Dit zijn de tien beste platen van de week
Een hagelwit album, een plaat die NOIR heet, een collectie symfonische dansmuziek, een kerstsoundtrack van een rapper, een genderloze seksplaat én een verzameling onontdekte televisiedeuntjes? Nee, veel gekker moet het niet worden deze week.
1. The Beatles - The Beatles (The White Album) (Super Deluxe)
Jazeker, het zogenaamde White Album van The Fab Four herbergt een heleboel pareltjes (‘Dear Prudence’, ‘While My Guitar Gently Weeps’, ‘Martha My Dear’) en merkwaardige soundscapes (‘Revolution 9'). Maar het is de impressionante hoeveelheid onuitgegeven extraatjes op de Super Deluxe-heruitgave van deze legendarische dubbelaar die de aanschaf de moeite waard maken.
Bij de smakelijkste snoepjes horen de zevenentwintig zogenaamde Esherdemo’s, een soort Lost Basement Tapes, opgenomen in mei ‘68 in de bungalow van George Harrison in Esher. De songs die op het White Album zouden terechtkomen worden er in een soort vriendelijke, ontspannen jam gespeeld. We horen veel gelach en gedol van het viertal dat net terug was uit India, spiritueel gezuiverd zeg maar, met vegetarisch voedsel als enige drug.
Dat er moeilijke opnames in het verschiet lagen, evenals het begin van Het Einde van The Beatles, is niet te horen aan de demo’s. Naast voornoemde ruwe pareltjes serveert deze vijftigste verjaardagseditie van de plaat een stortvloed aan alternatieve takes waarmee u vast tot na kerst zoet bent.
Doe hier onze test over The White Album.
2. Smino - NOIR
Wij waren al helemaal dol op de vroegste viral-hitjes van Smino zoals ‘Anita’ft.T-Pain en de Mick Jenkins-collab ‘New Coupe, Who Dis?’. Op zijn tweede album NOIR trekt de rapper uit Chicago de speelsheid van die singles door, met een geestig joie de vivre dat aanstekelijk werkt. Smino mag dan sporadisch schijnbaar gemakszuchtig blijven hangen bij bonkende Atlanta-trap en stemtics die Lil’ Wayne te gretig imiteren, toch komt hij met een fris geluid dat broodnodig is in het overbevolkte wereldje van de swaggy hitparadehiphop.
Bewijs? ‘KLINK’, een fantastisch, fantasierijk nummer dat bij onze cultfavorieten van 2018 hoort. Smino etaleert er met veel humor zijn schizofrenie door er nu een hypercool, zeurderig Young Thug-achtig typetje te spelen en dan weer met een hysterisch falsetje het refrein te lijf te gaan. “All she wanna do is drink, drink, drink (Fill the cup) /I got 5 chains on, them hoes go clink, clink, clink”, klinkt het, over een minimalistische beat en een Lalo Schifrin-achtige sample.
NOIR is creatief en amusant, sexy en lichtvoetig, street en onnozel. Doe er uw voordeel mee.
3. Orchestre Lamoureux & Thomas Roussel - Ed Banger 15
Aaah, Ed Banger! In het midden van de noughties tolden wij kittig kirrend onder een discobol op de tonen van zijn puike ep’tjes, bij gebrek aan een Daft Punk die toen even op apegapen lag. De Parijse stal van de snode elektrosvengali Pedro Winter a.k.a. Busy P. had toen het meest opwindende dansspul in huis: vet, morsig, funky, met een punky fuck all-attitude die we in die dagen alleen van Peaches en Soulwax kenden.
Om zijn vijftiende verjaardag te vieren pakt het label niet uit met een best of of een verzameling zeldzaamheden maar met - tromgeroffel! - symfonische versies van zijn grootste cultklassiekers, met brio gespeeld door het Orchestre Lamoureux, één van de oudste symfonische orkesten die Parijs rijk is. Toegegeven, ook wij moesten even in de haren krabben.
Maar het gezelschap gaat de oorspronkelijk beukende, in hiphop en elektrofunk gemarineerde Ed Banger-tracks te lijf met een verbeeldingskracht en een goesting die verrast, dan wel onverrichterzake op de lachspieren werkt. ‘Baby I’m Yours’ van Breakbot, ‘I Love U So’ van Cassius’, ‘Pop The Glock’ van Uffie, ‘Embody’ van SebastiAn’ in versies met strijkers, hout -en koperblazers? Je weet niet wat je hoort. Dan zwijgen we nog over het handjevol Justice-classics dat een symfonische makeover krijgt - ‘Stress’ klinkt als iets uit een Hitchcockfilm! Mieters.
4. Tyler, The Creator - Music Inspired by Illumination & Dr. Seuss’ The Grinch
Of Odd Future-boegbeeld Tyler, The Creator nu écht een relatie heeft met Jaden Smith (zoon van Will ‘The Fresh Prince Of Bel Air’ Smith) en daarmee de hiphopgemeenschap eindelijk een welverdiend homoseksueel powerkoppel schenkt? Of is het een studentikoze stunt om hun beider nieuwe platen mee te promoten (Smith bracht zopas het niet onaardige The Sunset Tapes: A Cool Tapes Story uit)? Dat laatste zou flauw en een beetje smakeloos zijn. En ja, teleurstellend. Ach, u leest de waarheid binnenkort ongetwijfeld op TMZ.
