Paniek bij de socialisten - Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelancejournalist.

Het zal in Vlaanderen minder opgevallen zijn, maar de laatste maanden verkeert de machtige Parti Socialiste van Elio Di Rupo in een staat van paniek. Het zijn de bar slechte peilingen en de slechte vooruitzichten van de partij die de sterke man van Mons zorgen baren, veroorzaakt door de linkse concurrentie van de Waalse vleugel van de PVDA, de Parti du Travail de Belgique, waarover zoveel gepraat wordt dat de drie letters PTB in ongeveer elke discussie over de toekomst van links in Zuid-België opduiken.

Het is een situatie die de PS nog nooit heeft meegemaakt: een serieuze bedreiging van haar almacht. De PTB komt op meer dan 13% van de Waalse stemmen uit en lijkt te bereiken wat partijen als Ecolo en CDH nooit gelukt is: de PS in vertwijfeling te brengen. Die partij staat een complexloos uiterst-linkse politiek voor. Compromissen zijn haar principieel vreemd, te meer omdat de partij niet aan de macht wil deelnemen, althans niet in een nabije toekomst.

Hoe moet de PS op deze situatie reageren? Blijkbaar is er gekozen voor een dubbele strategie, waarbij topfiguren van de partij als Laurette Onkelinx en Paul Magnette de PTB op haar geloofwaardigheid aanvallen. Een partij die zegt niet te willen regeren, kan nooit het lot van de mensen verbeteren, stellen zij.

Maar dat luik van het PS-tegenoffensief lijkt niet veel impact te hebben. Want het is net de onwil tot compromis van de PTB die voor veel potentiële kiezers de reden is dat ze op die partij willen stemmen.

De PS zien zij als de partij van het verafschuwde "neo-liberale kapitalisme"; de PTB is voor al wie zich door dat systeem uitgespuwd voelt het enige aantrekkelijk alternatief. De PTB: de partij van de malcontenten. Hard ongenuanceerd schreeuwen aan de zijlijn, dat trekt altijd ontevreden kiezers aan.

Een beetje zoals het Vlaams Belang in Vlaanderen, waaraan de positie van de PTB in Wallonië doet denken, hoe ver de ideologische standpunten van de partijen ook uiteen mogen liggen...

Elio Di Rupo moet wakker liggen van de cijfers: twee jaar geleden was zijn partij nog zes keer zo groot als de PTB. Nu heeft de PS maar dubbel zoveel percenten als de PTB. Panique à bord...

Op een congres onlangs geleden zette Di Rupo alles eens op een rij. Om duidelijk te maken dat het hem te doen is om zich niet links te laten voorbijsteken door de PTB, stelde hij meteen dat zijn partij de onmiddellijke invoering wil van de vierdagenweek, zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.

Hoe dit budgettair gefinancierd zou moeten worden, is voor Di Rupo blijkbaar een detail, want hij ging daar niet op in. Al wie bedenkingen bij die maatregel zou hebben, is voor Di Rupo een "conservatief van een eeuw geleden".

En bedrijven weten ook meteen wat hen te wachten staat bij de PS 2.0: Di Rupo pleit voor de invoering van een dubbele beslissingsstructuur: naast de aandeelhouders zouden de arbeiders evenveel te zeggen krijgen in " bedrijven in gezamenlijk beheer". Dat is een haast revolutionaire vernieuwing waarmee "de PS een alternatief wil bieden aan het kapitalisme en de ultraliberale kijk op de economie".

Slogans die zo uit een brochure van de PTB zouden kunnen komen. Het lijkt wel of Di Rupo gekozen heeft voor een blinde vlucht links vooruit. Of dat zijn partij van de neergang zal kunnen redden valt ten zeerste te betwijfelen. Het origineel haalt het steeds van de kopie, dat leert de geschiedenis.

Er wachten de PTB nog mooie electorale dagen. Hoe het met Wallonië verder moet, is echter een steeds prangendere vraag waarop van geen van de twee partijen een redelijk antwoord komt...