Deze 10 games deden onze vingers jeuken
Van een onvergetelijk westernepos tot een indiegame in blokkige graphics en slechts twee kleuren: dit zijn de games uit 2018 die bij ons bleven hangen.
1. Red Dead Redemption II
Als filmklassiekers Once Upon a Time in the West en The Wild Bunch échte westerns zijn, dan is Red Dead Redemption II – een game die nu al de annalen van het medium ingaat – dat verdorie ook. Een speelbare western die een indringende emotionele resonantie serveert op de cadans van uw hoefgetrappel of de salvo’s van heen en weer ketsende kogels uit een Schofield-pistool: toen ergens halfweg het verhaal een sympathiek personage stierf, voelden we dat harder steken dan in eender welke andere videogame die we ooit hiervoor hadden gespeeld.
2. God of War
Een tweede voorbeeld van hoe ook een dure blockbustergame een emotioneel doorploegd verhaal kan vertellen, en dat dus niet noodzakelijk het monopolie is van het arthousecircuit, is deze hypergewelddadige vader-en-zoonqueeste doorheen de Noorse mythologie. Wat een briljante zet om protagonist Kratos, meer dan tien jaar lang de viriliteit en onbesuisdheid zelve, ineens tijdens de derde akte van zijn leven te laten zien, en de speler tussen het fileren van honderden hellegedrochten door getuige te laten zijn van een morele loutering.
3. The Red Strings Club
De beste indiegame van ‘t jaar was deze cyberpunkmijmering waarin thema’s als liefde, kunst, marketing en intuïtie kwansuis in de speelbare dialoogscènes worden geparkeerd. Maar het draait vooral rond het neerhalen van de kwade machten van de eenentwintigste eeuw: Uberachtige technologiebedrijven met een duister dedain voor zelfs maar het elementairste greintje menselijkheid. In succulente pixelgraphics opgetrokken, en met spelmechanismes die doen denken aan die van stokoude avontuurgames als Space Quest.
4. Return of the Obra Dinn
Een bovennatuurlijke detectivequeeste aan boord van een schip waarvan alle opvarenden de pijp zijn uitgegaan, en waarin u als verzekeringsvorser tussen de rottende lijken moet zien uit te vissen wat er verdomme is gebeurd. Return of the Obra Dinn begint als een doodgewone whodunit maar neemt al snel surreële proporties aan, en groeit gaandeweg uit tot een metafysische observatie over povere levenskeuzes. Ook het visuele stijltje – dat van de graphics van een Apple Macintosh-computer uit 1984 – is bijzonder raak gekozen.
5. Octopath Traveler
Octopath Traveler bracht de charme van oldschool-rollenspellen uit de vroege nineties (zoals, voor de connaisseurs, Chrono Trigger of Secret of Mana) naar de Nintendo Switch. Maar de game schittert vooral in zijn structuur, steunend op acht hoofdpersonages, waarbij er aanvankelijk vooral een beroep wordt gedaan op uw engelengeduld: meerdere keren moet u namelijk een nieuw personage weer van nul beginnen op te schalen. Maar eigenlijk, beseft u snel, leert u in de zestig uur dat de game duurt acht nieuwe compagnons de route kennen.
6. Far Cry 5
U rent door bossen en weilanden, en ziet ineens een lid van de Eden’s Gate-sekte aanstalten maken om een van zijn gelovigen aan gort te rijten met een pikdorser. Wut? De vijfde Far Cry is een trippy, ultragewelddadig en duivels marginaal shooteravontuur. U doorkruist al schietend en ploeterend het decor van redneck country, USA, terwijl uw minirevolutie stukje bij beetje terrein wint op de machten van – wat een uitmuntend gestoorde baddie! – sekteleider Joseph Seed. De onverwachte finale slaat in als een bom.
7. A Way Out
Een zwaar onderkend meesterwerkje is deze kleinschalige co-op-ontsnappingsgame van Electronic Arts. U, en een verplichte tweede speler, kruipt in de huid van twee bajesklanten die samen een ontsnapping moeten beramen, maar daarna ook op de vlucht zullen moeten, en uiteindelijk samen moeten zien te achterhalen wie jullie er allebei heeft bijgelapt. Het moet dus per definitie met twee, maar speel A Way Out ook bij voorkeur samen met uw beste maat (m/v): jullie zullen allebei tegen wat wederzijds gevloek moeten kunnen, en dat gaat onder makkers beter dan met een wildvreemde.
8. Battlefield V
Aan het front van de ‘pure first person shooters’ stak deze WO II-klepper boven al de rest uit. De minivertellingen – vooral het ingetogen Nordlys, over twee vrouwelijke verzetsstrijders in het bezette Scandinavië – zijn van een ongeziene menselijkheid in dit genre. En ja, soms gaat het allemaal héél erg ‘boem’, maar de verhalen vloeken zelden met de persoonlijkheid van het personage dat u bestuurt. Bovendien zitten er kleine meesterwerkjes in de omgevingen, waarin u als één multiplayer-infanterist tussen 63 andere drommels in de rondte loopt te knallen.
9. Shadow of the Tomb Raider
Gewoon een klassieke blockbustergame, maar wel met een perfect gevoel voor timing, structuur en grandeur: de afsluiter van de Tomb Raider-reboottrilogie miste zijn impact niet. Verhaal en een omgeving worden – mooi in de pas met elkaar – groter en ruimer naarmate u verder vordert in de game. Schiet-, klim- en puzzelsequenties volgen elkaar in een rotvaart op, en de gebeurtenissen wroeten in verborgen dieptes uit de ziel van de protagoniste. De beste Tomb Raider-game in jaren!
10. Minit
In deze indiegame, die wel wat wegheeft van de 35 jaar oude Atarigame Adventure, krijgt u welgeteld een minuut om iedere missie tot een goed einde te brengen; daarna begint uw dag opnieuw. Gelukkig mag u wel uw uitrusting houden en wordt uw voortgang automatisch opgeslagen, zodat u na verloop van tijd toch vooruitgaat: alleen moet u iedere stap die u zet goed afwegen tegen de onverbiddelijke timer. Een extreem minimalistische pixelgame met een snuif Groundhog Day erin, die zijn verrassingen à la minute serveert.
