De vijf videogames van het moment: van natte dromen tot oude tekenfilms

Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don’t Dry (★☆☆☆☆)

Vraag een mannelijke veertiger om een paar willekeurige videogamepersonages uit zijn jeugd op te sommen, en de kans is niet gering dat hij - naast Super Mario en Pac-Man - warme herinneringen aan ene Leisure Suit Larry opdisselt. Leisure Suit Larry in the Land of the Lounge Lizards (1987), de eerste game waarin die hitsige sukkel opdraafde, was een game van zo’n briljante schunnigheid dat hij er meer dan dertig jaar later nog altijd berucht voor is. Twee neukende personages werden er bijvoorbeeld braafjes in bedekt door een zwart censuurbalkje, maar dat bewoog dan wel op en neer aan een ritme dat weinig aan de verbeelding overliet. Het was sleazy van begin tot einde, maar het ging nooit écht over de schreef.

Dat is meer dan wat we kunnen zeggen over het pertinent ongeestige Wet Dreams Don’t Dry, een erg late sequel - de laatste canonieke Larry-game, Love for Sail, is inmiddels 22 jaar oud - ontwikkeld door de Duitse studio CrazyBunch. Het is, net als zijn zes voorgangers, een point and click-adventuregame met stevige (zij het soms vergezochte) logische puzzels erin. Protagonist Larry Laffer is nog altijd een zielenpoot - een vreselijke double entendres spuwende vrouwengek die véél minder goed is met vrouwen dan hij zelf denkt. En het idee waarop de plot van de game drijft is solide: laat deze dinosaurus uit de late eighties, die piekperiode van toxische mannelijkheid, een teletijdsprong maken naar de tijd van vandaag, waarin vrouwen ‘versieren’ tot het verleden behoort en dating-apps de plak zwaaien.

Dat had een ideaal beginpunt kunnen zijn voor een sterk brokje satire. Maar de nieuwe wereld die de makers voor Larry hebben gecreëerd zit niet in de haak met het idee waarvan ze vertrokken. Een penisvormig kantoorgebouw (mét reuzenfontein op de top van het dak), een ramsjbak met tweedehandsdildo’s in een seksshop, een technologiebedrijf dat Prune heet en een foefvormig logo op zijn producten stanst: de grappen die in Wet Dreams Don’t Dry worden gepresenteerd voelen zo lomp en sukkelachtig dat er geen echt contrast is met het vunzige hoofdpersonage zelf.

Uit voor pc en Mac.

Lego DC Super-Villains (★★☆☆☆)

De Britse studio TT Games blijft zo onverdroten frequent nieuwe licentiegames in virtuele Legoblokjes maken dat het niet meer relevant is om een nieuwe game in de reeks te kwalificeren als ‘weer zo’n Legospelletje’. Het feit dat de serie na al die jaren overeind blijft, ondanks het inderdaad erg gelijkaardige karakter van de games, betekent dat er blijkbaar ook spelers zijn die het blijven leuk vinden. Ze zijn een soort evergreen in het medium geworden. Vuistgevechten met trossen tegenstanders, decorstukken stukslaan en weer opbouwen, tongue-in-cheek-humor: we hebben het allemaal al eens gezien.

Wij hebben er in ieder geval véél van gespeeld; meer dan waar we misschien altijd zin in hadden. Maar binnen dat enorme volume aan reeds gespeelde Legogames stak Lego DC Super-Villains nog wel een eindje boven de rest van de meuk uit. Het zit vooral in de enorme vaart waarmee het verhaal van de game naar nieuwe personages springt, zodat u met een enorm rooster aan bekende superschurken uit de DC Comics-stal (van Lex Luthor via de Joker tot Ra’s al Ghul) tegelijkertijd in de weer bent. 

De actie gaat snedig vooruit, de humor houdt vooral het criminele egoïsme van alle superschurken voor het lapje, en voor het eerst wordt een door uzelf gecreëerd personage wat centraler te staan. We trekken een ster af van de score alleen omwille van dat irritante Johnny DC-tutorialfiguurtje aan het begin van de game, maar verder: prima videogamevermaak.

Uit voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.

