Complete afgang voor België: zelden hebben de Rode Duivels de laatste jaren minder ruggengraat getoond
Het was meer dan tachtig jaar geleden dat België nog een 0-2 uit handen had gegeven en daarna had verloren met 4-2. Het werd 5-2 na een knotsgekke wedstrijd waarin de Rode Duivels én hun bondscoach het helemaal uit handen gaven.
België is de sensatie in de Champions League, maar niet echt zoals we ons dat hadden voorgesteld. De hele Nations League werd al niet super gevoetbald, maar de laatste wedstrijd in groep 2 van de A divisie is een complete afknapper geworden. De nummer twee van de wereld, Frankrijk ging eergisteren al compleet onderuit in Nederland. Twee dagen later was het de beurt aan de nummer één. Zelden hebben de Rode Duivels de laatste jaren minder ruggengraat getoond dan gisterenavond in Luzern.
Twintig minuten hebben de Belgen als de derde van de wereld gevoetbald. Dat waren de eerste twintig minuten van de wedstrijd waarin ze al te makkelijk op 0-2 kwamen, want die stand was geen weerspiegeling van de kansen. Wel van het speloverwicht, want de Rode Duivels monopoliseerden de bal na die eerste dramatische minuut waarin de centrale verdediger van Borussia Mönchengladbach Nico Elvedi zijn ploegmaat Thorgan Hazard bediende met een aflegger.
Die nam het vroeger Sinterklaasgeschenk in dank aan en wipte de bal over Jan Sommer. Een kwartiertje later - de Zwitsers waren toen al wat meer aan de bal en hadden een aanval opgezet - counterde België gevat en kwam met vijf voor de zestien van Sommer. Thorgan Hazard werd niet aangevallen en prikte de bal keihard in het zijnet: 0-2 en de Belgen op rozen.
Vijf minuten demonstratie volgden, zonder veel kansen evenwel en toen zakte het in als een pudding. Het was bar koud in Luzern, maar om daarna zo te begin bibberen, wat was dat?
Waar lag het aan? Het wás koud, het wás een ambetante tegenstander, ze wáren niet compleet de Belgen, maar de Zwitsers ook niet maar - geef toe - erg veel zin hadden ze er niet in. Lag het aan de opstelling, dan moeten we dat Roberto Martínez aanrekenen.
Niet dat hij tegen IJsland zo bijzonder voetbalde, maar hij stond wel twee keer op de juiste plek om een bal over de lijn te duwen, wat op zich ook al een kwaliteit is. Daarom wekte het verbazing dat de surprise van chef Martínez er deze keer in bestond om Michy Batshuayi op de bank te laten.
In de plaats daarvan een pocketaanval met de broertjes Hazard en Dries Mertens als een valse negen. Nog even herhalen wie er allemaal niet bij was: Kevin De Bruyne, Romelo Lukaku, Jan Vertonghen, Thomas Vermaelen, Marouane Fellaini, Moussa Dembélé - allemaal geblesseerd - en Yannick Carrasco die China niet was uitgeraakt.
Maar goed, het stond na een goed kwartier 0-2 en toen dachten ze, de nummers één van de FIFA ranking en drie van de recente World Cup ‘klus geklaard’, maar nog voor de rust stond Zwitserland in de oninneembare vesting Luzern (elf wedstrijd gespeeld en 31 punten op 33) op 3-2.
Daar waren twee hele mooie aanvallen bij van de Zwitsers. De 1-2 was een aflegger van Xherdan Shaqiri van Liverpool op Haris Seferović van Benfica.
Kort daarna tikte Nacer Chadli het been aan van de opgerukte verdediger Kevin Mbabu die alleen voor Thibaut Courtois kwam. Strafschop en naar aloude gewoonte ging de beste keeper van de wereld de andere hoek uit. Thibaut Courtois is wereldklasse maar volgens de statistieken niet bij strafschoppen en de gelijke stand was op het half uur al een feit. (2-2)
Net voor rust weer zo’n mooie aanval over de vleugels - die driemansverdediging werd compleet op een hoopje gespeeld - en nu haakte Seferovic af en draaide de bal voorbij Courtois in het doel. De rode draad in dat alles: te slappe en makke belgen die dachten dat het zaakje beklonken was na de 0-2. Wie zou de nummer één van de wereld wat doen? Zwitserland dus.
Toen was er nog niks aan de hand, want door een raar reglement dat bij gelijke stand tussen twee ploegen alleen rekening houdt met onderlinge punten, doelpuntenverschil, doelpunten en dan uiteindelijk de doelpunten buitenshuis gescoord, wist België zich nog steeds verzekerd van de finale fase van de Nations League, Europa’s nieuwlichterij, waar niemand in geïnteresseerd is, maar die iedereen wel graag wil winnen, zeker als ze er zo dicht bij zijn als België.
Toen Roberto Martínez uit Engeland in België kwam aanwaaien, luidde het commentaar in Engeland: jullie zullen veel doelpunten zien, maar dan wel aan beide kanten. In een aantal wedstrijden waren er al voortekenen dat het met die defensie niet echt klopte, maar de déconfiture van Luzern - dat zal een referentiewedstrijd worden maar dan in negatieve zin - is er eentje voor de geschiedenis.
Onvrede
Bij die 4-2 kon het nog natuurlijk en Eden Hazard was de enige die nog wat probeerde. met nog zes minuten te gaan zorgde Kevin Mbabu - die dit seizoen was teruggekeerd uit de Premier League naar Bern en niet eens de eerste keus was op die rechtsachter - nog eens voor vertier op rechts. Hij bediende Seferovic haarfijn op de kruin en die legde de vijfde van de avond en zijn derde achter Thibaut Courtois.
In de commentaren achteraf weerklonk meteen onvrede over de aanpak en de onderlinge fouten. Als dat maar geen nare gevolgen heeft voor deze vriendengroep die tot voor kort zo aan elkaar hing.
Er is ook goed nieuws: de finaleronde, waarvoor op 3 december wordt geloot, wordt gespeeld van 6 tot 9 juni. België heeft dan EK-kwalificatiewedstrijden gepland. Die kunnen rustig doorgaan.