Dit zijn de tien beste platen van de week: een blik op de toekomst van de pop

1. Vince Staples - FM!

De nieuwe van rapprins Vince Staples duurt amper tweeëntwintig minuten. Nu is dat niet zo vreemd in een jaar waar Kanye West maar liefst vijf albums produceerde die ongeveer even lang waren en die evenmin als ep’s in de markt werden gezet. Crowdpleasers als Migos en Rae Sremmurd mogen dan met volgepropte dubbelalbums gretig inspelen op de streamingconsumptie (hoe meer tracks, hoe meer potentiële inkomsten), de alternatieve hiphopgarde houdt het blijkbaar liever kort en krachtig.

FM! is een heel ander beestje dan Big Fish Theory, Staples vorig jaar verschenen briljante tweede plaat die hoog in ons en andermans eindejaarslijstje eindigde. Evenmin is het een terugkeer naar Summertime ‘06, het grimmige visitekaartje waarmee de Californische rapper zichzelf drie jaar geleden op de kaart zette. Nope, FM! doet zowaar frivool en onbekommerd aan, veel minder bedacht en ernstig dan bovenstaande bejubelde voorgangers. Staples wil niet zo nodig innoveren hier, maar zich even uitstrekken, genieten van het moment en af en toe eens flink uithalen met zijn klauwen.

Goed volk staat Staples bij in deze ultrakorte, plezierige trip: Earl Sweatshirt, Kamaiyah, Kehlani, Tyga, E-40, Jay Rock en Ty Dolla $ign dienen netjes de muziek, maar gaan nergens met de pluimen lopen. Staples zelf profileert zich als een wolf in schaapsvacht. Deze tracks mogen dan lekker swag door Long Beach paraderen, hij smokkelt er listig wat venijn in zoals: “On the concrete, real street runner / First month still feel like summer / Cold weather won’t stop no gunner / Wrong hat, wrong day, I’d kill my brother.” Die zag u vast niet komen.

De Californische zomer mag dan zinderen, Staples laat het niet na om de schaduwkant van de Afro-Amerikaanse gemeenschap over de botsende beats te draperen, zoals in het excellente ‘FUN!’ waarin het sarcastisch klinkt: “Gave a little money to me, now I want more / Don’t be lookin’ funny when we come up in the store/ My black is beautiful but I’ll still shoot at you, dawg.” Hier valt niks te romantiseren. Lekker plaatje anders wel.

2. Sun Kil Moon - This Is My Dinner

Wauw. Net wanneer je denkt dat Sun Kil Moon op de grenzen van zijn merkwaardige, melancholische tongue-in-cheekstijl is gebotst, flikt de band rond de sardonische zuurpruim Mark Kozelek het weer. Zo opent This Is My Dinner met de onweerstaanbare jazzy, euh, americanafunk van ‘This Is Not Possible’, waarin een Shellac-achtig sarcastisch vraag-antwoordspelletje de lome groove laat ontsporen.

Ging Kozelek al ooit zo speels en nonchalant om met zijn intussen beruchte stream-of-consciousness-teksten? Wij ploften in onze hangmat, biertje erbij, en lieten ons overspoelen door zijn uit het (tour)leven gegrepen bespiegelingen. Soms doen ze surrealistisch en erg hilarisch aan. Zoals in ‘Linda Blair’, waar het meisje in de vliegtuigstoel achter Kozelek hem doet denken aan actrice Linda Blair in The Exorcist, waarna hij haar demonische keelgeluiden imiteert: “I hope it’s just a common cold and nothing serious”, bedenkt hij zich. Ja, dat zingt hij echt. Liever dat dan Kozelek die collega-artiesten afzeikt, zoals The War On Drugs en Run The Jewels in het verleden mochten ondervinden (de eerste kon er niet mee lachen, de tweede raakte bevriend met Kozelek).

Voorts leren we dat de muziek van Steely Dan hem de kast opjaagt en dat hij bij liedjes van The Eagles zijn vuist door een muur zou willen planten. AC/DC is “a touch too much”, Harvest Gold en After the Goldrush van Neil Young krijgen wél een opgestoken duim en ‘Somebody to Love’ van Queen valt kennelijk best te pruimen, waarna Kozelek het refrein van die klassieker over drammerige postrock blijft herhalen. Zweden en Scandinavië tout court zijn favoriete landen tijdens tournees vanwege het landschap en de eerlijke concertpromotoren. Zo leer je nog eens wat.

