Illuminine adopteert acteur Bruno Vanden Broecke: “Toneel en muziek hebben één ding gemeen: energie”
Het is geen huwelijk als een ander: voor acteur Bruno Vanden Broecke is de bühne zijn natuurlijke habitat, muzikant Kevin Imbrechts is eerder podiumschuw. In de eerste zijn agenda is amper een vrije vierkante centimeter te vinden, de andere mijdt de drukte. En toch delen ze binnenkort het podium: Bruno Vanden Broecke infiltreert een maand in Illuminine, het neoklassieke project van Kevin Imbrechts.
“Het komt wel goed. Echt waar.” Kevin Imbrechts fluistert zijn compagnon die exacte woorden voor de vijfde keer in een uur tijd toe. Bruno Vanden Broecke, voltijds podiumbeest en prijswinnend acteur, is er niet gerust in. Hij staat binnenkort op het podium als gitarist. En zanger. “Ik vermoed dat het de eerste keer zal zijn dat mijn meest vertrouwde plek niet zal aanvoelen als mijn thuis”, geeft Vanden Broecke toe.
De recente winnaar van de prestigieuze toneelprijs Louis d’Or vergezelt Illuminine, nadat de neoklassieke componist Kevin Imbrechts hem via mail benaderde met de vraag om samen te spelen. Lang heeft Vanden Broecke, die eerder al twee kleinkunstplaten uitbracht, niet getwijfeld. Hij zal het werk van Illuminine meespelen, Imbrechts op zijn beurt steekt de muziek van de acteur in een nieuw kleedje.
Het duo ontmoette elkaar drie jaar geleden in Leuven, waar Kevin Imbrechts soundscapes voorzag tussen drie shows van Bruno Vanden Broecke door. Ze zijn elkaar blijven mailen, nadat bleek dat ze beiden een zwak hebben voor klankengoeroe Nils Frahm. “Kevin heeft mij die avond honderden tips meegegeven. Te veel om te onthouden, dus mailt hij mij sindsdien geregeld nieuwe ontdekkingen, ondertekend met ‘uw favoriete deuntjesleverancier’. Vandaag is 20 procent van mijn bibliotheek te danken aan Kevin”, grijnst Vanden Broecke.
‘Ik ken weinig artiesten van wie het werk een logisch uitvloeisel is van de persoon’
Contrast
Illuminine zag het licht in de slaapkamer van Kevin Imbrechts in Leuven. Als u hem hoort spelen, lijkt het alsof de verloren zoon van Nils Frahm en Ólafur Arnalds is opgedoken. Hij overgiet zijn neoklassieke composities met dezelfde sublieme melancholie als de grootmeesters van het vak. Normaal werkt hij alleen, maar dit najaar treedt de man achter Illuminine uit zijn comfortzone.
“Dit gaat gruwelijk asociaal klinken, maar ik voel moeilijk een klik met anderen. Maar bij Bruno is dat anders: het voelt gewoon goed. En als het juist zit in het hoofd, geloof ik dat het ook op het podium zal werken”, zegt Imbrechts op een zachte toon. De Leuvenaar is de rust zelve, een verlegen twintiger die liever met zijn gitaar dan met woorden praat.
Bruno Vanden Broecke is het tegenovergestelde, en daarom was hij verbaasd dat hij werd gevraagd door Illuminine. “Ik ken weinig artiesten van wie het werk een logisch uitvloeisel is van de persoon. Als je spreekt over de meest individuele expressie van de meest individuele emotie, zoals Willem Kloos zei, dan is Kevin daar het mooiste voorbeeld van. Ik was uiteraard vereerd en blij met zijn uitnodiging, maar ik ben ook heel zenuwachtig.”
Dat die woorden uit zijn mond komen, zegt iets. Vanden Broecke staat meer op een podium dan dat hij thuis in de zetel zit. Imbrechts daarentegen is podiumschuw. “Mijn beleving is anders dan die van Bruno. Als ik mij neerzet, kruip ik in mezelf en kom ik tot rust. Ik kijk pas naar het publiek wanneer het erop zit. Optreden blijft een stresserend gegeven. Ik begin steeds meer te ontdooien, maar de bühne is zeker niet mijn tweede thuis.”
Geen bonte avond
“Het vertrouwen van Kevin naar mij toe is enorm, en ik wil dat niet beschamen”, zegt Vanden Broecke herhaaldelijk. “Mijn leven is totaal anders dan dat van Kevin. Ik laat mijn agenda graag vollopen. Ik heb een gezin, ik hou van ontmoetingen met mensen en speel drie stukken door elkaar.”
Hij benadrukt het verschil tussen de twee protagonisten van dit verhaal, maar hij ziet ook een belangrijke lijn die gelijkloopt. “Toneel en muziek hebben één ding gemeen, en dat is het live-aspect: wat je doet heeft een rechtstreeks effect op het publiek. Je brengt energie over, of het nu met woorden of geluid is. De reacties die je krijgt en de stiltes die je genereert zijn je spoor, en langs dat spoor kan je verdieping zoeken. Daar gaat het om.”
Het gaat hen om het overbrengen van energie, en niet zozeer over vorm. Wat Bruno Vanden Broecke en Illuminine live zullen brengen, kan het duo nog niet kwijt. Ze weten het zelf nog niet zo goed, geven ze met een knipoog toe. Al zal het afhellen naar neoklassiek, en niet naar kleinkunst. “Het moet er uitvloeien”, zegt Kevin Imbrechts cryptisch. “Bij Illuminine repeteren wij nauwelijks, ik heb liever dat een concert spontaan verloopt. Elk bandlid doet gewoon zijn ding. Bruno is een goede gitarist met een eigen stijl. Hij gaat zich perfect kunnen inpassen. Het komt echt wel goed, hoor.”
‘Bruno is een goede gitarist. Hij gaat zich perfect kunnen inpassen’
Het wordt alleszins geen bonte avond, verzekert de acteur, die vertelt dat dit wellicht de puurste vorm is waarin hij ooit op het podium zal staan. Vanden Broecke en Imbrechts hopen het publiek te ontroeren met hun gezamenlijk verhaal. “Je moet je openstellen. Het vereist een soort rust. En als je zo niet binnenstapt, zal je de zaal zeker in alle rust verlaten”, besluit Vanden Broecke. “Kevin komt uit zijn comfortzone, ik ook. Zo gaat dat in het leven. Ken je de quote ‘It’s the way our sympathy flows and recoils that really determines our lives’? Het golvende van de muziek van Illuminine, met het opbouwen en wegebben, vind ik daar de mooiste muzikale vertaling van.”
Illuminine en Bruno Vanden Broecke, 24/11 in De Velinx, Tongeren, 1/12 in Stadschouwburg, Mechelen en 4/12 in 30CC, Leuven. illumininemusic.com