‘Bohemian Rhapsody’: goede muziek, dat wel

De voorgeschiedenis van Bohemian Rhapsody is al bijna even turbulent als het leven van Freddie Mercury. En dan hebben we het niet alleen over het ontslag van regisseur Bryan Singer, die van seksueel misbruik beticht werd. Jaren geleden al nam acteur Sacha Baron Cohen, die oorspronkelijk in de huid van Mercury zou kruipen, afstand van de film. Hij klaagde dat de overblijvende leden van Queen, die de film mee produceerden, een veel te keurig beeld van Mercury wilden ophangen, uit angst om het imago van de band te besmeuren.

Enter Rami Malek: een prima acteur, daar niet van – zijn vertolking is veruit het beste aan deze middelmatige film, maar wat hadden we graag gezien wat Cohen ermee gedaan zou hebben. Bohemian Rhapsody mist rock-’n-roll en kiest te vaak voor de veiligste optie. Dit had een wilde, The Wolf of Wall Street-achtige dollemansrit kunnen worden doorheen het leven van een van de meest extravagante rockers aller tijden. In plaats daarvan krijgen we een vrij ongeïnspireerd rise to fame-verhaaltje, van de oprichting van Queen in 1970 tot het legendarische Live Aid-optreden in Wembley, in 1985.

Light-versie

De decadente feestjes die Mercury in zijn wildste dagen organiseerde, worden in lightversie geserveerd. Riskante details zoals dwergen die met bordjes coke op hun hoofd tussen de gasten wandelden, worden bewust weggelaten. Ook Mercury’s liefdesleven lijkt wel opgekuist door Theo Francken himself: terwijl zijn seksuele escapades met mannen in de rapte gesuggereerd worden, gaat veel meer aandacht naar zijn heteroseksuele relatie met Mary Austin.

Wij vrezen dat Cohen gelijk had: Bohemian Rhapsody is meer een singalong en promovideo voor Queen – de band tourt vandaag nog steeds en die voetbalstadia vullen zichzelf niet, dan een bloedeerlijk en diepgravend portret van een unieke persoonlijkheid.

Maar goeie muziek, dat wel.

Bohemian Rhapsody speelt vanaf 31/10 in de bioscoop.