Chloé moest ‘Expeditie Robinson’ verlaten na walgelijke proef: “Wat een nachtmerrie!”

Tja, toen we met de varkenssnuit moesten beginnen, probeerde ik mezelf nog wijs te maken dat het kip was. Maar toen we dan bij die wormen waren aanbeland... Dat kon ik onmogelijk aan m’n verstand verkocht krijgen.

Ja, dat wriemelde, dat stonk. En jakkes, wat een vieze smaak. En dan dat ei met dat eendje in. Bah! Ik heb het allemaal opgegeten, maar Robbe was sneller. Wil je geloven dat ik er nachtmerries van heb? Mijn hersenen moeten die proef en m’n verlies nog verwerken, denk ik.

Oooh, heeft hij dat écht gezegd? Nu, het klopt wel. Ik win graag en doe er alles aan om dat doel te bereiken. Maar Robbe is ook zo. Hij stapt nooit openlijk mee in een complot, maar hij weet perfect hoe hij het spel moet spelen.

Toen we als laatsten overbleven omdat we tijdens de graafproef geen kistje hadden gevonden, wist ik dat het niet simpel ging worden. Robbe is heel straf. Als je hem in z’n eentje achterlaat op zo’n eiland en je gaat een maand later kijken, dan heeft hij in tussentijd een dorp gebouwd! Hij geeft niet op, ik heb daar bewondering voor. Natuurlijk vond ik het jammer dat ik ‘Expeditie Robinson’ moest verlaten, maar ik was blij dat Robbe kon blijven. Het moest zo zijn.

Om eerlijk te zijn viel dat wat tegen. Ik kreeg een gerecht op basis van rijst voorgeschoteld. Rijst! Dat hadden we dagen na elkaar gegeten, ik kon geen rijst meer zien. Maar goed, ik heb het naar binnen gespeeld, want ik had vreselijke honger. Al was eten moeilijk voor mij. Ik moest overgeven. Mijn lichaam was dat niet meer gewend, zoveel voedsel in één keer.

Zes kilo. Die ben ik ondertussen opnieuw bijgekomen, met nog enkele kilo’s extra zelfs. Toen ik terug in België was, wilde mijn lichaam compensatie voor al die ontberingen. M'n lijf snakte naar eten. Dan ging ik op restaurant en at ik m'n buikje rond, en een halfuur later verlangde ik al naar méér eten. Ik heb zelfs gedacht dat ik een eetprobleem had, omdat ik voortdurend met een hongergevoel zat.

Om je een voorbeeld te geven: mijn beste vriend belde me op. Hij wilde langskomen en vroeg of ik al gegeten had. ‘Ja, ja’, antwoordde ik. Want ik hád net gegeten. Even later belde m’n vriend bij mij aan, met een pak friet. Want hij had zelf wél honger. En ik blijkbaar ook weer: ik heb bijna al zijn frieten opgegeten. Niet te doen, hé. Geloof me: dat zal nog héél lang tegen mij gebruikt worden. (lacht)

Mijn lichaam wilde constant voedsel opslaan. Die periode van heel weinig eten en daarna opeens zoveel eten als ik wilde: dat had blijkbaar een shockeffect op mijn gestel. Ik kreeg daar raar genoeg zelfs een huidaandoening van.

Oh ja. Toen ik op het eiland zat, vroegen we elkaar vaak: ‘Zou jij je een tweede keer inschrijven?’ Ik zei dan: ‘No way!’ Maar nu zou ik daar onmiddellijk opnieuw voor tekenen. Ik heb heel toffe mensen leren kennen en ik heb veel over mezelf geleerd.

Dat ik verdorie minder rap moet klagen. Tijdens ‘Expeditie Robinson’ waren we soms aan het zagen over dat onherbergzame, verlaten eiland. Maar als ik nu de ochtendfile zou mogen ruilen voor een majestueuze zonsopgang ginder, met uitzicht op die zalige oceaan... Direct! Zo zie je maar: alles is relatief.