Getest: to make-up or not to make-up?

Mijn eerste product kocht ik toen ik vijftien was. Een fond de teint die 50 shades of orange was. Maar met elk puberpuistje dat onder zo’n veel te donker laagje verdween, kwam er meer zelfvertrouwen in de plaats. Ondertussen ben ik dertien jaar ouder, wijzer in de kleurkeuze en de liefde voor make-up is alleen groter geworden. Dat Harvard-wetenschappers ‘ontdekten’ dat vrouwen met make-up zelfverzekerder zijn, verbaast me niet. Maar dat zo’n cosmetisch filterlaagje daarnaast voor betere prestaties zorgt, is wél nieuws. Het zette mij aan het denken. Zijn we inderdaad zo afhankelijk van make-up? Hoeveel make-up is dat dan? En wat doet dat met ons zelfbeeld? Ik offerde mijn gezicht op in naam van de onderzoeksjournalistiek en ging een week zonder make-up, een week voor een minimale make-uplook en een week met de volledige inhoud van mijn beautykast op mijn gezicht.

Maandag:  In tegenstelling tot wat ik gehoopt had, heb ik niet de naturelle flair van een Audrey Tautou of Marion Cotillard. Al helemaal niet op een maandagmorgen. Hun huid is nog mooier zonder een laagje foundation, met hier en daar een guitige tache de beauté. Hun wallen zijn het bewijs van een leven vol glitter en glamour. Terwijl mijn teint en wallen eerder bewijzen dat die superdekkende concealer een goede aankoop was. Gelukkig heb ik een dagje vrij en kan ik in alle rust wennen aan het idee. En vooral: investeren in mijn skincare-routine.

 Dinsdag:  Mijn eerste make-uploze werkdag. Mijn klassieke uniform – een eenvoudige jeans en trui – voelt plots underdressed aan. Ergens verwacht ik dat manlief me halverwege de voordeur staande houdt met de vraag: “Ben je niets vergeten?” Of: “Zo ga je toch niet naar je werk?” Maar nee. Ik krijg een klinkende zoen en “Tot vanavond”. Hoe dramatisch ik mijn make-under zelf ook vind, hij kijkt er niet van op. Meer nog: hij merkt het niet eens.

Woensdag:  Ook op de redactie wordt amper opgekeken. Gisteren repte niemand met een woord over mijn make-uploze snoet. Vandaag zie ik nog altijd geen opgetrokken wenkbrauwen als mijn naakte gezicht en ik aan mijn bureau plaatsnemen. Zelfs geen minuscule fronsrimpel. Al snel vergeet ik zelf bijna dat ik au naturel achter mijn computer zit.

Donderdag:  Het is één ding om op de redactie zonder make-up rond te huppelen, een persevent is toch iets anders. In een ruimte vol beautyjournalisten voel ik me een oplichter. Rondlopen met een pukkel die op mijn kin staat te blinken, terwijl ik thuis een lade boordevol concealers heb? Hoogverraad, noemen ze zoiets. Make-up versus zelfbeeld? 1-0. Maar ik heb wél meer tijd ’s morgens.

Vrijdag:  Verrassend genoeg blijk ik best nerveus voor een avondje uit met vrienden. Terwijl zij me natuurlijk het allerbest kennen en dus probleemloos zouden moeten accepteren zonder make-up. Maar waar ik het meest voor vreesde, gebeurt uiteraard niet. Niemand die vraagt of ik ziek ben als ik naar goede gewoonte een tikje later dan de rest de bar binnenstap. Meer nog: als ik hen er zelf op wijs, krijg ik vooral bewonderende reacties. “Amai, dat zou ik niet durven.” En één fijntjes opgemerkte: “Had je dan voor één keer niet op tijd moeten zijn?”

Weekend:  Mijn experiment heeft wel een opvallend gevolg: door de extra aandacht die ik tijdens mijn make-upvrije week aan mijn huid gespendeerd heb, lijk ik überhaupt minder opsmuk nodig te hebben. Mijn huid is opvallend rustiger, egaler. Bijna zonde om dat binnenkort weer met een laagje make-up te bedekken.

Maandag:  Pas nu valt me op wat een verschil dat laagje cosmetica maakt. Met deze minimale editie van mijn beautyroutine voel ik me al meer mezelf. En daarvoor sta ik maar al te graag een paar minuten extra voor de spiegel. “Dag knapperd”, lacht mijn man als ik even later de badkamer uit stap. Bon, daarvoor misschien ook.

