The War on Drugs in het Sportpaleis: kippenvel werd gratis uitgedeeld
Geboren zijn in de jaren negentig betekent jaloers zijn op de vorige generaties, want zij hadden The Beatles, Pink Floyd, Woodstock, Dire Straits, Nirvana en nog veel meer. Welnu, wij hebben The War On Drugs.
The War On Drugs deed vrijdagavond zijn derde Belgische arena – de headlinerset op Pukkelpop niet meegerekend – aan met A Deeper Understanding, zijn meesterwerk uit 2017. Bezieler en frontman Adam Granduciel heeft dit niet cadeau gekregen. Hij weigerde de veilige nine to five-job die zijn vader hem aanbood en verhuisde naar Philadelphia om muzikant te worden. Het duurde tot zijn vijfendertigste vooraleer de wereld hem opmerkte en hij aan zijn ouders kon tonen dat hij wél de juiste keuze heeft gemaakt. Vader vergezelt zijn zoon nu geregeld op tour, hij is 86.
Adam Granduciel – zwart T-shirt, zwarte jeansbroek – was dan ook in zijn nopjes. Hij noemde het Sportpaleis zijn living en het publiek wondermooi. Zijn wooohs riep hij met gusto. De passie droop van zijn gitaarspel af: wanneer hij de snaren beroerde leek hij zijn hart uit te storten, speciaal voor ons. Kippenvel werd gratis uitgedeeld, vrijdag in het Sportpaleis.
Zijn wooohs riep hij met gusto. De passie droop van zijn gitaarspel af
Het openingstrio ‘Holding On’, ‘Baby Missiles’ en ‘Pain’ was prachtig, maar de trip begon, voor ons toch, tijdens ‘An Ocean Between The Waves’. Granduciel zong er minutenlang boven een zee van melancholische reverb, slechts aan de grond gehouden door een pompende bas en nerveus getik op de cimbalen. En dan viel de drummer ten volle in. ‘An Ocean’ liet vanaf dan niet meer af: de song zwol aan met sprankelende gitaarsolo’s, weidse pianoakkoorden en kleurrijke synthklanken, tot op het punt dat Granduciels stem nog nauwelijks te horen viel. Geen duidelijke strofes of refreinen, geen breaks of meezingmomenten. Vanaf dat punt vergaten we nog een foto te nemen, ons lief te sms’en, of al te veel neer te schrijven. De tijd stond stil, de roes deed zijn intrede.
Mist van feedback
Wat we ons nog herinneren? Het moment dat die monumentale openingsriff van ‘The Strangest Thing’ na enkele strofes terugkwam, terwijl Granduciel bleef zingen. Die bijzondere versie van ‘Red Eyes’, dreigender dan op plaat maar nog steeds opzwepend. Die pianonootjes die maar bleven klimmen in het prachtig openbloeiende ‘Eyes To The Wind’. Hoe Granduciel en zijn vijf kompanen een song zo mooi als ‘In Reverse’ plukten uit een mist van feedback. De zin: ‘And I don’t mind you disappearing/ Cause I know you can be found.’ De euforie van afsluiter ‘Come To The City’, met het orgel van Arcade Fire’s ‘Intervention’, maar dan opgeblazen tot epische proporties.
Twee nummers tilden de avond op van ijzersterk naar magisch – u kunt wel raden welke. ‘Under The Pressure’ kwam eerst. Een heerlijke song die in het midden compleet uit elkaar viel. De heropbouw was lang en intens: gedempte snaren, getik en geratel, wervelende feedback en een gretige saxofonist die zich met moeite kon inhouden. De meters stonden ver in het rood, zelfs de geluidsman stond op en neer te springen alsof hij hoogdringend naar het toilet moest, toen The War On Drugs het Sportpaleis eindelijk gaf wat het wou: lift off. Een golf van woooows trok door het Sportpaleis toen het publiek een collectieve zucht slaakte.
Op het eind kwam ‘Thinking of a Place’, natuurlijk. Een trage song, een smachtende song. Eentje die je doet verlangen en je weet niet eens naar wat. Een tegelplakker. Elf minuten op plaat, in het Sportpaleis nog langer, en nog stééds te kort. Een instant klassieker. Tijdloos.
Twee nummers tilden de avond op van ijzersterk naar magisch – u kunt wel raden welke
Onze paniekaanvallen leiden tot gebroken servies, lege wijnflessen en hysterische huilbuien. Adam Granduciel puurt er de mooiste muziek uit. Wat een gave.