Leon Bridges in AB: rebels of retro?
Leon Bridges? Goeie zanger. Getalenteerd songschrijver. Alleen duurt het live verdomd lang eer de man op kruissnelheid is. Bovendien twijfelde hij in de AB te fel tussen de verschillende richtingen die hij uit kan.
Een rommelig ‘If It Feels Good (Then It Must Be)’, dat de juiste ingrediënten in huis had, maar niet tot een pakkende mélange kwam. Een moeizaam ontluikend ‘Bad Bad News’ - nochtans een fantastische song - dat halverwege een bridge ontblootte waarin een krukkig ritme en noisy geram op de gitaar de jazzy flow naar de vaantjes hielpen. Een opgewekt ‘Better Man’, dat wanhopig lonkte naar een gouwe ouwe Memphis Soul Revue, maar met zijn lome botten niet kordaat genoeg overeind kwam.
Tja, Leon Bridges en zijn band moesten lang zoeken, wankelen en aftasten voor ze in Brussel min of meer de juiste balans hadden gevonden. Lag het aan de weinige kilometers op de teller? Hebben ze nog steeds niet genoeg samengespeeld om snel de chemie te vinden? Of is Bridges nog te jong om een volbloed soulband aan de leiband te kunnen houden? Als zanger beschikt hij vooralsnog niet over de overrompelende power om anderhalf uur lang te kunnen beklijven. Dat heeft ons inziens met stemtechniek en podiumervaring te maken, want aan talent heeft Bridges geen gebrek.
Als zanger beschikt Leon Bridges vooralsnog niet over de overrompelende power om anderhalf uur lang te kunnen beklijven
Alleen bleekscheten
We zagen en hoorden teveel ingestudeerde trucjes. Bridges en zijn kornuiten vertrouwden net iets te gemakzuchtig op de routine. Bovendien schuwde de zanger uit het Texaanse Fort Worth de clichés uit het genre niet. Dat de zanger om de haverklap in cirkeltjes rondrende op het podium, was ook nog eens vermoeiend. Die ene keer dat hij zich aan een danspasje waagde, voor het op afrobeat gestoelde ‘Brown Skin Girl’, staarden we meewarig naar zijn malle vondst. Laten we stellen dat zijn podiumperformance nog niet helemaal op punt staat.
Laatstgenoemde liedje greep Bridges ooit in een interview met GQ aan om te klagen dat er te weinig gekleurde mensen naar zijn shows komen. “Het voelt behoorlijk oncomfortabel om de zaal in te kijken en je af te vragen waar alle brown skin girls zijn, want er is er geen enkele te zien”, klonk het toen meewarig. Het noopte Bridges om in latere interviews zijn liefde voor hedendaagse straathiphop in de verf te zetten. Dat zijn laatste plaat Good Thing niet zo expliciet retro klinkt als zijn felgeprezen debuut Coming Home heeft eveneens te maken met Bridges’ wens om niet alleen voor een publiek van bleekscheten te performen. Zelf zal hij het niet met zoveel woorden zeggen, maar de koerswending is in elk geval frappant.
“Ik geef jullie niet genoeg energie”, aldus Bridges, vooraleer zijn band de Little Richard-toer opging - het publiek werd er wildenthousiast van
Designersoul
Hij maakt het zichzelf natuurlijk niet gemakkelijk. In Brussel was ‘Forgive You’ een absoluut hoogtepunt: een sprankelende, nonchalant rockende soulpopsong à la Roachford. Niet meteen het type liedje waarmee je brothers en sisters op je hand krijgt. Dat geldt ook voor het trippy ‘Lions’ en voor ‘Flowers’, dat rock-’n-roll van het stoffigste soort oprakelde. “Ik geef jullie niet genoeg energie”, had Bridges geschreeuwd vooraleer zijn band de Little Richard-toer opging. Het publiek werd er wildenthousiast van. Of Bridges nu met dat soort uitgewoonde boogiewoogie het verschil kan maken, is een ander verhaal. Hiphopfans zal hij er wellicht niet mee aantrekken.
Dan liever ‘Beyond’, een fraai radiohitje dat er maar niet in slaagt om een volwaardige commerciële hit te worden omdat het simpelweg te weinig airplay krijgt. Of het werkelijk spectaculaire ‘You Don’t Know’, één helft Earth Wind & Fire, één helft de Michael Jackson van Off the Wall. In de staart van het nummer clashte fusion vrolijk met Afrikaanse grooves tot we er breed bij stonden te grijnzen. We vonden ook ‘Shy’ erg te pruimen, dat de satijnen designersoul van Maxwell afkalkeerde - met succes.
Tijdloos
Ronduit gedurfd was ‘Georgia to Texas’, dat uit een logge contrabaslijn ontsproot. Hapklaar is anders. Bij ‘River’ schoten de meeste smartphones de lucht in. Nogal wiedes: het liedje werd in één klap een hit dankzij de soundtrack van de gerenommeerde televisiereeks Big Little Lies, waarin het een episode lang een muzikale rode draad vormt. Bridges omgordde er in de AB de gitaar voor en ging prachtig in duet met zijn achtergrondzangeres. Hier klonk hij tijdloos, puur, fragiel, ontsnapt aan hokjes en stempeltjes, niet gekooid door hetzelfde type retrofixatie dat ooit Aloe Blacc zijn fifteen minutes of fame schonk.
Jazeker, Bridges bulkt van de onversneden soul, maar hij is nog lang geen Sam Cooke of Otis Redding. We hopen dat hij dat niet wil worden. Dat hij de toekomst in durft kijken en de verwachtingen van zijn publiek met de voeten durft te treden. Het potentieel is er. De stem ook. En de songs. Wat nu? Zoeken, wankelen, aftasten.
Gezien op 2 november in de AB, Brussel