“In de huid van Freddie Mercury kruipen? Onmogelijk. Hij is een geval apart”

“Ik denk niet dat er iets was wat hij niet kon. Als hij zich eenmaal in iets vastbeet…” Rami Malek heeft een hoge pet op van Freddie Mercury, en hij kent hem vanbinnen en vanbuiten: in de Queen-film Bohemian Rhapsody doet Malek de iconische zanger terug tot leven komen. 

Wat het meest verrast aan de Amerikaans-Egyptische acteur is dat hij veeleer klein en frêle is, aanvankelijk zelfs een beetje timide en gereserveerd. Het maakt het nog straffer dat hij met zoveel aplomb een extreem personage als Freddie Mercury neerzet. “Freddie Mercury is voor mij wat hij voor zijn fans is: een enorme inspiratie”, zegt Malek. “Hij heeft die revolutionaire spirit die je in staat stelt het maximum te halen uit wie je bent. Hij daagde stereotypes uit, brak alle conventies in de manier waarop hij zijn leven en zijn muziek beleefde. Het was best overweldigend om me die houding eigen te maken.

“Ik probeer inspiratie uit hem te putten door op zoek te gaan naar zijn essentie en niet zozeer door in zijn huid te kruipen. Dat lijkt me onmogelijk. Hij is een geval apart, een natuurkracht zoals je die zelden tegenkomt. Ik wilde een menselijkheid in hem vinden die hem in staat stelde zo vol leven, zo energiek te zijn, en daar verbinding mee te maken.”

Wat ging er in u om op de dag voor de opnames en de dag nadat die waren afgerond?

Malek: “Ik bereid me graag voor. Research is altijd een van mijn favoriete onderdelen van het proces. Maar in dit geval, waarbij ik de hele eerste dag op het podium stond voor het Live Aid-concert, was dat helemaal anders. Het is een uitdaging die je ’s nachts wakker houdt. Wat ook gebeurde.

“Brian May (Queen-gitarist, red.) was erbij op die eerste dag. Hij was een reddingsboei voor me tijdens het hele proces. Ik wist dat het een ongelofelijke klus zou worden om te beginnen met Live Aid. We hebben het over zowat het grootste concert uit de geschiedenis. Dan lig je daar wel eens van wakker, als je in mijn positie zit.

“Nu de film er is, weet ik niet goed wat we collectief gepresteerd hebben. Ik kan alleen maar hopen dat we hulde aan hem hebben gebracht en zijn nalatenschap eer hebben aangedaan. Meer niet. Het klinkt misschien wat klef of vreemd, maar op de een of andere manier voelde ik me dicht bij hem. Ik voelde iets van bewondering.”

^{Lees verder onder de foto}

Helpt de film om de persoon Freddie Mercury te begrijpen?

“Ik denk het wel. Mercury was een fascinerende figuur. Muziek was daar heel belangrijk in, maar als mens leidde hij ook een fascinerend leven. Hij werd geboren op Zanzibar, ging naar school in Bombay, keerde terug naar Zanzibar. Er was een revolutie in zijn land en hij vluchtte met zijn gezin naar Engeland. Het is het immigrantenverhaal over een jongen van heel bescheiden afkomst met een gecompliceerde persoonlijkheid die op zoek gaat naar zijn identiteit.

“Dat alleen al is een heel dankbaar onderwerp om te onderzoeken. En dan heb je die combinatie van een nogal verlegen, timide man met een soort onderliggende bravoure en gehardheid die uitmondt in een artiest die duizenden mensen kon beroeren nog voor hij zijn mond had opengedaan. Dat charisma, de kracht die hij kon uitoefenen op elk moment dat dit nodig was, dat vind je bij geen enkele andere performer uit de geschiedenis terug. Als je op die manier gaat nadenken over hoe zo’n menselijk wezen in elkaar zit, dan vind ik dat best fascinerend.”

Herkent u zichzelf in Freddie Mercury?

“Er zijn natuurlijk parallellen. Mijn familie kwam uit Egypte, ik was een Amerikaan van de eerste generatie, en ik moest hen uitleggen dat ik kunstenaar wilde worden. Makkelijk was dat niet. Er gebeurt iets met me als ik acteer. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar het brengt me naar een andere plek. Niet alleen creatief. Ik ga uitdagingen aan die ik op andere vlakken misschien wel uit de weg zou gaan.”

Hoe benaderde u de rol?

“Je zou misschien denken dat ik me al zijn bewegingen fysiek eigen zou maken, de concerten move per move zou nadoen – wat we op bepaalde momenten ook moesten doen. Maar naarmate ik gevraagd werd met choreografen samen te werken, kreeg ik het gevoel dat het niet via de choreografie moest gebeuren. Ik wilde achterhalen op welke manier hij bewoog, en waarom hij op die manier bewoog. Want alles ging uit van hem. De reden waarom mensen zo spontaan op hem reageren als hij op het podium staat, is dat die connectie er zo snel is. In een fractie van een seconde heeft hij je te pakken, en jij hem. Het is zo spontaan. Het is, bij gebrek aan een beter woord, magisch wat hij doet.

“Ik moest er dus achter komen hoe je dat kunt vatten zonder choreografie. Want Mercury is geen man van ingestudeerde pasjes. Ik ging dus voor een bewegingscoach en niet voor een choreograaf. Ik had gehoord dat Eddie Redmayne er een had gebruikt voor The Theory of Everything om gestalte te geven aan Stephen Hawking. En dat marcheerde erg goed.

“Bijna een maand lang keken we amper naar optredens van Freddie, maar meer naar de manier waarop hij zich gedroeg tijdens interviews. Zijn fysieke gesteldheid, zijn oogcontact wanneer hij die bravoure wilde uitspelen of juist niet, en hoe dat uitdraaide voor hem. Hoe zijn bewegingen en zijn kenmerkende gedragingen en de manier waarop hij zich uitdrukte gebaseerd waren op zijn afkomst, zijn opvoeding en zijn iconen, de mensen van wie hij hield. Ik keek bijna evenveel naar Bowie en Jagger en Hendrix en Aretha Franklin als naar Mercury. Want door naar hem te kijken, ging je hem kopiëren. Maar als je binnen in de mensen die hij bewonderde raakte, dan begreep je hem.”