Dinsdag:  Vanmorgen had ik een mascara-erlebnis: make-up is net als koffie. Is het een must? Nee, maar het maakt van mij een aangenamer mens. Nu ik het een tijdje moeten missen heb, merk ik dat dat ochtendritueel me vrolijker maakt. Geen verplicht klusje, wel iets wat ik graag doe. Tijd voor mezelf. Dat ik er daarna beter uitzie, is mooi meegenomen. 

Woensdag:  Voorlopig gaat mijn transitie van oververmoeide holbewoner terug naar beschaafd menselijk wezen eveneens onopgemerkt voorbij. Verbazend, voor mij maakt het wél een wereld van verschil. Mijn tred is zekerder. Ik ben mínder bezig met hoe ik eruitzie. Ik lúíster naar mijn gesprekspartners, in plaats van me af te vragen of ze niet afgeleid zijn door die puist. Kortom: mijn conversatievaardigheden gaan er alleen maar op vooruit.

Donderdag:  Nu ik weer tijd heb voor badkamermijmeringen bedenk ik hoe gek het is dat we massaal moeite doen om eruit te zien alsof we géén moeite gedaan hebben. En als blijkt dat niemand in de gaten heeft of ik nu wel of geen make-up draag, ben ik óók teleurgesteld. Vrouwen ingewikkeld? Hoezo?

 Vrijdag:  Die dag werk ik thuis, dus ik besluit de make-up te skippen. Alleen ’s avonds ga ik voor gloss en mascara – vrijdag is datenight. Mijn wederhelft, die wel fan is van een meer opgemaakte look, klaagt niet. 

Weekend: Als ik één ding geleerd heb, is het dat mijn omgeving amper verschil opmerkt. Het effect op mijn zelfbeeld is dubbel. Ja, ik voel me zekerder met make-up, vooral in professionele context. Aan de andere kant ligt de rest van de wereld er niet wakker van of ik al dan niet mijn wenkbrauwen bijgetekend heb. Waarom zou ik dat dan wél doen?

Maandag:  Ik heb zó lang niet met make-up gespeeld dat ik er met plezier voor opsta. Dat blijkt nodig, want dat gezicht contourt zichzelf niet. Ik zet in met smokey eyes en rode lippen. Go big or go home, zeg maar. En dat is precies wat ik wil doen zodra ik de eerste blikken voel. Net zoals ik me in de eerste week erg bewust was van mijn naakte gezicht, voel ik me nu even ongemakkelijk met mijn feestelijke look. Het leven mag dan een feest zijn, de bus op maandagmorgen is dat beduidend minder.

Dinsdag:  Terwijl ik de voorbije weken weinig reactie uitlokte, krijg ik plots een stortvloed aan commentaar. Niet verwonderlijk: deze make-up is moeilijk te missen. Iedereen is enthousiast, mijn make-upkunsten worden zowaar zelfs door enkele vriendinnen geboekt. Al is de conclusie wel unaniem: heel geslaagd voor een feestje, misschien minder voor een werkdag.

Woensdag:  Ik besluit te minderen en voor één focus te kiezen. De lippen, want zelfs de wetenschap wees uit dat rode lipstick gelijkstaat aan instant zelfvertrouwen. Van een powermake-uplook gesproken. Al voel ik me een stuk minder powerful als na een paar uur blijkt dat ik al die tijd met een uitgeveegde rode lipstickvlek rondliep. Rode lipstick? Goed voor je zelfvertrouwen (als hij blijft zitten) én voor de lijn, want ’s middags kies ik voor de veiligheid toch maar voor soep in plaats van een broodje.

Donderdag:  Vandaag speel ik het op veilig(er) en ga ik voor smokey eyes en een teint à la Kim Kardashian. Dat wil zeggen: twee lagen foundation, twee lagen contour en dat alles afgewerkt met poeder. Prachtig op social media, maar zonder Instagramfilter zie ik er vooral overdreven opgemaakt uit. 

Vrijdag:  Weekend met vrienden. Leuk, al vrees ik dat mijn look wat overdressed is voor de Ardense bergen, iets wat me ongetwijfeld de titel ‘barbiepop’ van de groep oplevert. Fashionista van de groep zal ik niet worden: met de massa make-up die ik in mijn koffer prop, ben ik al blij als er ondergoed in past.

Weekend:  Tegen mijn verwachtingen in ben ik blij dat de week voorbij is. Ja, ik maak me graag op. Maar ik hou het liever naturel. Het leerrijkst was de week zonder make-up. De hele tijd wachtte ik op de gevreesde ‘slecht
geslapen?’, maar niemand keek raar op. Een mooie gedachte, want dit toont wat make-up moet zijn: een manier om jezelf uit te drukken. Het moet niet, het mág.