Louis Tobback: “De Wever is te veel met Antwerpen bezig geweest. En daar komen accidenten van”

Met steile verbazing keek Louis Tobback vanuit ‘zijn’ Leuven - nog heel even is hij er burgemeester - naar het schouwspel dat de regering nu al dagen opvoerde. “Charles Michel heeft het aan zichzelf te danken, wat er nu allemaal gebeurt. Hij zit natuurlijk met een gigantische constructiefout in zijn regering - ik zou nòòit vertrokken zijn met een ploeg die maar 25% van de Walen vertegenwoordigt, maar soit. Hij heeft vooral Francken véél te ver laten gaan. Michel had deze hele kwestie al veel vroeger moeten regelen, achter gesloten deuren. Hij heeft daar toch twee jaar tijd voor gehad? Twéé jaar, hé. Maar ja, hij heeft al zijn gezag tegenover Francken verloren in de Soedan-kwestie: Michel had nooit moeten toestaan dat zijn staatssecretaris aanbleef nadat hij de geheime dienst van Soedan de mensen had laten uitkiezen die ze terugwilden. Sindsdien dacht Francken dat hij zich alles kon permitteren. Fout gedacht, natuurlijk: Michel ziet er misschien uit als een koorknaapje, hij is dat niet. Die man heeft ook zijn eergevoel, hé. Natuurlijk dat hij nu zijn kans grijpt om Francken en de hele N-VA te scheren.”

De regering-Michel I is nog niet gevallen. Maar dat is louter een formaliteit, meent Tobback. “De regering kàn dit niet overleven. De N-VA kan zich niet meer permitteren om toch vòòr Marrakesh te stemmen. Maar Michel zal zijn wisselmeerderheid wel krijgen en dus toch tekenen. En als Michel tekent, kan De Wever niet anders dan de stekker uit de regering te trekken.”

Voor Tobback is het duidelijk: zowel Michel als De Wever zijn met het Migratiepact in verkiezingsmodus gestapt. “Michel is gouden zaken aan het doen tegenover de Waalse kiezers. De boost die hij krijgt omdat hij zich distantieert van de N-VA is gigantisch, want hij wordt in Wallonië net afgerekend op de aanwezigheid van de N-VA in zijn regering. Bovendien kan hij zich onderscheiden als staatsman: hij is de man die het land behoedt voor de ultieme crisis - terwijl hij eigenlijk enkel zijn eigen uitweg heeft gevonden. Maar ook De Wever kan de crisis in zijn voordeel ombuigen. Hij kan nu principieel naar de kiezer stappen: ‘Kijk eens, ik laat mij niet doen door de Walen en dat linkse gepeupel.’”

Verbaasd is hij niet, zegt Tobback, dat het zover is kunnen komen. Want De Wever heeft de focus verlegd - of verloren, zo u wil. “Als ik Bart De Wever zou zijn, ik zou met veertig graden koorts in bed liggen: hoe kon hij zò dom geweest zijn om dit allemaal te laten gebeuren? Die campagne, hoe is dat kunnen passeren? Bart De Wever is toch de man die binnen de N-VA de touwtjes altijd zò strak in handen houdt? En toch verschijnen er beelden die minstens xenofoob zijn, als ze al niet puur racistisch zijn. Hoe dat komt, is duidelijk: De Wever is teveel met Antwerpen bezig geweest. Daardoor is hij de controle op zijn ministers kwijt geraakt. Jambon is een te zwakke figuur om het over te nemen en Francken is een ongeleid projectiel geworden - dat bewijst de manier waarop hij tegenwoordig tweet. Met andere woorden: neem De Wever weg bij de N-VA en je krijgt accidenten.”