Baby Jack lachte dagelijks 17 uur aan een stuk. Na zes maanden ontdekken dokters een zeldzame hersentumor

“Dat lachen hield maar niet op”, vertelt de 32-jarige moeder uit het Britse dorp Winscombe. “Soms zat er eens een pauze van een half uur tussen, maar hij bleef het zelfs tijdens zijn slaap doen. Lange tijd wisten we niet wat er aan de hand was. We gingen ervan uit dat hij heel opgewekt was.”

Na zes weken kwam een thuisverpleegster voor controle langs. Ze verklaarde dat ze zo’n gegiechel nooit eerder gehoord had en maakte zich duidelijk zorgen. “Ik vond het erg dat een andere vrouw me dat moest komen vertellen, als mama had ik dat zelf moeten beseffen.”

Gemma trok meteen met haar kind naar de dokter en die verwees haar door naar een oor-, neus- en keelspecialist. “Niemand kon ‘s nachts een oog dichtdoen, hij maakte continu lawaai. Ik smeekte de dokters om er iets aan te doen. Er zat uiteindelijk niets anders op dan hem beneden te laten slapen. Anders hield hij ook zijn oudere broer wakker en we waren allemaal doodop.”

“Vreesde dat het nooit zou stoppen”
“Intussen kregen we overal te horen dat Jack toch een blij kereltje was. Zelfs een verpleegster in het ziekenhuis kon niet geloven dat we kwamen voor zijn gegiechel, ze dacht dat hij gewoon aan het lachen was. Maar het was duidelijk iets anders, ik vreesde dat het nooit zou stoppen.”

Een sluitende diagnose kwam er pas na zes maanden via een neuroloog: de MRI-scan maakte duidelijk dat Jack een goedaardige hersentumor had, zo klein als een druif. Hypothalamus hamartoom, heet dat jammerlijke fenomeen in het wereldje. De zeldzame aandoening veroorzaakt epilepsieaanvallen, gedragsproblemen, black-outs en geheugenverlies.

“Het was een grote opluchting voor ons om eindelijk te weten wat er scheelde. Maar tegelijk drong ook het besef door dat hij al zo veel had moeten doorstaan. Hartverscheurend...”

Maar een oplossing was nu wel in de maak: een grote operatie zou hem van alle problemen afhelpen. “Op andere vlakken deed hij het geweldig: na zes weken hield hij al vaste voeding binnen en na een jaar begon hij te stappen. Hij kon zelfs wandelen en lachen tegelijk. Ook zijn spraakvermogen zat perfect op schema.”

“Stilte was vreemd”
Twee jaar nadat de ellende gestart was, kon Jack eindelijk onder het mes om de tumor te laten verwijderen. “Die dag was de ergste van mijn leven. Ik moest een formulier ondertekenen om mijn akkoord te geven. Ik herinner me nog dat mijn hand enorm aan het trillen was.”

Jack is inmiddels vier jaar oud. Sinds de operatie heeft hij geen enkele oncontroleerbare lachbui meer gekregen. “Die stilte in het begin was vreemd. We zaten echt te wachten tot hij weer zou gaan giechelen, maar het gebeurde niet. Toen we hem normaal hoorden lachen, viel er een grote last van onze schouders.”

“Het is dus een succesverhaal geworden. Niemand merkt nu nog dat er ooit wat mis was met Jack. Hij heeft een geweldig gevoel voor humor, zijn gevatte oneliners brengen ons altijd aan het lachen.”

“Hypothalamus hamartoom is bijzonder zeldzaam, maar we willen met deze boodschap aan lotgenoten duidelijk maken dat er licht is aan het einde van de tunnel. Die operatie heeft niet alleen het leven van Jack veranderd, maar ook dat van ons. Daar zijn we bijzonder dankbaar voor.”