De pretentie van de links-liberale elite komt neer op een vooroordeel: het volk is te dom om zich uit te spreken

Oude marxisten deden dat ook: de wereld afspeuren op zoek naar de voorbodes van de nakende revolutie. Het finale zetje waarmee het kapitalisme richting de uitgang van de geschiedenis werd geduwd, was altijd één uit de hand gelopen straatprotest verwijderd.

De geschiedenis zou anders uitdraaien, maar als middenklasse-revolutionair meet ik mij graag af aan mijn vergane ideologische spiegelbeeld. En kijk, twee weken geleden deed ik u kond dat de middenklasse niet met zich laat sollen en in Frankrijk zit het er al bovenarms op.

In gele hesjes gehulde middenklassers blokkeren daar snelwegen uit protest tegen de hoge brandstofprijzen. Of de middenklasse-revolutie is uitgebroken, valt af te wachten. Maar het illustreert mijn historisch-materialistisch punt: hoge belastingen zijn de brandstof van elke revolutie.

Nu zal men in Frankrijk evenwel betogen dat die gele hesjes niet echt de middenklasse zijn. Het zijn volgens de correct geopinieerden vooral ploucs. Of zoals tegenwoordig wat smalend wordt gezegd: de ietwat achterlijk Europeanen die aan de verliezende kant van de globalisering staan.

En daarmee is het dan ook gezegd. Het zijn slechte verliezers. De hegemonie van de middenklasse-moraal is aan het verdwijnen. Ze wordt vervangen door de principes van een mondaine, links-liberale elite. Er is een nieuwe wereld en manier van leven. Open, fluïde, grenzeloos.

In een dergelijk wereldbeeld zijn de waarden van de middenklasse – gericht op stabiliteit en zekerheid – totaal onbruikbaar geworden. Die mondaine links-liberale elite wantrouwt en misprijst daarom de oude middenklasse waaruit zij veelal is voortgekomen.

De middenklasse wordt gedeconstrueerd in clichés die belachelijk gemaakt kunnen worden. De onnozele Vlaming in zijn pastoriewoning, met zijn vakanties naar Benidorm, zijn Peugeot in de garage, zijn kinderen op de Chiro, FC De Kampioenen op de buis en Tupperware-potjes in de koelkast.

Kortom, een benepen mens die alleen bezig is met zijn eigen kleine besognes en blind blijft voor de echte wereldproblemen. Maar ondertussen vindt die benepen mens in zijn postbus wel de facturen waarmee die nieuwe open, fluïde, grenzeloze wereld wordt gefinancierd.

Morele superioriteit

Er ontstaat een tweedeling in de samenleving. Niet zozeer een materialistische opsplitsing tussen have en have nots, maar eentje tussen een weldenkende voorhoede die er de juiste opinies op nahoudt en zogezegde achterblijvers die de trein hebben gemist en zich vastklampen aan achterhaalde ideeën als identiteit.

Met haar pretentie rond een open samenleving eigent die mondaine links-liberale elite zich een morele superioriteit toe die moet legitimeren dat ze geen rekening meer houdt met de verzuchtingen van een cultureel moe getergde en sociaal-economisch verdrukte middenklasse.

Het is een pretentie die neerkomt op een vooroordeel: het volk is te dom om zich uit te spreken. Zij hebben experts, opiniemakers, fact checkers, journalisten, sociologen, … nodig om hen de werkelijkheid uit te leggen. Kortom, ze hebben de nieuwe mondaine links-liberale elite nodig.

Dat enorme dédain drijft mensen ertoe om woedend een geel hesje aan te trekken. Ze zijn het beu om als kinderen behandeld te worden door de verpersoonlijking van minachting genaamd Macron. Een president die zijn eigen volk “Galliërs die zich verzetten tegen verandering” noemt.

Misschien is het toch geen materialisme, maar idealisme dat de echte drijfveer is. De nood om serieus genomen te worden.