Midden dit jaar ­zaten naar schatting nog 150 kinderen van minder dan twaalf jaar met hun moeder opgesloten in kampen voor IS-strijders in Syrië of Irak. Vier op de vijf van hen zijn ginder geboren, maar ze hebben de Belgische nationaliteit omdat hun ouders die ook hebben.

Op veel enthousiasme om ze terug te halen, hoeven ze niet te rekenen. De Belgische houding tegenover de kinderen is tot nu dubbel: kinderen onder de tien jaar worden beschouwd als slachtoffers als ze zonder hulp terug in België raken en een DNA-test hun Belgische afkomst bewijst. Voor het overige doet ons land niets om de kinderen actief op te sporen.

De kwestie verdeelt ook de publieke opinie. Uit een peiling van Kandar TNS blijkt dat 42 procent van de Vlamingen er voorstander van is om de kinderen terug te halen, 40 procent is tegen. Daarbij valt op dat de tegenstanders heviger tegen de terugkeer zijn gekant dan de voorstanders pro zijn. De grootste voorstanders zitten bij Groen en de SP.A. De grootste tegenstanders zitten bij Vlaams Belang en de N-VA.

Tot nu lopen er geen gesprekken over het actief terughalen van IS-kinderen. Ze zitten vaak ook in gebied dat gecontroleerd wordt door de Koerden en waar de falende staten Irak of Syrië geen vat op hebben, terwijl de Koerden niet erkend zijn als staat. Een gesprekspartner is er dus niet.

Geen uitleveringsverdrag

Veel animo om ze op te sporen, is er ook niet. Sommige moeders zijn hier veroordeeld wegens terrorisme en moeten bij hun terugkeer de cel in. De kinderen terughalen zonder hun moeder, zoals Frankrijk al heeft gedaan, stelt de kinderen mogelijk bloot aan een (nieuw) trauma.

Enkele IS-vrouwen wilden via een rechtszaak ons land ertoe dwingen om hun kinderen te laten overkomen, maar volgens de rechtbank kan ons land niet gedwongen worden om de kinderen uit de kampen te halen. Er bestaat ook geen uitleveringsverdrag tussen België en Syrië of Irak die zoiets regelt. Ons land heeft ook geen rechtsmacht in de vluchtelingenkampen.