De poppy synthmuziek die Tyler, The Creator schreef voor en gebaseerd op de nieuwe The Grinch-film, zal de fans van zijn grimmige raptracks verbazen. Wie echter Tylers producties onder de loep neemt en de excentrieke souluitstapjes op zijn albums Cherry Bomb en Flower Boy in acht neemt, zal niet schrikken. Tyler is een even groot bewonderaar van Roy Ayers, Herbie Hancock en van eightiespop als van hardcore-hiphop. Dat vertaalt zich in hotsende popsongs vol hobbelende baslijnen, frivole keyboardpartijen, jazzy akkoorden en zonnige samples. Pas op, Tyler gaat ons in de toekomst nog vaker verbazen.
5. Ed Harcourt - Beyond The End
Een instrumentale pianoplaat van de man die ons ooit weerbarstig-romantische indiepopplaten als Here Be Monsters, Strangers en From Every Sphere schonk? Tja, als muzikale rechterhand van Marianne Faithfull heeft Harcourt de lastpost in zichzelf wellicht even aan de leiband moeten leggen en heeft hij de luxe om even zijn contemplatieve zijde in de verf te zetten. Et voilà: een collectie intimistische, weemoedige composities, links van Debussy en Satie, rechts van Max Richter. De perfecte soundtrack bij het vallen der bladeren.
6. Various Artists - Unusual Sounds
Eerder dit jaar verscheen het fantastische boek Unusual Sounds, een erg gedetailleerd, grondig geresearched en prachtig vormgegeven relaas over de geschiedenis van de zogeheten library music. Daarin loodst journalist-verzamelaar David Hollander je door een muzikaal doolhof vol obscure filmmuziek, vergeten thema’s voor televisiereeksen en kitscherige exotica.
De gelijknamige plaat bij het boek verzamelt nu de meest opvallende diamantjes uit de ijsberg aan al dan niet obscure songs en composities. Daarop staan library-helden zoals Klaus Weiss en Janko Nilovic maar ook de Belg Joel Vandroogenbroeck, die u écht moet ontdekken. Oh, en zet ook maar meteen dat geweldige boek op je verlanglijstje voor Kerstmis!
7. Ian Isiah - Shugga Sextape, Vol.1
Misschien kent u Ian Isiah van zijn gastrolletje op Negro Swan, de laatste, uitstekende plaat van Blood Orange. Of misschien hoorde u hem zijdezacht croonen aan de zijde van Kelela in ‘Dangerzone’ van Future Brown? Isiah, een r&b-innovator uit Brooklyn, profileert zichzelf als genderloos en niet zelden als panseksueel.
Op de ep Shugga Sextape, Vol.1, dat dient als ultieme hipstervisitekaartje, moffelt hij de gospel waarmee hij opgroeide weg in een overdaad aan AutoTune en geile eightieselektro. “This is possible my Sasha Fierce moment”, verklapte hij onlangs aan Pitchfork met een freaky knipoogje naar Beyoncé. Benieuwd!
8. Trentemøller - Harbour Boat Trips , Vol.2: Copenhagen
Geïnspireerd vervolg op het tien jaar geleden uitgebrachte eerste deel van de Harbour Boat Trips-reeks. Daarmee zet de Deense producer Anders Trentemøller zijn liefde voor new wave, shoegaze en undergroundrock tout court in de verf, met een mix die de vibe zoekt bij het hypnotiserende komen en gaan van boten in de haven van Kopenhagen.
Naast zijn eigen gothic-elektropop verblijdt Trentemøller ons hier met bitterzoet spul van Slowdive, The Raveonettes, A Place To Bury Strangers en - verrassing! - met een ABBA-cover door de Deense band How Do I. Ja, ‘t zijn nogal kerels, die Denen. Met hen kan je nog es lachen.
9. IDK - IDK & Friends :)
In afwachting van zijn volwaardige debuut dat volgend jaar moet verschijnen, doet trendspotterfavoriet IDK (oftewel Jason Mills uit Maryland) ons alvast watertanden met dit ongecompliceerde, plezierige mini-album. Het is een collectie stoere, onderkoelde bangers met gastbijdragen van rappers als Denzel Curry, Wale en Domo Genesis. Het doet verlangen naar meer. En snél!
10. Nazar - Enclave EP
De Angolese producer Nazar - die opgroeide in België - vertelt de verhalen van zijn familie op deze Enclave-ep, uit op kwaliteitslabel Hyperdub, vol industriële elektrovarianten van kuduro. “De bestaande kuduro is te feestelijk om de verhalen van de straat te brengen”, klinkt het.
Vandaar opteert hij voor een rauwe verbastering die de muziek van old skool-elektroterroristen als DJ/Rupture en Kid 606 in gedachten roept. Het neurotische ‘Airstrike’ refereert aan de luchtaanvallen die zijn familie moest doorstaan, in ‘Ceasefire’ leest zijn vader fragmenten uit het dagboek dat hij bijhield als legergeneraal. Intens.
