Direct naar artikelinhoud
Filmrecensie

‘De collega’s 2.0’ krijgen meteen hun C4

De voltallige ‘Collega’s’-cast.Beeld rv

De collega’s worden veertig, maar veel reden om te vieren hebben ze niet: De collega’s 2.0, de pijnlijk ongrappige verfilming van Jan Verheyen ter ere van die verjaardag, is een cadeau dat je niemand toewenst.

Oorverdovend was het gelach. Onze buurvrouw rolde haast uit haar stoel, en vijf rijen voor ons zagen we de buik van een collega onbedaarlijk op en neer schudden. Bij de allerbeste grappen stegen zelfs spontane golven van wild applaus op.

Voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over de persvisie van het heerlijke Toni Erdmann in Cannes. Een dierbare herinnering, waar we tijdens de screening van De collega’s 2.0 hevig naar zaten te verlangen. Want bij die laatste weerklonk alleen oorverdovende stilte – of hoe beschrijf je anders het pijnlijke geluid van de ene na de andere grap die genadeloos op haar bek gaat?

Ben Segers.Beeld rv

We hadden er nochtans zin in: als kind konden ook wij weleens lachen om de strapatsen van Jomme Dockx, Jean De Pesser en co. Maar die zijn er om evidente redenen niet bij in deze verfilming – heel wat acteurs zijn intussen overleden. De oorspronkelijke personages werden dan ook vervangen door geüpdatete, maar veel minder charmante exemplaren.

Luie ambtenaren-mentaliteit

Hebben de scenaristen zich iets te veel ingeleefd in de luieambtenarenmentaliteit van 2.0-collega Frank Van Praet (Ben Segers, die de film mee bezielde)? Je krijgt alleszins de indruk dat ook zij de krant zaten te lezen, toen de personages uitgewerkt moesten worden. Stuk voor stuk zijn het snel geschetste clichés die in één woord samen te vatten zijn: de taalnazi (rol van Matthijs F. Scheepers), de selfietrut (Tatyana Beloy), de salonanarchist (Jurgen Delnaet), enzovoort. En voor u zegt: ‘Is dat niet eigen aan het genre?’ Vergelijk eens met de personages van die andere kantoorkomedie Het eiland: herkenbaar, larger than life én origineel. Zo kan het dus ook.

Ook toen de plot werd uitgeschreven, was iedereen blijkbaar met ziekteverlof. Het flauwe verhaal maakt soms onbegrijpelijke sprongen, maar is uiteindelijk toch vreselijk voorspelbaar. Situaties waar wél potentieel inzat, laten de makers dan weer links liggen. Zo beramen twee werknemers een plan om de dossierachterstand van hun dienst te vergroten – we weten het: spannend! Maar hoe ze dat precies uitvoeren, krijgen we niet te zien. Op het scherm verschijnt alleen zo nu en dan een inspiratieloos tellertje: ‘dossierachterstand: 16 dagen’.

Het flauwe verhaal maakt soms onbegrijpelijke sprongen, maar is uiteindelijk toch vreselijk voorspelbaar
Eva Van Der Gucht en Steve Geerts.Beeld rv

Niezen

Er had nochtans iets ingezeten. Je voelt spelplezier bij de acteurs, en dat geeft zin om te lachen. Alleen blijven de goeie moppen uit. Als een bevrijdende nies die maar niet wil komen.

“Laat de zon in je hart”, zingt Willy Sommers vrolijk op de eindgeneriek. Geen eenvoudige opdracht, na anderhalf uur De collega’s 2.0. Geef ze vlug hun C4, voordat ze aan een sequel beginnen.

De collega’s 2.0 speelt vanaf 12/12 in de bioscoop.

Lees ook

Geselecteerd door de redactie