Deze 10 platen moet u gehoord hebben: de beste van de week

1. Charles Bradley - Black Velvet

Charles Bradley liep over van goedheid. Een zuivere ziel in een gekweld lichaam. Zijn empathie was aandoenlijk, de warmte die hij uitstraalde aanstekelijk. Zoveel liefde in een man die de armoede en de gezondheidsperikelen niet van zich kon afschudden. Toen hij eind vorig jaar aan kanker overleed, op 68-jarige leeftijd, slikten soulliefhebbers van overal ter wereld, jong en oud, een krop in de keel weg.

Het postuum uitgebrachte Black Velvet is een mooie afscheidsplaat geworden. Ook al staan er een handvol bizarre covers op zoals ‘Stay Away’ van Nirvana, dat hier een volbloed-James Brownbehandeling krijgt. Of Neil Youngs ‘Heart Of Gold’, dat eigenlijk niet erg geschikt is om te worden getransformeerd tot soulballade. Maar de New Yorkse screaming eagle komt er verbazend goed mee weg.

‘(I Hope You Find) The Good Life’ doet met zijn knullige ritmebox aan Shuggie Otis denken (check de prachtige backingvocals van de Menahan Street Band-leden). Het funky ‘Can’t Fight The Feeling’ hadden we hem doodgraag nog eens live zien brengen, druipend van het zweet. Het titelnummer is een sexy, sierlijk instrumentaal eerbetoon van de Menahan Street Band voor hun baas. ‘I Feel A Change’ ziet Bradley croonen met de furie van Otis Redding. 

Wie hield van Bradley en van zijn muziek, put wellicht troost uit de wetenschap dat hij sinds zijn platencontract met Daptone, in 2011, het geluk langzaam herontdekte. “Het leven is bitterzoet”, zei hij een jaar voor zijn dood in Spin, “Maar ik kan eindelijk dwars door de tunnel kijken. Voordien was alles er donker. Nu zie ik eindelijk een beetje licht”.

2. Maisha - There Is A Place

In het kielzog van trendsettende Londense jazzvernieuwers zoals Shabaka Hutchings en Ezra Collective vaart een volgende posse beeldenstormers die vorig jaar al van zich liet horen op de compilatie We Out Here. Daar maakten oa. Moses Boyd, Theon Cross, Kokoroko en ook Maisha het mooie weer. Die laatste band verbaast en verrukt nu met een volwaardig debuutalbum.

Het septet rond de saxofonist-fluitist Nubya Garcia en de drummer Jake Long duikt op There Is A Place rücksichtlos in een kolkende tornado van kosmische jazz. Denk uiteraard aan Sun Ra en Alice Coltrane maar ook aan de Black Jazz Records-opnames uit de seventies, die jazz met gospel, soul en psychedelica versmolten. Daar kan je maar beter de chops voor hebben, zoals dat heet, en over hun technische skills mogen de Maishaleden geenszins klagen.

Maar het is vooral de combinatie van ijzeren discipline en stormachtige roekeloosheid die deze plaat zo goed maakt. Jonge jazzfans die Kamasi Washington slikken, zullen ook overstag gaan bij ‘Osiris’, de jubelende, onbevreesde opener, vol woeste percussie, feeërieke strijkers en een dartele gitaarsolo. Of het wonderlijke ‘Kaa’, grandioos in zijn bezieling, onweerstaanbaar in zijn tropische groove. ‘Azure’ hypnotiseert dan weer met oriëntaalse motiefjes en verleidelijke, soepele bewegingen. Exquise, quoi.

3. Marianne Faithfull - Negative Capability

Marianne Faithfull nam Negative Capability, vermoedelijk haar allerlaatste album, op met de producers Rob en Warren Ellis. “Het is een van haar mooiste albums geworden sinds haar comeback Broken English uit 1979", kon u bij ons lezen. Dat heeft niet alleen te maken met de cast van excellente rockveteranen die meewerkte, van Nick Cave over Ed Harcourt tot Mark Lanegan. 

Het heeft evenzeer te maken met de diepkervende, doorleefde vertolking van de 71-jarige grande dame, die hoorbaar beseft dat passie onontbeerlijk is als je je zwanezang zingt. Ook al brengt ze nog maar eens uitgerafelde Rolling Stones-klassiekers zoals ‘As Tears Go By’, toch kruipt het kippenvel tot in je nek, zeker wanneer haar krasserige stem bijna breekt in de strofes. 

Aan poëzie verslingerde melancholici mogen zich laven aan ‘The Gypsy Faerie Queen’, een zwalpend duet met Cave of aan het spookachtige ‘They Come At Night’, geschreven door Mark Lanegan, over de aanslagen in de Parijse Bataclan (“Their sins come home to haunt us /From the wrong side of the gun”). 

“Zowel louterend als troostrijk”.

Lees hier de volledige recensie.

4. Tourist LeMc - We Begrijpen Mekaar

“Op zijn derde langspeler solliciteert Koning Liefde naar een betrekking als grote bruggenbouwer”, aldus onze recensent Gunter Van Assche over de verse worp van “den Tourist”. “De architectuur van zijn nieuwe plaat laat alleszins weinig te wensen over.” De Antwerpse hiphoptroubadour houdt zichzelf en de maatschappij een spiegel voor, spaart zichzelf niet noodzakelijk, maar verkettert een ander zelden. Dat levert niet noodzakelijk verrassende, dan wel fraaie inzichten op.

