‘The Sea Within’: verwarrende schoonheid
Soms lijkt The Sea Within, de nieuwe voorstelling van Lisbeth Gruwez, een tikkeltje aanstellerig. Maar veel vaker is dit stuk met tien dansers een prachtig en dreigend geheel van tien eigenzinnige individuen. Of hoe verwarring en schoonheid hand in hand gaan.
Aan het einde van The Sea Within draaien ze pirouettes, alle tien de danseressen die in deze nieuwe voorstelling van Voetvolk de zee in zichzelf zoeken. Net zoals de pirouettes die Lisbeth Gruwez danste in Penelope, het sluitstuk van de Odysseus-marathon die de KVS twee jaar geleden opvoerde. Het is een prachtig slot, van een uitstekende voorstelling, maar het lijkt vooral symbolisch: alsof Gruwez zichzelf heeft vertienvoudigd, zonder zelf op de scène te staan.
The Sea Within is de eerste voorstelling van Voetvolk – dat de afgelopen elf jaar hoge ogen wierp met producties als AH/HA, We’re pretty fuckin’ far from okay en Lisbeth Gruwez Dances Bob Dylan – waarin Gruwez zelf niet meedanst. Maar dankzij haar innemende choreografie vergeet je haar afwezigheid snel. The Sea Within is eenvoudig van opzet, maar complex in uitvoering: tien danseressen trekken elkaar en stoten elkaar af in een voorstelling die op de meest onverwachte momenten een andere richting uitslaat.
Gruwez wilde naar eigen zeggen een organische, vrouwelijke choreografie, die ver weg staat van de strenge, harde, machinale bewegingen die haar vorige werk zo typeerden. Zeker in de eerste scène van The Sea Within wordt die ambitie duidelijk: op een lege scène ontwaken tien personages. Traag, voorzichtig, als een bloem die haar kelk opent. Ze dansen met elkaar, naar elkaar toe, maar ze raken elkaar nooit aan, alsof ze in een bubbel zitten die hun bewegingen beschermt.
Net wanneer je denkt dat ‘The Sea Within’ een stuurloos schip dreigt te worden, slaat Gruwez het roer drastisch om
Horrorscène
Soms lijkt de choreografie daardoor een tikkeltje vrijblijvend: tien danseressen die, schijnbaar ieder voor zich, rond bewegen op het podium, het komt al snel een beetje pretentieus over. Maar net wanneer je denkt dat The Sea Within een stuurloos schip dreigt te worden, slaat Gruwez het roer drastisch om. Dan laat ze de muziek stoppen, alle dansers tegelijk bevriezen en wordt de stilte hoorbaar in een zorgwekkend uitgetekend tableau vivant. Die methode is door de voorstelling geweven, al weet je nooit wanneer die momenten zullen vallen: The Sea Within kan elk moment een andere richting uitslaan.
Naarmate het stuk vordert, laat Gruwez’ partner in crime Maarten Van Cauwenberghe – die samen met Elko Blijweert en Bjorn Eriksson voor de muziek tekent – de synthesizers aanzwellen, van ijle klanken naar percussieve dreunen. De bewegingen die aan het begin van de voorstelling nog voorzichtig en breekbaar waren, worden uitzinniger en grotesker. Alsof er al dansend een horrorscène wordt uitgetekend: beklijvend en beeldschoon. Na verloop van tijd weet je niet meer of de personages tegen of met elkaar dansen.
The Sea Within is hoogst verwarrend, een voorstelling die haar publiek weinig houvast of aanknopingspunten aanreikt. Maar wie zich laat meevoeren door de golven van Voetvolk, ontdekt in die verwarring een verstilde schoonheid.
Tot 24/11 in KVS, Brussel. Daarna op tournee.
