Natalia en Jef Neve werden muzikale vrienden: “Niet erg als we op onze bek gaan, we hebben niets meer te bewijzen”

Verrassend muzikaal duo. Dat is het minste wat je kan zeggen van ­pianist Jef Neve en Natalia die de handen in elkaar slaan voor een muzikale theatertour. Vlak bij de Leie in Sint-Martens-Latem is het nieuwbakken duo al even aan het repeteren voor hun gezamenlijke concertenreeks die op 22 januari in première gaat in de AB in Brussel. “We hadden al een paar keer gegrapt dat we samen eens een concert moeten doen”, zeggen de twee in Dag Allemaal. “En nu gaat het er écht van komen. We nemen het publiek mee op een muzikaal avontuur waarbij we ze alle hoeken van de kamer gaan laten zien. En reken maar dat wij daar ook van gaan genieten!’

Natalia: Dat het iets compleet anders wordt, waarbij we niet elk apart ons ding doen, maar ons over elkaars songs ontfermen en er een synergie ontstaat. En dat we elk uit onze comfortzone getrokken worden.

Jef: Op dit moment zitten we nog in de fase waarin we aan het fantaseren zijn. Het is een beetje een speeltuin. We weten nog niet goed of er een schommel komt of een glijbaan.

Natalia: Wat wel al vastligt, is dat we een speciale bezetting van onze band hebben. Een deel komt uit mijn wereld: DJ Grazzhoppa doet mee, er zijn twee backing vocals en een drummer. En een deel komt uit Jefs wereld, met cello, drie saxofonen en een bas.

Jef: Allebei, denk ik. Het is gewoon een kwestie van op je bek durven te gaan. We hoeven niets meer te bewijzen, hé. We doen dit uit goesting. We hebben allebei genoeg op ons palmares staan. Ons publiek kan ook wel wat hebben. Dus nemen we ook de vrijheid om te improviseren. Elk concert kan anders worden.

Natalia: Op onze bek gaan is niet erg. Het belangrijkste is dat we ons publiek meenemen in ons verhaal en dat ze voelen dat wij er zelf ook van genieten. Ik hoef niet per se al mijn grote hits te brengen. Ik maak deze keer heel graag gebruik van het muzikale genie van Jef om mijn songs opnieuw uit te vinden. En ik ga ook wel een aantal covers zingen. Van sommige nummers weet ik zeker dat ik mijn fans honderd procent zal tevredenstellen. Maar ik hoop dat ik ook Jefs fans gelukkig kan maken.

Natalia: Niet echt, maar als je optreedt, wil je altijd dat iedereen het goed vindt. Ik heb genoeg zelfvertrouwen om de mening van mensen naast mij te leggen. Maar toch...

Natalia: Eerlijkheid en openheid, ik voel heel hard dat Jef dat ook heeft. Jef kan ook zijn ego laten varen. Dat is heel belangrijk als je samenwerkt.

Jef: Dat voel ik ook bij Natalia en dat is heel plezant. Want in onze wereld kom je soms andere mensen tegen. Ik voel me op mijn gemak bij haar, terwijl ik bij veel mensen op mijn hoede ben. En Natalia noemt mij wel een muzikaal genie, maar zij is dat ook. Hoe ze als zangeres moeiteloos van het ene genre naar het andere overschakelt... (blaast) Ongezien.

Natalia: Op school keek ik ook altijd meer op naar de meisjes die slimmer waren dan naar degene die mooier waren. Ik heb graag het gevoel dat ik iets kan bijleren van iemand. Wie weet leer ik van Jef zelfs piano spelen. Het zal wel minder goed klinken dan bij hem, maar soit. (lacht) En omgekeerd heeft hij dat ook: ik voel dat Jef geniet als ik zing.

Jef: Ik zou hier anders nooit aan begonnen zijn. Da’s misschien mijn zwakte: ik kan niet faken. Als ik het niet voel, word ik echt een ongeïnspireerde muzikant.

Jef: Natalia zou dat wel graag willen, maar zover is het nog niet gekomen bij de repetities. Op het conservatorium kregen we twee jaar klassieke zangles, een verplicht vak. Na het eerste jaar is een lerares aan de directeur gaan zeggen: ‘Kunnen we voor Jef niets regelen voor dat vak? Want dat gaat echt niet lukken. Hij is zo hees als een kat, dat wordt een ramp.’ Dus ik mocht drummen. Als je ooit een echt slechte drummer nodig hebt... (lacht)

Natalia: Niet per se, al is er soms wel een zeker nostalgisch gevoel dat je deelt. Maar er zijn ook Kempenaars met wie ik níet overeenkom. (lacht)

Jef: We zijn allebei van Geel en dat blijft toch mijn geboortegrond, ook al was ik nog maar 18 jaar toen ik daar vertrok. Ik ben er dus al langer weg dan dat ik er gewoond heb. Maar ik voel de appreciatie van de mensen wel. Ze zijn fier.

Natalia: Onze show was daar op vijf minuten uitverkocht. Ik kreeg zelfs een berichtje van mijn broer: ‘Zeg, alle kaarten zijn al weg, ik raak niet meer binnen’. (lacht)

Jef: Onbewust schept dat ook een band, denk ik. Ik heb ook moeilijke periodes gehad, maar ik heb me daar doorgeworsteld.

Natalia: Ik vecht vooral tegen de druk van de maatschappij. Ik streef ernaar om te leven zonder sociale druk, omdat ik anders nooit helemaal mezelf kan zijn.

Natalia: Ik heb ook ‘The Voice’ en ‘The Voice Kids’ gedaan en ik kan zonder twijfelen zeggen: dit is het allerleukste. Omdat het zo écht is. Het klikt enorm met Dana, Helmut en Walter, de andere coaches. We kunnen alles tegen elkaar zeggen zonder ons te moeten inhouden. En ook tegen de kandidaten. Ik ben soms meer psycholoog dan coach.

Natalia: Maar ja. Bijna elke kandidaat heeft weleens ­geweend omdat de aandacht, en al die nieuwe dingen die ze moesten leren, zo heftig waren. Het is fout om oudere mensen af te schrijven, ze hebben nog zoveel kwaliteiten. Onze pa was tachtig en die was nog voorzitter van sportorganisatie Panathlon International, en van de Sport­raad van Geel en van Antwerpen.

Jef: Meer gematigdheid. Ik huiver van politiek gekibbel en die extreme toestanden zoals de gele hesjes en Schild & Vrienden.

Natalia: Helemaal mee eens.

Jef: Ik hoop eerst en vooral op een keiplezante tour met Natalia. Ondertussen ben ik ook aan het bouwen. Hopelijk blijft alles vlot verlopen. En ik zou graag leren zeilen.

Natalia: Grappig. Ik wil leren vliegen, maar daar kruipt zoveel tijd in, dat ik nog niet weet of ik het ga doen. En verder? Veel uitverkochte shows, een album dat goed scoort, liefde en een goede gezondheid.