Dit zijn de tien beste platen van de week

1. Earl Sweatshirt - Some Rap Songs

Free Earl! scandeerden wij zeven jaar geleden mee met de rest van het Californische Odd Future-collectief, in een poging het naar een heropvoedingskamp afgevoerde groepslid Earl Sweatshirt terug naar de beschaving te krijgen. Toen wij Tyler, The Creator en zijn zotte wolven in die tijd La Chocolaterie in Molenbeek zagen afbreken tijdens één van de beste hiphopshows die we ooit zagen, was Earl er helaas niet bij.

Hij keerde terug uit de vergetelheid toen zijn crew uit elkaar viel en Tyler, The Creator als enige een alternatieve superster werd. Earl bracht twee in indierapkringen lovend onthaalde albums uit en, hop, verdween weer. Hij dook op bij Mac Miller en op het onlangs verschenen FM!-album van Vince Staples. 

Zijn derde plaat Some Rap Songs mag bijgevolg worden beschouwd als een soort comebackalbum: Earl herrijst als een undergroundpoëet, weg van de botte scheldtirades uit zijn Odd Future-tijden.  Geïnspireerd door de dood van zijn vader, de Zuid-Afrikaanse politieke activist en dichter Keorapetse Kgositsile, hangt hij een beschouwendere stijl aan. “Picking out his grave, couldn’t help but feel out of place/Bless my pops, we sent him off and not an hour late/Still in shock, it knocked my heart out somewhere on the range”, klinkt het. Ook naar zijn moeder verwijst hij regelmatig, met niets anders dan respect.

Aangevuurd door de recente opwindende lofi-hiphop van New Yorkse geestesgenoten als MIKE (check zijn fantastische platen Black Soap en Renaissance Man!) opteert Earl voor een radicaal, experimenteel klankenpalet dat glitch, cassetteruis, rudimentaire laptopbeats, knullig gemanipuleerde soulsamples en knipoogjes naar jazz bevat. Bijgevolg slalomt hij slim tussen de kapotte funk van MF Doom en de vermolmde beats van oude RZA-producties. ‘t Is retro en innoverend, vertrouwd én cutting edge.

Some Rap Songs mag zich de laatste briljante hiphopplaat van 2018 noemen.

2. Jeff Tweedy - WARM

Ja, op deze manier kunnen we Wilco nog éven blijven missen. Want als opperhoofd Jeff Tweedy balsem op de wonde blijft smeren in de vorm van pakkende soloalbums als WARM, beloven we dat we ons koest houden. Het is een … euh …droogromantisch pareltje, dit album, dat de Amerikaanse singersongwriter opnam in de periode waarin hij zijn autobiografie Let’s Go (So We Can Get Back) schreef.

Opgenomen in The Loft in Chicago met zijn zoon Spencer en een handjevol muzikale vrienden aan zijn zijde, etaleert Tweedy een collectie gemoedelijke, contemplatieve songs die thema’s als spijt en vergankelijkheid aanraken. Tweedy vraagt er zich af of hij genoeg heeft gedaan in zijn leven. Of hij wel waardevol was. “I leave behind a trail of songs / From the darkest gloom to the brightest sun / I’ve lost my way but it’s hard to say / What I’ve been through should matter to you”. Kippenvel, ja.

Dan klinkt hij wrang en vermoeid zoals in het slepende ‘Having Been Is No Way To Be’: “Now people say /What drugs did you take / And why don’t you start taking them again? / But they’re not my friends / And if I was dead / What difference would it ever make to them /If I got high?” Of hij kerft diep zoals in het prachtig getitelde ‘How Hard It Is For A Desert To Die’: “I follow the wires to the horizon / There’s zero chance that I’m gonna cry / I think that fame is a misunderstanding /How hard is it for a desert to die?”

Zo broos en mistroostig laveert Tweedy van americanaballad tot bij flukse alt.country, tussen Dylan en Eels, van Uncle Tupelo naar Songs:Ohia. IJzersterk.

