“Een overspelige vrouw? Daar houdt het publiek niet van”

In het tijdperk van #MeToo en Time’s Up heeft cinema veel aandacht voor sterke vrouwen. Maar wat met vrouwen die fouten maken? Die er even onderdoor gaan, en dingen doen waarop ze zelf ook niet fier zijn? Precies dat zie je gebeuren in Wildlife van Paul Dano.

De film speelt zich af in het Amerika van de vroege jaren 60, bij de familie Brinson. Vader Jerry (Jake Gyllenhaal) verdwijnt van het toneel, waardoor zijn vrouw Jeanette (Carey Mulligan) achterblijft met hun veertienjarige zoon Joe (Ed Oxenbould). Haar eerste reactie: een job zoeken en zorgen dat de boel verder draait. Maar op den duur wordt het haar allemaal te veel, en in een moment van zwakte laat ze zich verleiden door een oudere man met geld.

Geen bullshit

We spraken Carey Mulligan begin dit jaar in Cannes, waar Wildlife in première ging. Ze heeft geen zin in bullshit. Wanneer een Italiaanse journalist de persoonlijke toer opgaat met een vraag over Mulligans relatie met haar moeder, geeft de Britse actrice lik op stuk: “Zou je die vraag ook aan een man stellen? Dit lijkt me niet zo relevant. Sorry.”

Over haar rol in de film praat ze wel honderduit: “Wat een personage is Jeanette! Ze is een goede echtgenote en een uitstekende moeder, alleen treffen we haar op een penibel moment in haar leven. Zoiets zie je niet vaak in de cinema, want we zien vrouwen niet graag falen. Mannelijke personages mogen hun vrouw bedriegen, maar een overspelige vrouw? Dat wil het publiek niet zien. Hier is het anders: Wildlife toont een vrouw met gebreken, en toch voel je met haar mee.” Regisseur Paul Dano beaamt: “Vrouwelijke personages worden zelden in al hun rommelige menselijkheid getoond, waardoor ze niet tot leven komen. Ik wou Jeanette fouten laten maken, en haar er niet voor veroordelen.”

Turbulentie

U kent Dano als acteur: hij was de briesende predikant (en zijn tweelingbroer) uit There Will Be Blood. Met Wildlife neemt hij voor het eerst plaats aan de andere kant van de camera. Het verhaal, gebaseerd op de gelijknamige roman van Richard Ford, lag hem na aan het hart, vertelt hij. “Ik kon mezelf vinden in alle hoofdpersonages, maar het was vooral de blik van de zoon die me heel erg raakte. Hoe hij de grond onder zijn voeten voelt beven.” Onbewust begon hij Joe zelfs naar zichzelf te modelleren, zegt Dano: “Mijn zus maakte me erop attent dat ik voor Joe een jasje had gekozen dat precies leek op een jasje dat ik zelf als tiener droeg. Dat was ik vergeten.”

“Ik ben net als Joe opgegroeid in een huis waar enorm veel liefde hing,” gaat Dano verder, “maar ook ongelooflijke turbulentie.” Veel wil hij daar niet aan toevoegen. “Elk huisje heeft zijn kruisje, toch? Wie is er in zijn jeugd nooit geconfronteerd geweest met pijn, verlies of een gebroken hart?”

Echtelijke ruzies

Het script voor Wildlife schreef Dano samen met actrice en scenariste Zoe Kazan, die al 11 jaar lang zijn vriendin is. Als koppel samen de pen vasthouden, is dat geen recept voor echtelijke ruzies? “Nee,” zegt Kazan, die recent te zien was in de Coen Brothers-film The Ballad of Buster Scruggs, “want we zitten professioneel op dezelfde golflengte.”

Toch was het even zoeken naar een vlotte workflow, geeft Dano toe. “Ik had een eerste versie van het scenario geschreven, en was daar best tevreden mee. Maar toen ik het aan Zoe liet lezen, maakte zij er brandhout van.” Kazan lacht: “Ja, toen hebben we wel even ruzie gemaakt. Omdat we allebei koppigaards zijn. Ik heb dan voorgesteld om het script in mijn eentje helemaal te herschrijven. En zo zijn we van dan af blijven werken: we maakten elk om beurt een nieuwe versie.” Het eindresultaat is erg evenwichtig, vindt Kazan: “Als ik nu naar de film kijk, kan ik je niet meer zeggen wat er precies uit wiens hoofd kwam.”

Wildlife speelt nu in de bioscoop. Lees hier de ★★★★☆-recensie.