Dit zijn de tien beste platen van de week
Anderson .Paak is koning deze week, ja. Maar hij wordt geflankeerd door volk dat even fel tot de verbeelding spreekt. Belgische discofreaks, bijvoorbeeld, en een gemeen donderend jazztrio. Of een naar acryl geurende bad girl uit Brooklyn. Gordels vast!
1. Anderson .Paak - Oxnard
De Californische rapper en soul brother Anderson .Paak diept niets uit op Oxnard, zijn derde plaat. Hij verkent evenmin nieuwe paden. Nope, echt grote verrassingen moet u niet verwachten op Oxnard. “Dit is immers de plaat waarmee Anderson .Paak zichzelf de kosmos wil inschieten zodat iedereen hem kan zien - van uw kleine neefje tot uw oma”, schreven we. “Hij blinkt op, voegt glitter en gloss toe, flext de spieren en toont zijn breedste tandpastareclameglimlach.”
Wat krijgt u dan wél op deze flashy opvolger van het bejubelde doorbraakalbum Malibu? Een geniaal blaxploitationeerbetoon, om te beginnen, knipoogjes naar Parliament, een mengeling van samba met hiphop en funk of “een botergeile seksjam die twijfelt tussen D’Angelo en The Temptations”.
Op compositorisch vlak gooit .Paak de hoogste ogen. Nu stript hij zijn songs tot op het bot om de funk te kunnen beklemtonen, dan dompelt hij ze behoedzaam in jazz, schuift gospel tussen de plooien of opteert hij onbeschroomd voor lekker kitscherige eightiesvibes. De liedjes baden in een relaxed, zinderend zomers sfeertje dat u ook op .Paaks vorige platen kon horen, maar dat hier extra wordt aangedikt. Er is geen plaats voor groezeligheid of nors gefrons.
“De sound van Oxnard is jaloersmakend”, schreven we quasi-hyperventilerend, evenals: “Oxnard is de plaat die van Anderson .Paak een wereldster zal maken.”
Lees hier de volledige recensie.
Lees hier ons interview met Anderson .Paak.
2. V/A - Discophilia Belgica
Voor de compilatie Discophilia Belgica visten de verzamelaars Loud E & The Wild de meest obscure Belgische disco en spacemuziek van 1975 tot 1987 uit de vergeetput. De plaat verschijnt op het Gentse label SDBAN, bekend van verzamelalbums zoals Funky Chicken, Funky Chimes en Jazz Cats.
“Het kleurrijke artwork van de compilatie is dan wel bewust krakkemikkig, de parels voor de zwijnen die op Discophilia Belgica staan, zijn dat allerminst”, aldus onze journalist Elmo Lê Van. “Het zijn vooral verrassende composities van onbekende artiesten die de selectie hebben gehaald. Van de frenchpop van R. Roland over het jazzy ‘King Kong’ van Carl Watson tot de dodelijk catchy disco van C.C. Band: zelfs connaisseurs van de Belgische underground zullen fronsen wanneer ze de tracklist onder de loep nemen.”
Deze collectie obscure grooves is niet alleen een openbaring voor kenners, maar evenzeer een nieuw hoofdstuk in het Grote Belpopboek. Discophilia Belgica is daarom een verwonderende én leerrijke uitgave. En een behoorlijk overrompelend luisteravontuur. Of zoals samensteller Gerd De Wilde het vertelt: “Het was de bedoeling om nummers te selecteren waarvan mensen denken: ‘Wat is dit?’ Als je ernaar luistert, hoop ik dat je je referentiepunt verliest. We willen de liefhebbers positief verwarren.”
Lees hier ons Discophilia Belgica-interview.
3. Leikeli47 - Acrylic
Een heel nieuwe generatie B-girls staat klaar om de fakkel over te nemen van Nicki Minaj en konsoorten. Hun esthetiek heeft niets te maken met de saaie, ouderwetse tegenstelling ‘commercieel versus indie’. De rapkoninginnen van de toekomst zijn opgegroeid met Beyoncé en Rihanna, ja, maar ook met de kwajongens-straatrap van Lil’Wayne en Young Thug. Ze mixen kitscherige blingbling-vibes met vileine ironie, poeslieve r&b met gore krachttermen. Honingzoete zangharmonieën met bonkende, overstuurde beats.
