“Kijk, die olifant is opgezet in Londen. Voor Expo 58. Aan de kinderen zeg ik altijd dat het de enige olifant ter wereld is met een oorbel. Heel klein, maar ze is er wel. Een grapje van de taxidermist, denk ik.” Haar ogen schitteren terwijl ze door de gangen en zalen marcheert. “Ik ben zo benieuwd naar de reacties van het publiek”, zegt ze. Alles wil ze ons laten zien. Over zo veel objecten weet ze wel iets te vertellen. Bijna alsof het háár museum is. “Ik ben meer hier dan thuis. Zo heb ik het graag. Ik vind mijn werk nog altijd even plezant.”

Ze heeft er niet bewust voor gekozen, al die jaren geleden. Danielle werkte als stikster in een fabriek die failliet ging. Toen ze hoorde dat de musea zaalwachters zochten, meldde ze zich in Brussel. “Ik had een vreemd voorgevoel dat het Tervuren ging worden. En het klopte.” Oftewel: elke dag anderhalf uur met het openbaar vervoer van thuis in Sint-Truiden onderweg naar het werk. “Als kind was ik hier al geweest. De eerste keer moet ik een jaar of vijf, zes geweest zijn. De giraf heeft toen een grote indruk nagelaten. En kijk, de giraf staat er nu nog steeds.”

Let op je bloeddruk

De opgezette dieren – controversieel of niet – zijn haar favorieten. Omdat ze zo’n verwondering oproepen wanneer kinderen er dicht bij kunnen komen. “Vooral bij de hele kleintjes. Ik heb zelf geen kinderen, maar daar geniet ik van. Van die grote ogen. In de zoo is de afstand groter, hé.” Op safari al helemaal. “Ah, maar ik ben nog nooit in Afrika geweest. Ik denk niet dat het er nog van gaat komen”, zegt ze met de glimlach. “Ik ga liever naar zee. Nu, het interesseert me wel. Als er even geen volk is, lees ik de teksten bij de objecten. Ik heb zelf niet verder gestudeerd. Maar door al wat ik hier al heb geleerd, voel ik me toch wat minder dom.” (lacht)

Toen ik hier als kind kwam, maakte de giraf een grote indruk. En kijk, die staat er nog steeds Danielle MOULIN Zaalwachter AfricaMuseum

Dertig jaar lang, dag in dag uit in hetzelfde gebouw, rechtstaand dan nog: niet elke buitenstaander zou dat als plezant omschrijven. “Onze voeten, die zien wel af. Je moet ook op je bloeddruk letten. Ik heb hier genoeg jobstudenten zien flauwvallen van het lange rechtstaan. Maar af en toe ga ik even zitten. Mensen vermoeden dat we hier weinig doen, denk ik. Ze weten niet wat er allemaal bij komt kijken. Wij moeten de veiligheid garanderen, de evacuatieplannen kennen, eerste hulp kunnen bieden.”

En verloren kinderen zoeken of opvangen, dat ook. “Ooit heb ik meegemaakt dat een koppel zijn twee kinderen hier vergeten was. Fransen. Ze waren al bijna aan de grens voor we hen konden bereiken. Sindsdien zeg ik iedereen dat ze hun kinderen even moeten tellen voor ze vertrekken.”

Verhalen van kolonialen

Dat het museum worstelt met een fout verleden en dat de collectie daarom nu zo ingrijpend is veranderd, daar heeft Danielle dan weer geen mening over. “Ik heb me nooit uitgesproken over dat koloniale verleden. Omdat je nooit weet wie je voor je hebt. Vaak wandelt hier een oude koloniaal binnen, die me dan zijn verhalen van vroeger vertelt. Het is niet aan mij om te oordelen. Bezoekers moeten zelf hun mening vormen. Ik hoop dat ze het mooi gaan vinden, maar ik denk het wel. Ik vind het schitterend.”

Zoals de restauratie van het gebouw zelf. Oude muurschilderingen die lang overschilderd waren. Of het schrijnwerk dat nu weer in de oorspronkelijke kleuren is. “Ik kende het alleen van oude boeken. Dat nu tot leven zien komen, ik ben blij dat ik dat nog mag meemaken. Alleen, vroeger wist ik blind waar alles stond. Nu is het een beetje behelpen. In 2020 ga ik met pensioen, dus me zo goed inlezen als vroeger zal ik waarschijnlijk niet meer doen. Het zal een zwart gat worden, denk ik. Maar ik zal vast en zeker nog op bezoek komen. Dat kan niet anders. ”