De multiculturele wijk die de Seefhoek is, lijkt model te staan voor de rest van de wereld bij straatdichter Johannes Faes. Een zachte melancholie omzwachtelt zijn songs, die bulken van romantiek én maatschappijkritiek. De productie is bescheiden, soms zelfs onopvallend. Maar als woordkunstenaar blijft Tourist LeMC onverrichterzake rondjes draaien in je hoofd. “Met ijzersterke songs zoals het in piano gedrenkte titelnummer of het street-sacrale ‘OLV’ moet je toch finaal overstag gaan voor Tourist LeMc.”

Lees hier de volledige recensie.

Lees hier de reportage met Tourist LeMc.

5. Commander Spoon - Declining E.P.

Nog maar net getriomfeerd op de Jazz Cats-compilatie van dj Lefto en daar is Commander Spoon alweer, deze keer met een tweede ep’tje. Het Brusselse kwartet (waarin leden van de future soul-band Oyster Node zetelen) schippert hier verder tussen arty, lichtjes academische jazzrock en de in hiphop gedompelde jazzhybride die vandaag grote sier maakt bij een jong publiek.

Commander Spoons nerveuze, grootstedelijke jazz ruikt bij momenten naar de smakelijkste fusion uit de seventies, dan weer gaat de band gretig te leen bij de New Yorkse intellectuele grootstedelijke jazzrock van de nineties. Een lekkernij voor fijnproevers.

6. Claire Laffut - Mojo 

De 24-jarige Belgische, in Parijs residerende schone Claire Laffut is één van de gezichten van Chanels parfumemerk Gabrielle. Ze is erg creatief: ze maakt niet alleen muziek, maar ze schildert ook en lanceerde haar eigen lijn plaktatoeages. Ja, dat leest u goed. Laffut groeide op met een tante die dj’de en een vader die gek is op vinyl en die in haar kindertijd “Daft Punk aan hoog volume uit de boxen van zijn witte Porsche” liet knallen wat kennelijk veel impact naliet. 

De lieflijke pop op haar tweede ep Mojo is fris en eclectisch, met knipoogjes naar de lounge-soul van Sade, naar de sexy boudoir-elektro van Charlotte Gainsbourg of naar de Afrikaanse getinte postpunkvibe van Allez Allez. Ze zal er ver mee komen, zeker nu Angèle en Christine & The Queens met dit type muziek de Franse markt veroveren.

7. Het Zesde Metaal - Het Beste Metaal

Dubbelalbum van West-Vlaanderens finest, voor één helft samengesteld door de fans, voor de andere helft door de band rond Wannes Capelle zelf. Uiteraard ontbreken onverwoestbare Belpopclassics als ‘Ploegsteert’ en ‘Calais’ niet, maar we worden ook verrast met ‘Daar Gaat Ze’ van Clouseau, dat de band met Koen Wauters speelde op een Radio 1-sessie. Ook tof: de live-versie van ‘Naar De Wuppe’ met rapper Brihang. En dan nu allemaal: “‘t Is al wa da j’ aan ‘t doen woart / Gelik wa da j’ aan ‘t doen woart / Doe mo voert”.

8. Puma Blue - Blood Loss

Broeierige nachten, eenzame herfstachtige zondagen, romantische chill out-momentjes: ze lenen zich perfect voor Blood Loss, het opmerkelijke debuut van de Londenaar Jacob Allen a.k.a. Puma Blue. Hij bricoleert er meesterlijk met lome, van desolaatheid bulkende fluistersoul, gestoeld op minimalistische hiphopbeats die aan J.Dilla refereren. Allen zingt met een broze stem die nu aan Chet Baker doet denken, soms aan de alternatieve r&b-band inc., dan weer aan een stonede D’Angelo. Verslavend goed.

9. Planningtorock - Powerhouse

De grillige bastaardpop van Planningtorock was altijd al een “acquiered taste”, zoals dat zo mooi heet. Het is niet anders op Powerhouse, de vierde worp van de in Berlijn woonachtige Britse producer Jam Rostron, die zichzelf nog het liefst laat omschrijven als een “non-binaire genderqueer”. 

Dat Rostron “in transitie” is, spreekt op poëtische wijze uit het veelvuldige gebruik van stemeffecten zoals AutoTune die de pitch van Rostrons stem voortdurend bijstuurt en genderloos maakt. De ondergrond refereert aan jarennegentighouse, elektropop, Kanye-getinte hiphop-r&b of in dikke synths gedrenkte minimal-disco. Beklijvend.

10. De Jeugd Van Tegenwoordig - Anders (Different)

Niet schrikken! Want De Jeugd Van Tegenwoordig experimenteert met rock op zijn nieuwe plaat! ‘Alles In Het Rood’ en ‘Cru’ kiezen voor dwaze, schreeuwerige punkrock, ‘Ik Kwam Haar Tegen In De Moshpit’ gaat in de staart zowaar overkop met lompe metalgitaren. Nee, daar zaten we niet echt op te wachten. Godzijdank zijn de hiphoptracks wél van torenhoog niveau. 

Het vet-funky ‘Lieve Nigga’ en de puike G.funk van ‘Smokinsippin’, bijvoorbeeld. Of de future beats van ‘De Kaastoren van Babylon’ of het trappy ‘De Code’, met Ronnie Flex: stuk voor stuk onweerstaanbare Nederhoptracks die hun gelijke niet kennen. De crowdpleasers zijn in de minderheid  - het housey ‘Let The Tits Out’ zal in deze #metoo-tijden op weinig bijval kunnen rekenen - maar dat deert niet. De Jeugd heeft het nog steeds niet verleerd.