3. JID - DiCaprio 2

Een hiphopplaat met een foto van een piepjonge Leonardo DiCaprio op de hoes? Kan niet slecht zijn, quoi. Nu wil het dat DiCaprio de favoriete acteur is van JID, een rapper uit Atlanta die heel wat ontzag afdwingt in het hiphopwereldje en langzaamaan ook in de mainstreammedia, waar hij – enigszins voorbarig – de nieuwe Kendrick Lamar wordt genoemd. 

De mixtape DiCaprio 2 fungeert in elk geval als een polsstok voor JID die er als geen ander mee door het luchtruim klieft, de vuisten vooruit, klaar voor het sterrendom. Zijn tracks dienen hier vooral als platformpjes voor zijn grandioze flow: een wendbare, onvermurwbare cadans waaraan negentig procent van de trap-rappers niet kunnen tippen. Als JID in vijfde versnelling rapt, benadert hij het genie en de power van Busta Rhymes. Zijn straatvertellingen worden bovendien ondersteund door funky, zij het stoïcijnse producties: behoedzaam met clichés, nog niet zo klef dat ze als hitparadevoer kunnen dienen. 

Met die formule en zijn clevere lyrics switcht JID van toegankelijk naar ongrijpbaar. “I’m the wrong letter that made it up out your spellcheck”, zegt hij. Of hij koketteert met Eminem-achtige woordspelletjes: “What’s shit to an enema, enemy? / Anyone, get at me, I’m the epitome.” Onderscheiding.

4. Zongamin - O! EP

Elektrofreaks die in de noughties tussen electroclash en punkfunk geprangd zaten, beginnen vast te hyperventileren bij het nieuws dat Zongamin terug is. Na zijn uitmuntende titelloze debuut uit 2003, vol leftfield-disco en punky elektro, releaste  de Japanse Brit Susumu Mukai nog sporadisch wat lekkers op kwaliteitslabels als XL, Kitsuné en Ed Banger. Daarna verdween hij achter de schermen. Hij verzorgde sessiewerk, toerde als bassist bij Floating Points en hij speelde bij Alexis Taylor van Hot Chip.

O! markeert zijn terugkeer in de spotlights en hoe! ‘Underwater Pyramid’ is Detroittechno vol schalkse knipoogjes. ‘Fractal Maze’ verricht wonderen met hoekige elektro à la Plaid. ‘DNA Mutation’ is exotisch en fantasierijk zoals Four Tet. ‘High Tension’ herinterpreteert de wonky funk van Talking Heads en Liquid Liquid. Wauw!, mompelen we dan.

5. The 1975 - A Brief Inquiry Into Online Relationships

De doorbraakplaat van The 1975, het Britse popbandje dat in het verleden met zijn tengels niet van Duran Duran kon blijven? Dat wordt deze A Brief Inquiry. Geenszins “de OK Computer voor de millennials” zoals een stomdronken journalist van NME het onlangs verwoordde, wél een slimme, goed geconstrueerde popplaat. “Als je de barsten in het scherm en de halfvolle batterij negeert, kun je er als fan voorlopig nog heel wat uithalen”, aldus onze journalist Gunter Van Assche.

“Zanger Matthew Healy is sinds kort van de heroïne af, maar de kwelgeesten van de junk blijven hem beheersen. Drugsverslaving, doodsangst en depressie zijn het bindmiddel op A Brief Inquiry.” Hij staat hier ook stil bij de leegheid van het leven zonder dope of genegenheid. “En ook in confessionele songs als de zoete ballade ‘Be My Mistake’ en ‘I Always Wanna Die (Sometimes)’ twijfel je voortdurend of de zanger van de liefde dan wel de naald afkickt.” Bitterzoet, meezingbaar spul.

Lees hier de volledige recensie.

6. Farai - Rebirth

De punk komt woest aanwaaien in Rebirth van het Londense duo Farai, dat oer-Britse postpunk à la Rip, Rig + Panic en The Slits vermengt met ruwe breakbeats zoals die in de jaren negentig op het Mo’Wax-label welig tierden. “Theresa May, do you know how it feels to count days and hours until payday?”, gromt de Brits-Zimbabwaanse punkette Farai Bukowski-Bouquet in ‘This is England’, over de gruizige synths van producer TONE.  

