De 38-jarige Tine Nys kreeg op 27 april 2010 euthanasie op basis van psychisch lijden. Volgens de nabestaanden van de vrouw ging het om een amateuristisch uitgevoerde euthanasie en werden de voorwaarden van de euthanasiewet niet nageleefd. Een van de zussen van de vrouw diende klacht met burgerlijke partijstelling in en het gerecht onderzocht de zaak.

De kamer van inbeschuldigingstelling oordeelde donderdag dat er voldoende aanwijzingen zijn dat de voorwaarden en procedures die de euthanasiewet oplegt, niet nageleefd zijn. De drie artsen, twee dokters en een psychiater, werden verwezen naar het Gentse hof van assisen voor vergiftiging. Het is voor zover bekend dat eerste keer dat artsen zich daarvoor moeten verantwoorden sinds de inwerkingtreding van de euthanasiewet in 2002.

De zussen van Tine Nys getuigden twee jaar geleden in Terzake over de euthanasie. “Op kerstavond 2009 vertelde ze haar huisarts dat ze een aanvraag voor euthanasie zou indienen. Ze had een psychiatrisch verleden, maar op dat moment had ze al vijftien jaar niet meer in een psychiatrie verbleven en volgde ze geen behandeling”, stelden de zussen.

Nieuwe diagnose

De aanleiding voor de euthanasie was een afgesprongen relatie. Volgens haar zussen ging de vrouw zelf op zoek naar drie artsen en wisselden die onderling geen informatie uit. “Om euthanasie te krijgen op basis van psychisch lijden moet je een psychische ongeneeslijke aandoening hebben. Tine had dat eigenlijk niet. Dus heeft ze twee maanden voor haar dood een nieuwe diagnose geformuleerd gekregen op basis van nieuwe testen. Dat bleek autisme te zijn. (..) Maar we begrijpen niet waarom er toen geen andere behandelopties voorgesteld zijn.”

De arts die de euthanasie uitvoerde, was volgens de zussen nonchalant. “Hij vergeleek haar dood met die van een huisdier dat lijdt en een spuitje krijgt. Bovendien had hij niet het nodige materiaal bij. De baxter met de dodelijke vloeistof legde hij naast haar op de zetel. Terwijl ze lag te sterven viel de plastic zak op haar gezicht. (..) Ook vroeg hij onze vader de naald in haar arm vast te houden omdat hij was vergeten pleisters mee te brengen. Toen ze was overleden, vroeg hij onze ouders of ze met de stethoscoop wilden luisteren om te controleren dat haar hart wel degelijk was gestopt met kloppen.”

Levenslang

De euthanasiewet bepaalt dat artsen die in welomschreven gevallen iemand euthanaseren zich kunnen beroepen op een wettelijke rechtvaardigingsgrond, en daardoor niet vervolgd worden. Dat geldt echter alleen in zoverre de euthanasie wordt toegepast conform de voorwaarden en procedures van de wet. Als niet alle voorwaarden strikt worden nageleefd, is de levensbeëindiging nog altijd strafbaar. De drie artsen moeten zich daardoor verantwoorden voor vergiftiging en riskeren in theorie tot levenslang.

De volksjury zal uiteindelijk moet oordelen over schuld of onschuld van de artsen. Het proces zal in de loop van volgend jaar plaatsvinden voor het hof van assisen in Gent.