De luidruchtigste exponenten? Jessie Reyez, Lil Simz, IAMDDB en de uit Brooklyn afkomstige Leikeli47. Die laatste is een gemaskerde vuilbek die zich op haar tweede studioplaat Acrylic bepaald schizofreen voordoet. Ze wisselt moeiteloos bikkelharde gangsta-hiphop af met prachtig gezongen futuristische soul. Ze is een prinses én een killer, een verleidster én een meedogenloze bad girl. Daarbij treden steevast haar onafhankelijkheidsdrang en compromisloze attitude op de voorgrond. “Grew up in a house full of women they ain’t need no nigga”, rapt ze in ‘No Reload’, “Never seen ’em borrow shit they had they own figures”.
In het vermakelijke, retecoole ‘Girl Blunt’ - dat u misschien kent van de soundtrack van de HBO-reeks Insecure - rapt ze “What I need? Pretty nigga, palm trees / Got my own money bitch /It’s nothing you can buy me, nope” over een ijzig coole elektronische funkbeat. Damn!
De titel slaat dan weer op nagellak (zie ook de kleurrijke hoes), waarvan het acryl een heel specifieke geur nalaat die Leikeli47 met the hood associeert. “The thing about acrylic is, you automatically know where you are when you smell it”, legde ze onlangs uit aan Dj Booth. “It’s a celebration of Black life. It’s a celebration of Black love, and I hope people take it as that.”
Amen, sista.
4. Catbug - Universe
Tedere, ruw opgenomen akoestische liedjes van Paulien Rondou, oftewel Catbug, die u misschien kent van bij het olijke elektrobandje In Een Discotheek. Haar debuut Universe verschijnt op Illuminine, het platenlabel van Kevin Imbrechts (van het gelijknamige muziekproject). In Rondous muziek hangen echo’s van Joanna Newsome, Feist, Low, Cat Power, Mount Eerie en zelfs van Joan As Police Woman.
Het zijn tere, soms lijzige, zacht meanderende songs waarin de Antwerpse erg beklijvend zingt, nu simpel en folky, dan weer met een broeierig vibrato of met een ijle falset. Haar nummers zijn bij momenten klein en schattig, dan diepkervend en zielsverbrijzelend. Als Duyster nog had bestaan op Studio Brussel werd ze er vast grijsgedraaid.
5. L’Or Du Commun - Sapiens
Wie des zomers al eens een Couleur Café in Brussel bezoekt, kwam er de voorbije zes jaar vast wel L’Or Du Commun tegen, het hoofdstedelijke raptrio in wiens periferie Roméo Elvis de smaak voor hiphop te pakken kreeg. Sapiens, hun eerste plaat op een groot platenlabel, grossiert in het type pakkende, wereldwijde hiphop met een slimme radiofeeling die cruciaal is voor een band met een gezonde ambitie. Zie ook: Jeanjass & Caballero, Orelsan of het legioen Franse rappers dat gewiekst street cred aan hitparade-feeling koppelt.
Maar Primero, Swing en Loxley hebben tekstueel altijd een voetje voor gehad op de concurrentie. Hun flows zijn wendbaar en toch van graniet, hun bespiegelingen herbergen een Weltschmerz die ons goesting geeft in een kroegentocht met de gamins: existentieel bullshitten tot het ochtendgloren. “J’écoute rarement les gens qui crient”, klinkt het in ‘C’est vrai’. “Donc reste calme ou j’pourrais pas sauver ton âme de l’antichrist / Les méchants tuent, les gentils prient /Et ceux qui n’rêvent plus vendent des tubes de dentifrice”. Pintje, jongens?
6. Donder - Keukenpraat
Met Steiger, SCHNTZL en De Beren Gieren heeft de Belgische jazz zijn broodnodige bende beeldenstormers in huis. Voeg daar maar onbeschroomd Donder aan toe, het trio Harrison Steingueldoir (piano), Stan Callewaert (bas) en Casper Van De Velde (drums). Op deze derde plaat kiezen de heren resoluut voor een evenwichtsoefening op de wankele koord tussen minimalistisch post-klassiek en avant-garde.
Daarbij worden onheilspellend pianominimalisme, verontrustend krakende en kriepende field recordings en huiveringwekkende soundscapes (‘Nostalgia’) met elkaar afgewisseld. ‘Alphabet Town’ is zowaar een Elliott Smith-cover, zij het een totaal onherkenbare. Fantasierijk, moedig en van veel lef getuigend.
