Direct naar artikelinhoud
Bioscooptips

Tien films die u deze week niet mag missen

Colin Farrell in ‘Widows’.Beeld AP

We loodsen u door het filmaanbod: dit is het beste wat de bioscopen deze week te bieden hebben.

, en

1. Widows

Vergeet Ocean’s 8: wie een vlijmscherpe heistfilm met vrouwen in de hoofdrol wil zien, moet naar Widows gaan kijken. Regisseur Steve McQueen – jawel, de man van geweldige, maar hoogst deprimerende werkstukken als 12 Years a Slave en Shame – verrast met een entertainende genrefilm vol brutale actie, maar slaat ook waar het pijn doet. Widows staat met beide voeten in de kille realiteit, en schetst een ontluisterend beeld van racisme, sociale ongelijkheid én de machtsverhoudingen tussen man en vrouw in Amerika. Een adembenemende overval op het patriarchaat, met een geweldige Viola Davis die fysieke power combineert met daadkracht en emoties.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Steve McQueen.

2. Kortfilmfestival Leuven

Hoe korter, hoe beter. In de slaapkamer zult u het zelden horen, in Kunstencentrum STUK des te vaker. Daar begint dit weekend namelijk de 24e editie van het Kortfilmfestival Leuven. Naast de gewoonlijke massa kortfilms uit alle windstreken – en vooral uit Polen, het land dat dit jaar in de schijnwerpers staat – is er ook een Masterclass van Girl-regisseur Lukas Dhont, en heel veel muziek. Zo begeleidt het Poolse duo SzaZa de kortfilms van Roman Polanski, en kan u zes kortfilms met muziek van Rundskop-componist Raf Keunen gaan bekijken. Ook het openingsfeestje kunnen we u warm aanbevelen, met DJ Broos & Struys – aka De Morgen-journalist Robin Broos, en concullega Jeroen Struys van een niet nader genoemde kwaliteitskrant – achter de draaitafels.

Van 1 tot 8/12 in Kunstencentrum STUK (Leuven). Lees hier ons interview met Ish Ait Hamou over zijn kortfilm Klem.

3. Beautiful Boy

Met zijn eerste Engelstalige film schiet Felix van Groeningen meteen in de roos. Beautiful Boy is een oprecht en emotioneel drama over hoe drugs een heel gezin ontwrichten, maar ook een regelrechte horrorfilm voor ouders. Een ode aan ouderliefde, die tegelijk de grenzen daarvan durft te onderzoeken. De briljante vertolkingen van Timothée Chalamet en Steve Carell zijn beide Oscar-waardig. Bovendien draagt de film uitdrukkelijk van Groeningens artistieke stempel, van de verrassende soundtrack tot de intuïtieve montage. Geen kleine verwezenlijking, in de verpletterende machine die Hollywood is.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie, hier ons interview met Felix van Groeningen en de vader en zoon waarop de film gebaseerd is, en hier onze blik achter de schermen van de Oscar-campagne.

4. Capharnaüm

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Capharnaüm dit jaar de juryprijs kreeg in Cannes – brons, zeg maar. De Libanese filmmaker Nadine Labaki schetst een ontzettend rauw beeld van het lot dat zowel straatkinderen als mensen zonder papieren in Beirut beschoren is. Ze doet dat echter met zoveel oprechte compassie, verontwaardiging en zelfs warmte dat je niet op slag alle hoop in de mensheid verliest. En ja, het is waar: op papier klinkt het plot met zijn lange flashbackscènes enigszins gekunsteld – alles draait rond het proces dat een twaalfjarige jongen tegen zijn onbemiddelde ouders heeft aangespannen, omdat hij het onverantwoord vindt dat ze maar blijven kweken. Maar in werkelijkheid stoort dat geen seconde.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Nadine Labaki.

5. Climax

Waar is da feestje? Hier is da feestje! Wie ooit al een film van Gaspar Noé zag, weet dat de Franse shock-regisseur niet vies is van wat geestverruimende middelen. Maar in Climax – Noés beste film tot nu toe – loopt het echt volledig uit de hand. Een groep dansers heeft iets te vieren, maar gaat collectief scheef omdat iemand LSD in de sangria heeft gedaan. Het mondt uit in wilde seks, ruzie... en moord. Climax is een aanslag op al je zintuigen – en dat bedoelen we op de best mogelijke manier. Een waanzinnig knap gechoreografeerde trip naar de hel met een soundtrack – Aphex Twin! Soft Cell! – uit de hemel. Bovendien lijkt Noé deze keer ook iets te willen vertellen: is zijn claustrofobische dansvloer een allegorie op het hedendaagse Frankrijk?

