‘Mary Poppins Returns’ is practically perfect in every way

Het was alweer 54 jaar geleden dat Disney’s Mary Poppins de bioscoopzalen en harten wereldwijd veroverde. Sindsdien is elke generatie kinderen met de Britse supernanny opgegroeid. Een vervolg lijkt vandaag dan ook wat absurd. Niemand die Julie Andrews in die titelrol kan vervangen.

Wanneer wij aan Mary Poppins denken, zien we een heerlijk pallet aan pastelkleuren en klinkt een vrolijke soundtrack waarvan we – dat hoeft niet gênant te zijn – elk woord kunnen meezingen. Alleen, toen we de originele film uit 1964 – beroepshalve! – opnieuw bekeken, overviel ons vooral een gevoel van oubolligheid. Misschien heeft geheugengoeroe Elizabeth Loftus wel gelijk dat we herinneringen kunnen kleuren.

Daarom leek het meer een gigantisch risico om net aan die musicalfilm te morrelen. Een vervolg kan immers nooit in de buurt kan van die magnifieke nostalgie.

Niet cynisch

Het was erg makkelijk geweest om nu een film te maken vol knipogen en steekjes onder water. Een vervolg dat wat onnozel doet om de onnozelheid van het origineel. Maar in plaats daarvan maakte regisseur Rob Marshall (Chicago, Into The Woods) een echt vervolg. En dat maakt van Mary Poppins Returns een oprechte, en vooral geen cynische film. 

Marshall koos ervoor 25 jaar in de tijd te springen. Mary Poppins speelde zich af in het Edwardiaans tijdperk. In 1935 is Londen vooral overvallen door de Grote Depressie. Feit dat de stadsscènes voelbaar in open lucht en niet in een backlot-loods zijn opgenomen, maakt de sfeer des te grimmiger.

In dit verhaal zijn de Banks-kinderen van toen volwassen. Jane (Emily Mortimer) is een actieve, alleenstaande vakbondsvrouw. Michael (Ben Whishaw) is weduwnaar en vader van drie. Een kunstenaar die om te overleven een suffe kantoorjob heeft aangenomen in – jawel – het bankwezen. Alleen hangt hem het zwaard van Damocles boven het hoofd, wanneer hij de lening op zijn huis, nog steeds op Cherry Tree Lane – niet kan afbetalen. Kortom: het uitgelezen moment om Mary Poppins nog eens in te vliegen.

Sexy nanny

Toch, het duurt tot diep in de eerste act eer we de ‘nieuwe’ Poppins te zien krijgen. De film opent met een prachtig, maar gewaagd lange fietstocht door Londen waarin lantaarnopsteker Jack (Lin-Manuel Miranda) de skyline en het decor van deze film bezingt. En dan moet de premisse nog worden gezet, waarin Michael het verlies van zijn vrouw – jawel – in liedjesvorm verwoordt.

Maar goed. Dan is ze daar. Met haar vliegende paraplu en bodemloze handtas. Maar ook met haar chique jas en nauwsluitende handschoenen. Het vraagt bittere onwil om Emily Blunt niet meteen als troonopvolgster te omarmen. En misschien ligt het aan ons, maar ze heeft anno 1935/2018 ook iets onwaarschijnlijk sexy.

Lees ook

Interview met Emily Blunt: “Niemand wil mij een slechte imitatie van Julie Andrews zien doen. Het is heiligschennis om dat nog maar te proberen”

Marshall heeft zichtbaar goed gekeken naar de eerste film, zonder in de val te trappen om alles zomaar klakkeloos te kopiëren. Het is alsof hij een mentale checklist heeft opgesteld, van details die noodzakelijk zijn voor Mary Poppins. En dan hebben we het niet over ‘Supercalifragilisticexpialidocious’ of belachelijke Amerikaans-Britse accenten. Wel over dat oprechte gevoel dat mensen hebben die vorige film. Over de heerlijke kleuren en beklijvende liedjes. Over het type personages (de schoonsteenveger wordt lantaarnopsteker, de voorvechter voor vrouwenstemrecht wordt vakbondsvrouw). Maar ook over de combinatie live-action en animatie, wanneer de magie van Poppins kracht moet bijgezet worden.

In een eerste ‘fantastisch’ moment duiken de nieuwe Banks-kinderen onder water in de badkuip, in een prachtige CGI-wereld met bootjes en dolfijnen. Maar ook de handgetekende, klassieke Disneystijl keert terug, wanneer het gezin niet in een regenplas, maar een gebroken schaal duikt. Hier met een bijzonder gedetailleerd, gebarsten porseleinen patroon.

Ondefinieerbaar accent

Songschrijvers Marc Shaiman en Scott Wittman bleven bewust weg van referenties, zonder de toon van de liedjes van de Sherman-broers te verloochenen. Vooral de ballad ‘The Place Where Lost Things Go’, over het verwerken van verlies, is een regelrechte krop in de keel.

Ook Mary Poppins Returns overschrijdt met gemak een zittijd van twee uur, zij het minder langdradig. Misschien was de cameo van Dick Van Dyck (vandaag 93 en bankdirecteur) wat overbodig, maar wordt verantwoord door de pretoogjes vol ongeloof van de rest van de cast. En ook de scène met Meryl Streep als excentrieke Topsy mocht gerust gewipt worden. Het lijkt wel of zij tegenwoordig een patent heeft op rare-rollen-met-ondefinieerbare-accenten. 

Al bij al is dit een logisch en weinig geforceerd vervolg. Durven we het samenvatten met een dijk van een cliché? Wel, ja. Mary Poppins Returns is ‘practically perfect in every way’.

Mary Poppins Returns, vanaf 19/12 in de zalen.