‘TrapTown’: verdwalen in de mysterieuze en zinderende beeldtaal van Wim Vandekeybus

Terwijl de roofvogel in de film wegvliegt, raakt zijn vleugel nog even de dode figuur die op een richel hoog tegen de achterwand van het toneel ligt. Het is een mooi slotbeeld. Het majestueuze beest was de burgemeester van Askeville, de stad waar soms spontaan gaten vallen en de Odinezen heersen over de Mythriciërs. Het levenloze lichaam is zijn halfbloedzoon Marduk, een idealist die het goede wil doen, maar door vriend en vijand wordt tegengewerkt.

Welkom in TrapTown, de wondere wereld van Wim Vandekeybus. De choreograaf overrompelde dertig jaar geleden met zijn ‘adrenalinedans’ van rennen, duiken, springen (de knieën hoog opgetrokken), vallen en rollen. Later werd de combinatie met film, tekst en hippe muziek zijn handelsmerk. In TrapTown kruipt Trixie Whitley in de huid van Themis, op het witte doek de Mythricische geliefde van Marduk. Haar dromerige songs kruisen de ruigere, Oosters en Afrikaans geïnspireerde tracks van Phoenician Drive.

Vandekeybus is een verhalenverteller, met een voorliefde voor alles wat ongrijpbaar is, het onderbewuste, het intuïtieve, het paradoxale. Dat is zijn sterke kant, ook nu weer. Waar hij eerder met Oedipus of de Chazaren aan de haal ging, heeft hij nu gewoon een eigen mythologisch verhaal bedacht. Geweldige zet! In sfeer en aankleding ergens tussen nu en toen in, en met alle ingrediënten die een mythe passen: er is strijd, er zijn grote tijdloze thema’s als liefde, dood en schuld, er zijn dieren en er gebeuren onbevattelijke dingen.

Hardliner

Askeville is een samenleving met een koloniaal verleden, op de rand van weer zo’n ‘zinkgat’. Gedraaid werd er in het labyrint van het architectenduo Gijs Van Vaerenbergh in Genk. Van bovenaf zien we ‘het volk’ krioelen. De sfeer is vrij, maar wordt steeds grimmiger. De burgemeester met zijn lange haar, sportvest en kralenketting – acteur Jerry Killick in zijn element – is een hardliner. “Alleen in de dood zijn we gelijk.” Marduk komt tegen hem in opstand, voor de Odinezen. Hij is de schakel tussen film en toneel en wordt (ook heel verbindend) gedanst door een vrouw, de krachtige Tanja Marín Fridjónsdóttir.

Jammer genoeg blijft de verbeelding van de thema’s schetsmatig, waardoor de dilemma’s niet echt nijpend worden of onder je huid kruipen. Ook niet de duetten over strijd en onderdrukking, die acht dansers vol verve neerzetten. De verhalende tekst van Pieter De Buysser en de nuchtere werkelijkheid van het podium, waar balspelletjes worden gespeeld en het publiek wordt aangesproken, laten zich moeilijk versnijden met de rijke, mysterieuze en zinderende cinematografische beeldtaal van Vandekeybus, waarin hij overigens steeds meer excelleert. In die wereld wil je langer ronddwalen, die blijft je bij.

Op tournee tot 30/4. ultimavez.com