Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) heeft recht op zo’n 428.000 euro aan uittredingsvergoedingen. ‘Toch wat veel’, vond hij, en de Limburger zal na zijn afscheid een deel aan het goede doel schenken. Maar je moet geen jaren in het parlement ­gezeteld hebben om een grote uittredingsvergoeding bijeen te krijgen. Ook zetelen in de deputatie, de regering van de provincies zeg maar, kan een flinke duit opbrengen.

Vraag maar aan Alexander Vercamer (CD&V). 33 jaar is de man al gedeputeerde in de provincie Oost-Vlaanderen. Op 3 december, als zijn opvolger aantreedt, mag hij zich ruim 365.000 euro rijker rekenen. Niet dat dat bedrag in één keer op zijn rekening belandt. Door zijn lange staat van dienst heeft Vercamer recht op het maximum van 48 maanden uittredingsvergoeding à rato van 7.611,49 euro per maand.

‘Dat zijn astronomische bedragen’, zegt professor lokale politiek Herwig Reynaert (UGent). ‘Die mogen best wat lager. Maar vergelijk het met een ontslagpremie in de privé. Bovendien is de redenering dat politici vaak een risico nemen voor hun verdere loopbaan door kleur te bekennen.’

Nieuw plafond

De ‘nieuwe generatie’ zal wel minder krijgen. Hun statuut is gelinkt aan dat van een Vlaams Parlementslid en daar hebben ze de uittredingsvergoedingen in 2014 aan banden gelegd. Wie nieuw aantreedt, belandt in een systeem dat minder snel stijgt én geplafonneerd is op 24 maanden of 182.675,76 euro. Daarvoor moet je wel 20 jaar gedeputeerde zijn. Voor de huidige generatie geldt nog een overgangsregeling.

Tel daar nog bij dat een derde van de postjes is geschrapt en 19 van de 30 gedeputeerden weg moeten. Dan weet je dat de provinciekassen de ­komende jaren tot 2,4 miljoen euro moeten uitkeren. Maar misschien ook minder, want wie een nieuwe job vindt, verliest zijn vergoeding (deels). Zo wordt Frank Smeets burgemeester in Pelt, en loopt hij dus zijn premie mis.

Of één van de nieuwe députés ooit aan zijn maximum zal ­raken, is trouwens onzeker. Misschien bestaan de provincies tegen dan niet meer.