Met een rauwe stem en een verlegen glimlach sprak ze haar eerste woorden uit. “Hallo! Ik ben zo blij om jullie allemaal te zien en ik ben nog blijer om met jullie te praten. Het was verschrikkelijk! Het was echt ellendig.” Met die woorden sprak Linde Merckpoel vanavond even over 17.30 uur het publiek in Wachtebeke toe, haar eerste woorden in zeven dagen tijd. “Ik heb me een hele week zo alleen gevoeld.”

Het spreken deed haar duidelijk deugd, al waren er heel wat traantjes mee gemoeid. “Maar nu zie ik jullie. Het is super, ik ben alles eigenlijk alweer vergeten. Ik heb het gevoel dat ik een week in een bunker heb gezeten. Ik ben zo boos en gefrustreerd geweest. Niemand snapte wat ik echt wou zeggen en mijn hand zit in een kramp van constant te schrijven.” Op een “tuurlijk” en enkele onbewuste “jaja’s” bij het opstaan na, is Merckpoel in haar missie geslaagd.