Ben Segers: “Ik mag m’n pollekes kussen dat ik zo’n fantastische ex-vrouw heb”

Wie in de platenkast van Ben Segers (44) snuistert, treft vooral vrolijke songs aan. Helemaal zoals de ster van ‘De Collega’s 2.0’ zich voelt. Al vindt Ben wel dat hij een inhaalbeweging heeft te maken bij zijn dochters Cato (15) en Marilou (12), uit z’n vorige relatie. “Vroeger was ik los-bolliger, maar nu besef ik: er is níks belangrijker dan mijn gezin!”

Grappige scène in ‘De Collega’s 2.0’: het personage van Steph Goossens loopt het deuntje van ‘F.C. De Kampioenen’ te fluiten, waarop dat van Ben Segers geïrriteerd reageert: “Hou uwen tater, man! Ik weet niet wat ge aan het fluiten zijt, maar nu krijg ik het ook niet meer uit mijn kop.”

Zeer herkenbaar voor Ben zelf. De acteur heeft hetzelfde met de overbekende begintune van ‘De Collega’s’ uit 1978. “Dat kan ik fluiten, neuriën, zingen... Al wat je maar wilt. Dat deuntje word ik nooit beu. Het zit altijd wel ergens in m’n hoofd”, zegt Ben, die de aanzet heeft gegeven voor ‘De Collega’s’-film.

Het hoeft dus niet te verbazen dat het ‘papapapapapapa’-deuntje het allereerste nummer op de soundtrack van Bens leven, waar hij u graag doorheen gidst.

“Dat muziekje van ‘De Collega’s’ is waarschijnlijk mijn eerste muzikale herinnering”, zegt Ben. “Het is een compositie van Pieter Verlinden, de huiscomponist van de toenmalige BRT. Ik heb dat nummer op plaat. Het staat op een verzamelelpee met allemaal soundtracks van Vlaamse reeksen. Die plaat heb ik ooit ­gekregen van m’n papa.”

Uiteraard. Als kleine snotter al was ik zot van die reeks. De afwisseling tussen humor en tristesse, al die verschillende emoties, dat sprak me op één of andere manier enorm aan. In de film zit die afwisseling ook.

Ik kan nog veel dialogen nazeggen, maar niet meer allemaal. Op een treinrit naar Amsterdam zat ik eens enkele afleveringen van de oude reeks na te spelen voor m’n reisgenoten, Geoffrey Enthoven en Mariano Vanhoof, de bazen van Fobic Films. Een maand later belde Mariano me: “Wat denk je ervan als we daar een film van maken?” Ik zei: “Wat?!”

Ik had dat zelfs nog niet dúrven te dromen. Natuurlijk was ik in de wolken. De film is geen remake, maar een update, een respectvolle, hedendaagse voortzetting van de reeks. Ik ben heel tevreden over ‘De Collega’s 2.0’.

Nee, ik heb het zaadje geplant en daarna heb ik de bal in het kamp van de producenten, de scenaristen en regisseur Jan Verheyen gelaten. En natuurlijk wilde ik zelf meespelen. Op de set heb ik af en toe wel wat ­advies gegeven. Jan vroeg me er ook om, omdat ik zo veel weet van die ouwe reeks.