7. The Good, The Bad & The Queen - Merrie Land
Voor Merrie Land liet frontman Damon Albarn (Blur, Gorillaz) zich inspireren door de tripjes die hij door zijn vaderland Engeland ondernam, keuvelend met Jan en Alleman, alsook met God en Klein Pierke. De timing zit snor met alle Brexitheisa van vandaag. “Because you’re all alone tonight”, klinkt het mistroostig in ‘The Last Man To Leave’, “And the police with their heads down / They try to keep the law in the meadows / Where the manicured lawns of England / Barricaded in the fifties / Wake up to the blackbird / The radio and the bacon”.
De tipsy, stonede grooves komen opnieuw van afrobeatpionier Tony Allen en The Clash-bassist Paul Simonon, de subtiele gitaarschilderingen van Simon Tong. In tegenstelling tot het debuut van elf jaar geleden zat niet Dangermouse maar wel Bowie-oudgediende Tony Visconti achter de knoppen. Niet dat het veel verschil maakt: dit is een soort van slowmotion action painting met dubby grooves, aangevuld met Albarns schijnbaar geïmproviseerde vertellingen. Heel charmant, maar geen spek voor ieders bek.
8. V/A - Brainfeeder X
Tien jaar Brainfeeder, dat betekent tien jaar succulente, visionaire elektronische muziek, onbeteugeld experiment, futuristische hiphopexcessen en jazz zoals alleen Sun Ra, Pharaohe Sanders en Alice Coltrane die konden bedenken. Geen wonder dat Flying Lotus, de baas van het Californische platenlabel, een neefje is van laatstgenoemde kosmische koningin. Op dit overheerlijke verjaardagscadeau schurken cultklassiekers en zeldzaamheden zich tegen elkaar aan.
U krijgt stonede digi-funk van onder meer Lapalux, Teebs, Jeremiah Jae, TOKiMONSTA en Daedelus, kosmische r&b van Brandon Coleman, Georgia Anne Muldrow en Louis Cole en ronduit briljante psychedelische soul van Thundercat - check ‘King of the Hill’ met de jazzbobo’s van BadBadNotGood en FlyLo zelve. Brainfeeder heeft de toekomst in pacht, nog steeds!
9. SX - Eros
Seks sluimert weldegelijk doorheen Eros, de derde plaat van het Kortrijkse duo SX. Dat ontdekte ook onze immer opmerkzame journalist Gunter Van Assche: “‘Put your tambourine in mine’, klinkt het suggestief in ‘Sunrise’. In ‘Devotion’ gaat het dan weer over ‘the erection of the flower’ en in ‘Real Life’ verzucht de zangeres “All I need is lava / bathing in saliva’.”
Resultaat? Een sensuele, warme en open plaat waarin grooves vloeien, maar sommige songs ook een dreigende beat meekrijgen. “We hebben eindelijk leren inzoomen en loslaten”, aldus zangeres Stefanie Callebaut. Dat hernieuwde perspectief baart muziek die het midden houdt tussen “een viering en een treurzang”.
Lees hier ons interview met SX.
10. Jungle By Night - Livingstone
Misschien kent u het negenkoppige Amsterdamse Jungle By Night van zijn bruisende liveshows - in hun thuisstad verkopen ze naar verluidt moeiteloos Carré uit - of van het handjevol tracks dat werd opgepikt door invloedrijke dj’s zoals Lefto, die de band uitnodigde op één van zijn legendarische Gentse concertavonden, zij aan zij met Joe Armon-Jones. Livingstone, de vijfde plaat van de band, is goed beschouwd ‘wereldmuziek’ in de meest gulle betekenis van die gecontesteerde term.
Want Jungle By Night sprokkelt klanken, grooves en vibes vanuit zowat alle continenten. Nu mikken de boys op lekkere afrobeat, dan weer gaan ze de dubby toer op of flirten ze met oriëntaalse sferen. Arabische motiefjes, campy exotica à la Les Baxter, morsige synthpop, chill out-downtempo van het type dat Madlib zou goedkeuren: het lijkt alsof Jungle By Night met elk album meer en meer ongrijpbaar wordt. Mooi zo.
