En of de familie Derwael voor een de meest prestigieuze extrasportieve momenten present gaf: haar grootouders, haar ouders… Sportieve hoogtepunten maakte die entourage al genoeg mee, bijvoorbeeld dit jaar met Europees goud aan de brug met ongelijke leggers en Europees zilver aan de balk in Glasgow, maar vooral met de wereldtitel aan ‘haar’ brug met ongelijke leggers in Doha.

Nogal wiedes dat Derwael met uitgesproken overwicht wint vergeleken met Nafi Thiam – Derwael kreeg liefst 196 keer de eerste plaats toebedeeld van de stemgerechtigden, Thiam slechts 55 keer. “Ik turn niet om prijzen te pakken maar deze erkenning doet wel deugd. Het is een eer om in de voetsporen van Nafi Thiam te reden.”

Waarom heeft Nina Derwael en niet Nafi Thiam deze trofee gewonnen? Simpel: het is historisch, een Belgische wereldkampioene in een sport met een moordende concurrentie – in de turnscholen van China, Rusland, Amerika of voormalige Oostbloklanden struikelen de potentiële topgymnastes over elkaar. Kortom, een wereldwijde beoefende sport, in de topdrie van olympische sporten met atletiek en zwemmen – de kaartjes voor het turnen zijn steevast als een van de eerste uitverkocht, het olympische toernooi trekt gegarandeerd volle zalen.

Nafi Thiam is wel al wereldkampioene, wel al olympische kampioene, maar er stond dit jaar een EK geprogrammeerd, dat ze overigens won. Daar kan zij niet aan doen dat er ‘enkel’ een EK was, maar een WK weegt wel meer door. Emma Meesseman, wereldtopper basketbal, eindigt op de derde plaats.

Het is niet de eerste keer dat Derwael dit eindejaar een prijs krijgt – voor zowat elke sportprijs waarvoor ze dit jaar in aanmerking komt komen, ging ze met de eer lopen. Zo staat de Nationale Trofee voor Sportverdienste, de Vlaamse Reus, het Vlaams Sportjuweel en nu ook die van Sportvrouw van het Jaar op het programma. Ze is de eerste gymnaste die het tot Sportvrouw van het Jaar schopt. Of het moeilijk is om beide benen op de grond te blijven? “Mijn coach let er wel op dat ik niet ga beginnen te zweven.”