Kozeleks huis-tuin-en keukenonzin is zo vermakelijk omdat Sun Kil Moons stekelige, grillige, soms vertederende muziek er zo prachtig mee contrasteert. Wij dachten zowaar aan vergeten prachtbands als Karate en Songs:Ohia. Altijd een goed teken. Deze collectie ellenlange jams – sommige nummers klokken af op dertien minuten – is er voor wie nog graag eens de tijd neemt voor uitgesponnen verhalen, zorgvuldig geconstrueerde sfeerschepping en gemoedelijke toogpraatjes. U misschien? 

3. Action Bronson - White Bronco

“Fuck, that’s delicious!” Yep, we stelen Action Bronsons favoriete culinaire kritiek graag voor dit album, een uitroep die hij ooit gebruikte als titel voor een foodieprogramma op Viceland. Voor wie zich bij White Bronco in de haren krabt: de albumtitel verwijst niet noodzakelijk naar een paard, maar naar de dierlijke manier waarop Bronson op deze plaat rapt, zoals hij zelf beweert.

White Bronco doet minder krampachtig en overladen aan dan de woeste voorganger Blue Chips 7000, misschien omdat Bronson wat tot rust is gekomen. Hij verbrak de banden met zijn platenlabel en regelt zijn zaakjes vanaf heden zelf, onafhankelijk. De rapper-televisiemaker-kok-foodie-pottenbakker-schilder-weedconnaisseur laat zich op artistiek vlak niet graag knevelen, zo blijkt uit het hervonden joie de vivre op White Bronco.

Bronsons sterkte was altijd al zijn muzikale instinct, dat de beste muzikanten en beatmakers aanzuigt. In dit geval serveert zijn funky begeleidingsband The Special Victims Unit voortreffelijke seventiesfunk en schuiven klankentappers Knxwledge, Harry Fraud, Samiyah en Daringer morsige grooves onder Bronsons weelderige derrière. “I dive off boats, jump out of planes ass naked”, spuugt hij uit in de A$AP Rocky-collab ‘Swerve On Em’. “Swervin’ Maserati trucks in the rain/Man, it’s all about the hunger and pain/And to this jungle, I came/With these drugs all in my lungs and my veins.” Hij blijft onze favoriete motherfucker, met een armlengte voorsprong.

4. Rosalía - El Mal Querer

“Een gamechanger in de latinopop”, zo wordt de Catalaanse Rosalía Vila Tobella vandaag door zowel verliefde bewonderaars als hyperventilerende trendspotters genoemd. Daar is iets van aan. Zo verleidde ze het mainstreampoppubliek met de single ‘Malamente’, een uitgekookte melange van hiphop, r&b, reggaeton en latino: gepolijst genoeg voor de fans van ‘Despacito’, maar genoeg straatattitude voor de homeboys, en met genoeg r&b-vibes voor liefhebbers van Cardi B. en Ariana Grande.

Op haar tweede plaat El Mal Querer haalt Rosalía even kordaat haar band met traditionele flamenco aan. Of ze dat nu met in Auto-Tune gedrenkte bastaardpop à la ‘Di mi nombre’ doet, of via schijnbaar oertraditionele flamencosongs als ‘Que no salga la luna’ en ‘Pienso en tu mira’, waarin de glossy productie haar popinstinct verraadt en waarin ze haar fenomenale zangtalent onderlijnt. Elders, in ‘Bagdad’, bouwt ze een brugje naar de door haar geliefde Amerikaanse pop met een vette knipoog naar Justin Timberlakes ‘Cry Me a River’.

Dat ze daarenboven oogt als een superster zal haar geen windeieren leggen, zeker nu de hitparades langzaam maar zeker worden overspoeld door Latijns-Amerikaanse klanken. Beroemde bewonderaars als Pharrell Williams, Dua Lipa en Arca staken al de loftrompet over Rosalía. Hipsterblogs en kwaliteitskranten berichtten extatisch over het potentieel van deze opwindende nieuwkomer. Heeft zij de toekomst van de popmuziek in pacht? Wie weet.

5. Homeboy Sandman & Edan - Humble Pi

U kent de New Yorkse rapper Homeboy Sandman misschien van cultplaten als First of a Living Breed. De weirdo-producer Edan kwam in 2005 op de proppen met de onbetwiste undergroundclassic Beauty & The Beat, een scheve old skool-hiphopplaat die tot vandaag geldt als één van de beste alternatieve hiphopalbums van de noughties. De twee leerden elkaar kennen op een feestje in Queens waar Edan dj’de en Sandman als een gek begon te dansen toen hij William DeVaughns soulclassic ‘Be Thankful for What You Got’ oplegde, zo leert de overlevering.