“Bankers are gangsters in sixties tailored suits”, klinkt het dan weer in ‘National Gangsters’. De beat is gemuteerde old skool-hiphop, de woedende tekst zo explosief als een molotovcocktail. Je denkt aan Lydia Lunch en Nina Hagen en bij momenten aan onze eigen Charlotte Adigéry. Fel spul. De brandwonden moet u erbij nemen.

7. Jaguar Jaguar - Montjoi

Anno 2018 eet Belpop van een hoop walletjes. Jaguar Jaguar is er een schoolvoorbeeld van: grillige millennialpop die zowel bij indie en elektronica als bij r&b te leen gaat. Thomas Lauwers, Emiel Raeymaekers, Dries Meeus, Jasper Segers en Ruben Vanhoutte leerden het klappen van de zweep bij oa. Soldier’s Heart, Tamino en Lohaus maar doen op Montjoi hun stinkende goesting.

Bleekschetenfunk à la Jungle fabriceren bijvoorbeeld (‘So Long’), of onbezorgd in het kielzog van Balthazar varen (‘Tricks’, ‘Midnight Blue’). Dan weer kijken de boys over het muurtje bij Serge Gainsbourg en BadBadNotGood (‘Kind’). U hoort nog van deze Antwerpenaren, op voorwaarde dat u de oren spitst.

8. Ex: Re - Ex: Re

Ex: Re is het soloproject van Daughter-zangeres Elena Tonra. Ze noemt dit in New York geschreven debuut een “breakupplaat”, zij het eentje die de  ex in kwestie weglaat. “Het gaat eerder over de lege ruimtes nadat de geliefde is vertrokken”, zo beweert ze in de perstekst bij de plaat. “Hij is enkel aanwezig als een spookachtige entiteit”. Of beter: een kwellende demoon want “I’m still not fucking over it but I’ve done my best”, zoals Tonra bekende in The Independent.

Ja, die sound is een zusje van de schaduwrijke indiefolk van Daughter: Tonra beschikt nu eenmaal over die ijle, dromerige, pijnlijk weemoedige zangstem. Maar de ritmes zijn kordater dan die van de moedergroep en de zangeres schuwt de voorzichtige elektronica niet. Wie tuk is op het debuut van The xx of van de eerste Cat Power-platen, mag hier beslist eens van proeven.

9. NTREK - Calping

Wij moesten gniffelen bij de single ‘Felip’ van het West-Vlaamse hiphopcollectief NTREK (Baadasssss, Cfour, Mr. Brown en Ljipe Trukn) waarin Flip Kowlier halverwege komt vragen of ze toevallig over hem aan het rappen zijn. Dat soort silly humor duikt wel vaker op bij deze boys, die op deze puike plaat kunnen rekenen op de hulp van Goed Volk als Brihang en JTOTHEC. 

Troeven? De relaxete, kordate flow van de mc’s en de heerlijk lome beats en jazzy samples. Luie oren horen wellicht ‘t Hof Van Commerce, maar wie inzoomt denkt ongetwijfeld aan bovenste beste ninetieshiphop à la Slum Village, A Tribe Called Quest of Digable Planets. Goe gerief.

10. Zwerm - Badminton in Tehran

De Belgisch-Nederlandse avantrockband Zwerm schoof Rudy Trouvé in de producersstoel voor Badminton in Tehran, een speelse clash tussen weerbarstige postrock, elektronica en klankexperiment. Geen wonder dat het viertal in het verleden al mocht samenwerken met gelijkgestemde zielen als Fred Frith en Mauro Pawlowski. 

De gitaren brommen, kriepen, gieren en knarsen, de scheefgetrokken ambient op de achtergrond zoekt niet zelden triomfantelijk de kosmos op. Wie bands als The Ex kan smaken of, pakweg, de platen op avantgardelabel Unsounds, aarzelt niet!