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Gaspar Noé.

6. Cold War

De winnaar van de Grand Prix op Film Fest Gent, en dat is meer dan terecht. Pools meestercineast Pawel Pawlikowski (Ida) vertelt in nauwelijks anderhalf uur een bitterzoet liefdesverhaal, gespreid over vijftien jaar. Het stijlvolle zwart-wit, waarin hij de destructieve romance tussen Zula (Joanna Kulig) en Wiktor (Tomasz Kot) toont, is om duimen en vingers van af te likken, en de muziek die hun affaire samenbindt, tilt de film naar een hoger niveau. Cold War is één van die zeldzame films waarop niets aan te merken valt.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Pawel Pawlikowski.

7. Inclusief

Inclusief onderwijs. Zowat elke politieke strekking heeft er haar zeg al over gedaan. Maar hoe anders de meningen ook zijn, er is een constante: de overtuiging dat zij beter weten wat goed is voor de kinderen. Documentairemaker Ellen Vermeulen brengt hen in het wondermooie Inclusief zelf in beeld. De film geeft een unieke blik in het dagelijkse leven van Irakli, Sami, Rosie en Nathan, vier kinderen met speciale onderwijsbehoeften die les volgen in het reguliere onderwijs. Vermeulen vertoefde maar liefst twee jaar in hun klaslokalen: zo slaagt ze erin om een waarheidsgetrouw beeld te schetsen, en laat ze je als kijker zelf conclusies trekken.

Vanaf 4/12 eenmalig te zien in verschillende steden. Lees hier ons interview met Ellen Vermeulen.

8. Songs from the Second Floor

Het Live Track Cinema-concept van KASKcinema, Democrazy en Film Fest Gent staat voor originele combinaties tussen film en live muziek. Deze maand mag de Brusselse band Hi Hawaii, die zichzelf omschrijft als een ExperimentalFizzPopExplosionduo – alstublieft – aan de slag met Songs from the Second Floor, een sketch-achtig pareltje van de Zweedse regisseur Roy Andersson. De teksten van Hi Hawaii bevatten volgens de band zelf “een goeie portie zelfspot, absurdisme en liefde voor de underdog”. De perfecte match dus voor Andersson, een man die voor 40 procent uit melancholie bestaat, voor 30 procent uit depressieve humor en voor 20 procent uit gelaten surrealisme.

Op 3/12 in KASKcinema (Gent), op 10/12 in The Roxy Theatre (Koersel) en op 14/12 in Cinema ZED (Leuven).

9. Lazzaro Felice

Een film maken over de kracht van pure, onbaatzuchtige goedheid. Je moet het maar durven in deze cynische tijden. Met Lazzaro Felice serveert Alice Rohrwacher een magische, poëtische parabel die tovert met verschillende Italiaanse filmtradities. Het naïeve hoofdpersonage Lazzaro is allesbehalve een klassieke filmheld: op de tabaksplantage waar hij werkt is hij het kneusje, maar Rohrwacher ziet in hem een moderne heilige, die de wereld veel kan leren. Acteur Adriano Tardiolo is met zijn lieflijke babyface niet gewoon het gezicht van de film, de film ís zijn gezicht. In zijn pure blik, die de kijker als een magneet van goede vibes naar het scherm zuigt, zit het hele verhaal vervat.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie.

10. Suspiria

Fans van Call Me By Your Name, opgepast: de nieuwe film van Luca Guadagnino bevat noch zwoele kusscènes, noch rijpe perziken. Wel bloed, geweld en zwaarwichtige geschiedenislessen. Suspiria, Guadagnino’s remake van de gelijknamige cultklassieker van Dario Argento uit 1977, is een behoorlijk pretentieuze remake die pulp tot een filosofisch traktaat wil verheffen. Guadagnino verbaast en irriteert met vage referenties naar de Holocaust, de Koude Oorlog en het patriarchaat. Maar dat de man stijl heeft, staat als een paal boven water. En als er iemand hekserij in muziek weet te vatten, dan is het Radiohead-frontman Thom Yorke wel.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie, hier onze “bijsluiter” met uitleg door Luca Guadagnino en Tilda Swinton, en hier ons interview met Thom Yorke.