Reigns: Game of Thrones (★★★☆☆)

Wat zal Daenerys Targaryen doen wanneer ze - potentieel na het slot van tv-reeks Game of Thrones volgend jaar - eindelijk die IJzeren Troon bezet, en nu moet regeren over het continent Westeros? U mag het zelf verzinnen in Reigns: Game of Thrones, een gelicenseerde versie van de min of meer bekende game waarin u over een fictief koninkrijk regeert door - à la Tinder - links of rechts te swipen. Het klinkt als een idioot idee, maar het werkt: ontwikkelaar Nerial slaagde erin om situaties die fans van de reeks ongetwijfeld zullen herkennen in het mal van zijn strakke Reigns-gameplay.

Die laatste lijkt, net zoals in de twee eigen Reigns-games van de studio, erg makkelijk: u moet een reeks eerder binaire beslissingen nemen, en daarmee de tevredenheidsmeters van vier partijen - het volk, uw leger, uw schatkist en de clerus - in het groen houden. Maar al snel wordt dat bemoeilijkt door verborgen agenda’s en - ja - tegenstrijdigheden die u zelf in uw beleid hebt gestopt.

Het blijft een uitgesproken cartooneske game, vol persiflerende humor, en ‘fans’ is hier echt wel het sleutelwoord. Reigns: Game of Thrones is alleen leuk voor wie de personages verhalen van de serie een beetje kent, en de game kan spelen als een soort opgepierde ‘Hoe goed ken jij Game of Thrones?’-quiz.

Uit voor iOS, Android en pc.

Luigi’s Mansion (★★★☆☆)

Een originele game die vijf jaar nà zijn sequel verschijnt: het is eens iets anders. Maar natuurlijk is Luigi’s Mansion een remake: nù komt hij op de 3DS-zakconsole uit, net als opvolger Luigi’s Mansion 2 uit 2013, maar de originele game verscheen inmiddels al 15 jaar geleden voor Nintendo’s GameCube-huiskamerconsole. Waarop hij een instant-klassieker werd: niet alleen omdat hij voor het eerst het achtergestelde broertje van Nintendo’s totemfiguur een hoofdrol aanbood, maar ook omwille van zijn verrassende kerngameplay. 

Spoken jagen met een stofzuiger - pardon, de ‘Poltergust 3000' - en een zaklamp: het klinkt knudde, maar dankzij het millimeterwerk in de besturing speelt het behoorlijk strak. Dat geldt ook voor deze late 3DS-versie: het trek- en slurpwerk dat moet gebeuren na het opzuigen van de staart van het spook werd prima nagebouwd met gebruik van de duimstick op het zaktoestel. 

Verder is Luigi’s Mansion visueel prima doorgetrokken naar het nieuwe platform, met een combinatie van goed geconserveerde originele stijlelementen en nieuwe belichtingstechnieken. En natuurlijk is het tweede schermpje van de 3DS een enorme opsteker voor een veelal op exploratie gebaseerde game als deze.

Uit voor Nintendo 3DS/2DS.

Tsioque (★★★☆☆)

Nòg een point-and-click-adventure die deze week verscheen, maar dan wél een goeie, is Tsioque. Een game waarin u een jonge prinses speelt die door duistere machten wordt opgesloten in de kerkers van het kasteel waarin ze is opgegroeid, en na haar ontsnapping dichter en dichter bij de vileine tovenaar moet zien te geraken die het boeltje van haar overnam. Haar huis is overspoeld door gedrochtelijke wachters en andere vazallen van de usurpator, die ze met haar beste denkwerk zal moeten zien te verschalken.

De interactie die u kunt hebben met de omgevingen van Tsioque is eerder miniem, en de puzzels voelen aan als klikbare zoekplaatjes. Maar de grote sterren van de game zijn de handgetekende graphics en de animaties, die vooral aan oude tekenfilms en Laserdisc-games van animatiefilmlegende Don Bluth (films als The Secret of Nimh, games als Dragon’s Lair) doen denken. De game is lollig en dreigend tegelijk, wat een krachtige mix is. Ook al zit u soms wat verveeld alle uithoeken van de kamers aan te klikken op zoek naar een oplossing voor de puzzel waarin u vastzit.

Uit voor pc en Mac.