Drie woorden hebben dit systeem grotendeels doen imploderen: de witte kassa. De invoering ervan ging gepaard met een rist verzachtende maatregelen: naast goedkopere overuren en meer gelegenheidsarbeid kreeg de sector vorig jaar het mooie sinterklaascadeau dat flexi-jobs heet. Met dank aan Nele Lijnen, de Limburgse liberale politica die er samen met Rik Daems de biologische ouder van is. Een flexi-jobber is iemand die elders minstens een vier vijfde job heeft en in de horeca gaat bijklussen zonder dat hij daarop belastingen of sociale bijdragen moet betalen. De horeca-uitbater wint er ook bij: op elke 100 euro die hij een flexi-jobber betaalt, moet hij slechts 25 euro sociale bijdragen betalen.

Minder dan een jaar na de invoering zijn er al 20.000 flexi-jobbers aan de slag. Ook het aantal vaste jobs en de witte loonmassa in de horeca zijn gestegen. Dat doet staatssecretaris voor de bestrijding van de sociale fraude Philippe De Backer (Open Vld) besluiten dat de sector aan het “verwitten” is. Hij meent dan ook dat het hoog tijd is om de flexi-jobs ook mogelijk te maken in andere arbeidsintensieve sectoren zoals bakkers, slagers en supermarkten.

Toch lijkt het zinvol dat de excellentie wacht op de grondige evaluatie van dit experiment begin november. Hoe sexy flexi nu ook oogt, we moeten er zeker van zijn dat de flexi-jobs ook op lange termijn een verbetering van de arbeidsmarkt betekenen. Het kan niet zijn dat ze de ‘volwaardige banen’ gaan vervangen, dat ze de drang naar extreme flexibiliteit vergroten, of dat ze het arbeidsrecht uithollen. Dat dit soort mini-jobs in Duitsland aan het verdampen is, doet in die zin vragen rijzen. Tot het tegendeel is bewezen, lijkt flexi wel degelijk sexy. Vraag dat maar eens aan die 20.000 landgenoten die het zwarte circuit vaarwel hebben gezegd en hun koopkracht nu op een witte manier verhogen. In de horeca nota bene! Nog niet zolang geleden was dat pure utopie.