen die zinvol zijn, zitten niet in de wachtkamer van de dokter maar op de werkvloer. Alleen zo halen we allemaal met wat geluk zonder brokken de pensioengerechtigde leeftijd.

In afwachting van die richtlijnen werkt mijn moeder haar drie laatste jaren van een volledige loopbaan af. Met brace om de verzwakte pols die iedere avond opnieuw de palliatieve fase bereikt. Minister De Block zal het graag horen. Huisarts De Block? Die wacht nog op wat richtlijnen.