Tien films die u deze week niet mag missen

1. Beautiful Boy

Met zijn eerste Engelstalige film schiet Felix van Groeningen meteen in de roos. Beautiful Boy is een oprecht en emotioneel drama over hoe drugs een heel gezin ontwrichten, maar ook een regelrechte horrorfilm voor ouders. Een ode aan ouderliefde, die tegelijk de grenzen daarvan durft te onderzoeken. De briljante vertolkingen van Timothée Chalamet en Steve Carell zijn beide Oscar-waardig. Bovendien draagt de film uitdrukkelijk van Groeningens artistieke stempel, van de verrassende soundtrack tot de intuïtieve montage. Geen kleine verwezenlijking, in de verpletterende machine die Hollywood is.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie, hier ons interview met Felix van Groeningen en de vader en zoon waarop de film gebaseerd is, en hier onze blik achter de schermen van de Oscar-campagne.

2. Climax

Waar is da feestje? Hier is da feestje! Wie ooit al een film van Gaspar Noé zag, weet dat de Franse shock-regisseur niet vies is van wat geestverruimende middelen. Maar in Climax – Noé’s beste film tot nu toe – loopt het echt volledig uit de hand. Een groep dansers heeft iets te vieren, maar gaat collectief scheef omdat iemand lsd in de sangria heeft gedaan. Het mondt uit in wilde seks, ruzie... en moord. Climax is een aanslag op al je zintuigen – en dat bedoelen we op de best mogelijke manier. Een waanzinnig knap gechoreografeerde trip naar de hel met een soundtrack – Aphex Twin! Soft Cell! – uit de hemel. Bovendien lijkt Noé deze keer ook iets te willen vertellen: is zijn claustrofobische dansvloer een allegorie op het hedendaagse Frankrijk?

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Gaspar Noé.

3. Brief Encounter

Er zijn in deze periode van het jaar zoveel nieuwe topfilms te ontdekken dat u het haast zou vergeten, maar er is ook nog meer dan 120 jaar filmgeschiedenis om u aan te laven. Neem nu een romantisch juweeltje als Brief Encounter van David Lean (Lawrence of Arabia) uit 1945, over een man en een vrouw die stapelverliefd worden na een toevallige ontmoeting in een treinstation. Een prachtig verteld drama vol ingehouden verlangen, op de tonen van Rachmaninovs Tweede Pianoconcerto. Na het zien van deze film zou u bijna voor uw plezier op het perron van Brussel-Noord gaan staan. Er moest maar eens een vreemde een stofje uit uw oog komen verwijderen.

Op 27/11 in Cinema Zuid (Antwerpen).

4. Cold War

De winnaar van de Grand Prix op Film Fest Gent, en dat is meer dan terecht. Pools meestercineast Pawel Pawlikowski (Ida) vertelt in nauwelijks anderhalf uur een bitterzoet liefdesverhaal, gespreid over vijftien jaar. Het stijlvolle zwart-wit, waarin hij de destructieve romance tussen Zula (Joanna Kulig) en Wiktor (Tomasz Kot) toont, is om duimen en vingers van af te likken, en de muziek die hun affaire samenbindt, tilt de film naar een hoger niveau. Cold War is één van die zeldzame films waarop niets aan te merken valt.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Pawel Pawlikowski.

5. Suspiria

Fans van Call Me By Your Name, opgepast: de nieuwe film van Luca Guadagnino bevat noch zwoele kusscènes, noch rijpe perziken. Wel bloed, geweld en zwaarwichtige geschiedenislessen. Suspiria, Guadagnino’s remake van de gelijknamige cultklassieker van Dario Argento uit 1977, is een behoorlijk pretentieuze remake die pulp tot een filosofisch traktaat wil verheffen. Guadagnino verbaast en irriteert met vage referenties naar de Holocaust, de Koude Oorlog en het patriarchaat. Maar dat de man stijl heeft, staat als een paal boven water. En als er iemand hekserij in muziek weet te vatten, dan is het Radiohead-frontman Thom Yorke wel.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie, hier onze “bijsluiter” met uitleg door Luca Guadagnino en Tilda Swinton, en hier ons interview met Thom Yorke.

6. Western

Western was een van de beste Europese films van 2017. De derde langspeler van de Duitse Valeska Grisebach kon rekenen op laaiende recensies en kreeg tal van prijzen. Om vervolgens helemaal niet uit te komen in de Belgische zalen. Gelukkig brengt het initiatief ‘Please Release Me’ daar nu – toch voor heel even – verandering in. Verwacht trouwens geen cowboyhoeden in Western: de film speelt zich af in het Wilde Oosten, in een Bulgaars dorpje waar Duitse bouwvakkers een waterkrachtcentrale komen aanleggen. Grisebach gebruikt die setting om een subtiel en gelaagd verhaal te vertellen over de machtsverhoudingen binnen het hedendaagse Europa.

Van 23 tot 30/11 in KASKcinema (Gent), Kunstencentrum BUDA (Kortrijk), Cinema Zuid (Antwerpen), Cinema ZED (Leuven) en The Roxy Theatre (Koersel).

7. Girl

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. Girl is een door en door fysiek drama over de worsteling van een jonge transgenderballerina met haar lichaam (en ambitie). De film is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat uw blik op transgenders voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat u tot in het diepste van uw ziel geraakt wordt, reusachtig. Een haast onmogelijk volmaakt debuut, met een ronduit verbluffende Victor Polster in de hoofdrol.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze vijfsterrenrecensie, en hier ons interview met Lukas Dhont.

8. The Wife

Glenn Close is in grootse doen als vrouw van een Nobelprijswinnaar die worstelt met de faam van haar man. Regisseur Björn Runge brengt het allemaal nogal klassiek in beeld, maar scenariste Jane Anderson verrast met scherpe bochten in het verhaal en uitstekende karaktertekening. Een spannend en diepgravend relatiedrama met thrillerallures, maar ook een analyse – en een ondergraving – van de traditionele rollenpatronen. De geweldige vertolkingen vormen de kers op de taart. Vooral het gezicht van Close in close-up is spectaculair om naar te kijken. Wat een stille storm van emoties.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Glenn Close.

9. Lazzaro Felice

Een film maken over de kracht van pure, onbaatzuchtige goedheid. Je moet het maar durven in deze cynische tijden. Met Lazzaro Felice serveert Alice Rohrwacher een magische, poëtische parabel die tovert met verschillende Italiaanse filmtradities. Het naïeve hoofdpersonage Lazzaro is allesbehalve een klassieke filmheld: op de tabaksplantage waar hij werkt is hij het kneusje, maar Rohrwacher ziet in hem een moderne heilige, die de wereld veel kan leren. Acteur Adriano Tardiolo is met zijn lieflijke babyface niet gewoon het gezicht van de film, de film ís zijn gezicht. In zijn pure blik, die de kijker als een magneet van goede vibes naar het scherm zuigt, zit het hele verhaal vervat.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie.

10. Loro

Paolo Sorrentino (La grande bellezza) schetst in Loro een onthutsend portret van voormalig Italiaans premier Silvio Berlusconi, en bij uitbreiding van de hele politieke cultuur in zijn thuisland. Zijn decadente, door schoonheid geobsedeerde regie sluit steeds naadloos aan bij zijn onderwerp en zijn personages, en dat is in Loro niet anders: net als Italië schippert deze film voortdurend tussen vrolijkheid en tristesse, tussen aantrekkingskracht en walging. De glansprestatie én de stupide glimach van hoofdrolspeler Toni Servillo krijgt u er gratis bij.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons stuk over politiek in films.