De collab Humble Pi grossiert bijgevolg niet verwonderlijk in futuristische trap-hybriden maar in ongepolijste retrohiphop die klassieke Wu-Tang Clan in gedachten roept, evenals Ultramagnetic MC’s en de experimentele hiphop die DJ Shadows Quannum-posse twintig jaar geleden uitbracht, genre Latyrx. Lees: funky maar nooit glad, met een partyvibe en zonder de blingbling. Daar gaat vaak veel humor mee gepaard, zoals in het bouncende ‘#Neverusetheinternetagain’. Snoepje van de week.

6. Kelly Moran - Ultraviolet

De New Yorkse pianiste-componiste Kelly Moran misstaat heus niet op het vermaarde elektronicalabel Warp, waar dit haar eerste release is. Ze twijfelt er elegant tussen John Cage-achtig experiment en dromerig minimalisme à la Nils Frahm of ze waagt zich aan avontuurlijke prepared piano-composities à la Hauschka.

Klinkt bij momenten als een muziekdoosje uit de hel, dan weer als een feeërieke, duizelingwekkende koortsdroom (check het sierlijke ‘Halogen’) of als het lieflijke, bij momenten schizofrene ‘Helix’, waarin Morans piano als een harp klinkt. Adembenemend.

7. Agnarkea - Black Helicopters

Moeten er nog samenzweringstheorieën zijn? De twintigjarige, uit Richmond, Virginia afkomstige producer Keaton Transue a.k.a. Agnarkea, lid van de hiphopcrew Waist Deep Clique, bedient u graag op uw wenken. Zijn handelsmerk: groezelige, aan flarden geschoten hiphopbeats en logge elektronische drones, gecreëerd met aftands materiaal. Hoe goedkoper, hoe liever. Dat Transue evenmin vies is van wat psychedelica, dikt de paranoia van zijn muziek alleen maar aan. Denk: een mix van Justin ‘Techno Animal’ Martins horrorelektronica en Dj Screws stonede Houston-beats.

“Ik heb wat research gedaan”, zei Transue onlangs in XLR8R, “over zaken zoals Breitbart, de zogeheten deep state, extreemrechtse samenzweringen als black sun, buitenaardse wezens, hoe corrupt Hilary Clinton is, de Branch Davidian-sekte van Waco, Texas enzovoort. Niet dat ik dat allemaal geloof maar ik wil wel openstaan voor dat soort concepten.” Beluisteren op eigen risico. Uw gsm wordt wellicht nu al afgeluisterd.

8. The Prodigy - No Tourists

We zouden liegen als we zouden beweren dat de nieuwe Prodigy ons hoegenaamd niets doet. Horen deze Britse ravers in de jaren negentig thuis? Misschien, maar hun zevende plaat vonkt en spat in het rond als een tornado vol exploderende glowsticks. Sterker: bij momenten zit je weer helemaal in het opruiende, punky sfeertje dat zijn magnum opus Music for the Jilted Generation tekende. 

Yep, deze olijke elektrononkels doen aan als overjaarse, schreeuwerige, ietwat potsierlijke belhamels. Goed dan,  we pikken het nog maar eens van hen. Nog één keertje dan. Zelfs de samenwerking met de hiphoppunks van Ho99o9 is erg verdienstelijk. Nostalgie voor zij die in hun vrije tijd al graag eens met molotovcocktails naar politiecombi’s gooien.

9. Shht - Love Love Love

Shht slalomt tussen Ween, Evil Superstars, Mr.Bungle en Everything Everything in: bands met de aandachtsspanne van een kleuter, zeg maar. In hun met dramatische koortjes en cheezy synths opgesmukte rocksongs schuilt de kitscherige grandeur van A Brand maar ook de in punk gedrenkte eightiesobsessie van elektrolabels als Ed Banger. 

Dat alles baart een zootje dat verrassend genoeg niet in onbeluisterbare avant-gardechaos ontaardt. Als deze losgeslagen Belgen hun studentikoze stuiptrekkingen tot een minimum kunnen beperken en hun productionele skills nog wat bijschaven, komen ze de volgende keer zonder twijfel met een plaat op de proppen die internationaal potten kan breken. Misschien eens aan de mouw trekken van –  we zeggen maar – de gebroeders Dewaele?

10. Darrell Cole - Fully Loaded

Slot van de trilogie die de in Antwerpen residerende rapper Darrell Cole eerder dit jaar begon met Loading... en voortzette met Still Loading. Zo werd 2018 een erg vruchtbaar jaar voor Cole – u kent hem ongetwijfeld van de radiohit ‘Take Me Away’ – die we snel hitparadesucces toewensen. Of dat lukt met zijn wereldwijze, naar de Soulquarians knipogende grooves valt nog af te wachten. Wat Cole doet, is hoe dan ook uniek in ons land. Check het hypnotiserende, jazzy ‘Just Saying’, dat zowel Mos Def als Frank Ocean in gedachten roept. Ontdek hem!