Help! Er zit niks in mijn brievenbus...
Het was triestig ontwaken voor Benedikte Van Eeghem en vooral voor haar dochter. Ze kijken elke ochtend uit naar de brieven in de brievenbus. Zeker in deze periode van het jaar.
De brievenbus checken voor ik naar het werk vertrek: van maandag tot vrijdag is het een vertrouwd ritueel. Met wat geluk is de postbode voor dag en dauw al langs geweest en kan ik de rekeningen van de ‘leuke’ post scheiden. Maar vanochtend bleef die bus verdacht leeg: geen brieven of pakjes, noch rekeningen. Bpost staakt vijf dagen lang. Met een bijna jarige tiener in huis zorgt de actie voor stress en discreet binnensmonds gevloek. En dat is nog maar het begin.
Een dag zonder brieven, een dag vol grieven: zo zou je de impact van de poststaking kunnen samenvatten. Toen de oudste telg gisteren vernam dat er minstens tot dinsdag geen post aanspoelt, piekte de teleurstelling acuut.
Haar verjaardag is op til en ook al zitten er nog aardig wat dagen tussen nu en de officiële feestdatum: ze maakt zich zorgen. Ze denkt dat er helemaal geen kaartjes komen, of dat die bij onbestelde post zullen achterblijven. Vruchteloos wachten in een periode waarin je extra veel post hoort te krijgen is nooit een pretje. Een moeder staat er in dat geval gewoon bij, kijkt ernaar en troost het kind. Want poststakingen betekenen niet het einde van de wereld.
Papier?
Toch valt er bij de actie die vandaag ingaat, wel iets op: hoe belangrijk papier in tijden van digitalisering en e-mail blijft. Ook heel wat volwassenen checken de komende dagen vruchteloos hun brievenbus, of ze vloeken – aan de andere kant van het spectrum – binnensmonds als deze of gene verzending in het gedrang komt.
Gisteren was het mijn deel op kantoor, toen bleek dat een slordige 500 uitnodigingen voor een congres van OCMW en Stad Brugge met forse vertraging ter bestemming zullen geraken. Vijf dagen equals een volledige week zonder post: dan krabt een (overheids)communicatiedienst zich al eens achter de oren. In het beste geval hebben de genodigden nog net de tijd om hun komst tijdig door te geven. In het andere geval is het koffiedikkijken en inschatten wie er al dan niet opdaagt. Dat heet: gedoe, stress, balen. En neen, dat krijg je voor één keer niet opgelost met een mail.
Maar klagen brengt geen zoden aan de dijk. De impact van de staking is immers niet het grootst voor congresgangers, maar voor wie in deze periode met de trieste kant van het leven geconfronteerd wordt: het einde. Als je vandaag of voor het weekend nog een uitvaartbrief wil verzenden, ben je er helemaal aan voor de moeite. Dan is boosheid terecht. Mogelijk gerateerde verjaardagskaarten of te laat bestelde congresuitnodigingen verbleken erbij.
Alle wrevel ten spijt weiger ik de stakingsactie gewoon af te kraken. Er is reden waarom de mensen van Bpost het werk neerleggen. Het welzijn van de werknemers staat nog maar eens onder druk, een opdeling van het bedrijf zal de kloof tussen brieven- en pakjesbedeling nog groter maken. Dat hakt er bij het personeel op in en daarom reageren ze.
Het nadeel is dat honderdduizenden klanten ongewild mee in de klappen delen. Er bestaat geen plan B voor wie nu nog dringende correspondentie op de vertrouwde manier de deur uit wil krijgen en dat, zo zeiden we al, is stevig balen.
Plan B?
Intussen pruilt dochterlief thuis ook verder, vanwege die verjaardagskaarten die misschien niet zullen komen. Deze moeder zucht nog eens diep op het werk, om die collectieve verzending die dagenlang onderweg is. Een hoop andere postafnemers voelen hun deel, omdat ze niet op een vertrouwde en gevestigde dienstverlening kunnen rekenen.
Wat ons in dit dossier verbindt, is de stille hoop dat het ‘maar’ bij die vijf stakingsdagen blijft. Bpost liet al weten dat de termijn gewoon verdubbelt als het personeelsconflict niet opgelost raakt. Het blijft voorlopig enkel een dreigement.
Mocht het toch zover komen, dan krab ik me twee keer zo hard achter de oren en werk ik alsnog een plan B uit, voor die dochter. Buren en kennissen krijgen het verzoek om volgende week zoveel mogelijk kaartjes in onze brievenbus te schuiven, met een handgetekende postzegel en het opschrift ‘met zorg gebracht’.
Ik zal de bus voor dag en dauw checken en de oogst telkens glimlachend op tafel zwieren. Dan lijkt het net echt, heeft het (bijna) jarige kind waarnaar ze verlangt en is de heisa hier gauw vergeten. Het zou mooi zijn als het échte postconflict even snel van de baan was. Maar tussen droom en daad …
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.