Kan hij het zeggen? "Ja, het is waar, Delphine Boël is mijn dochter"

We zijn met negen broers en zussen en allemaal in redelijk goede gezondheid, dank u. Pijntje hier, pijntje daar, u kent dat. Een keer per jaar gaan we samen eten, op de verjaardag van wijlen onze moeder die 89 is geworden (onze vader is  veel jonger gestorven).

Dat etentje is een gezellige boel. We wisselen nieuwtjes en roddels uit, ergernissen, anekdotes, straffe verhalen en toekomstplannen.

De gepensioneerden  onder ons zijn nog in de minderheid maar lang zal dat niet meer duren. En dus gaan onze tafelgesprekken steeds vaker over bekenden en verre familieleden die overleden zijn en wie er naar de begrafenis is geweest of zal gaan. Soit. De laatste keer - het is nog maar een goeie maand geleden - zaten we zo samen in een brasserie in onze hometown Bonheiden, in de buurt van Mechelen.

Stel dat daar plots een man of een vrouw was opgedoken die vroeg of er nog een plaats vrij was aan tafel, want dat hij of zij een halfbroer of -zus van ons was.  Laten we er voor het gemak van het schrijven een halfzuster van maken. Er zou een stilte vallen, dat is wel zeker.

Iemand van ons zou ongelovig zijn stem verheffen. “Allez toe?! Hebt gij gedronken, of wat?” Een ander zou zich opwinden maar door een derde gekalmeerd worden. Een vierde zou vragen of zij haar verwantschap ook kan bewijzen. Wie haar moeder dan wel mag zijn? En waarom ze nu pas  met haar verwantschap voor de pinnen komt? En met wel doel? Net nu we zo gezellig samen zitten te eten.

Maar heel diep in ons hart zouden we toch niet helemaal verbaasd zijn. Niets menselijks is ons vreemd. We zouden speuren naar de fysieke familietrekken (een groot hoofd, bijvoorbeeld) van de Van Dievels. We zouden luisteren naar het verhaal dat de vermeende halfzuster ons te vertellen heeft over haar afstamming.

En als het verhaal onomstotelijk zou kloppen, zouden we Delphine - om het kind een naam te geven -  voortaan als familie beschouwen. Wat onwennig, allicht, maar toch. En we zouden ons hoofd breken over een treffelijke manier om voortaan met die Delphine om te gaan. Want, potverdorie, na zoveel jaren is dat geen evidentie. Maar we zouden het licht van de zon niet ontkennen.

De kinderen van onze oude koning weten al jaren dat er een halfzus in het spel is. Waarschijnlijk zelfs al van voor de verschijning van het fameuze boek van Mario Danneels uit 1999, waarin het bestaan van Delphine Boël als buitenechtelijke dochter van koning Albert II werd onthuld.

Er is een tijd geweest – ik trap hier even een open deur in - dat Albert als een Vrolijke Frans door het leven ging en ook zijn echtgenote Paola nam het niet nauw met de echtelijke trouw. Tot ze allebei Het Licht zagen en een nieuw leven als vrome katholieken aanvatten.

Daarin paste het bestaan van een buitenechtelijk kind niet. En dus werd dat bestaan ontkend, werd de kop in het zand gestoken, werden de evidente feiten op lachwekkende wijze genegeerd. Werd er met de hulp van "het establishment" een Atlantikwal opgetrokken die nu door betonrot aan het verkruimelen is.

Ik heb bewondering voor de vasthoudendheid van Delphine Boël, wie niet? Van de kinderen stak alleen prins Laurent zijn sympathie voor zijn halfzus niet onder stoelen of banken, zal het verbazen? Maar de huidige koning en zijn zus volhardden in de boosheid, met name in het ontkennen van het "onontkenbare".

Ik zal de familie Van België (oud-huis von Saksen Coburg) niet vergelijken met de familie Van Dievel, zoveel pretentie heb ik niet. En zoveel geld al evenmin. Wij broers en zussen zijn allemaal min of meer katholiek opgevoed, zoals ongeveer alle naoorlogse babyboomers in Vlaanderen. Maar we hebben ons losgemaakt van de moraal van onze ouders, zoals onze kinderen zich hebben ontdaan van wat ze als morele balast beschouwen.

Het koningshuis daarentegen is blijven hangen in een negentiende eeuwse moraal.  En dus zullen de woorden “ja, het is waar, Delphine Boël is mijn dochter” wel nooit over de lippen van de oude koning komen. Maar aan zijn in memoriam heeft de oude koning niets te zeggen.